આત્માની માતૃભાષા/43: Difference between revisions

{{Heading|નાટ્યકવિતા: ‘મંથરા’| પરેશ નાયક}}

<poem>

મંથરા: હસી લે ઘડીક, સૂર્ય, છેલ્લા સ્મિતરશ્મિ સુધી.

અંત:પુરે.

તેજોદાત્રી તણી તને અસૂયા ના જેવીતેવી.

મંથરા: કોણ છે તું, અલ્પમતિ, અતિભાષિણી અબૂજ?

બાલિકા: હું તો છું ઋજુલા, મને ઓળખી ના?

માનીશ તું? હું છું તું જ.

ઋજુલા: હા. તેં મને વધવા જ દીધી છે ક્યાં? આજે તો હું

તીરે રમણીય આજ જાણે!

આંખમાં કણાની જેમ. … કાળવાયુ, બ્રહ્માંડની

કઈ ગુફામાં સૂતો છે? વા પ્રચંડ ઘોરરૂપે,

ઋજુલા: ન બોલીએ આવું.

આ ઉત્સવ-દીપમાંથી હોળી મહા પેટાવીશ

ત્યારે જ હું જંપવાની.

મંથરા: છું દુરિત હું અસીમ, અગાધ, અપરિમેય,

હસ તું.

આ, તેને તો સીધી કરી બતાવ, જો શક્તિમતી

છે તું મહા.

ના મને વિડંબી શકે કોઈ જ તું-જેમ પછી.

મંથરા: કૌસલ્યાનો.

એના પુત્રે.

ઋજુલા: રામે? કદી કોઈનીય વિમાનના

કરે રામ?

સમક્ષ.

તણા મહાપારાવારને હેલે ચડાવનારું

ચંદ્ર સમું નામ રામચંદ્ર…

રામ બસ રામ સારું ગામ રામ રટ્યાં કરે

એ જ મારે માટે મોટું કારણ છે અણગમા

તણું.

ભલે હો આશય ભિન્ન. જાણુંને હું, રટ્યા વિના

ના તુંયે ર્હૈ શકે ઘડી.

કરાલ દંષ્ટ્રા વચાળે…

રામ…રામ…

ક્યાં ગઈ? થઈ અલોપ?…

થથરાટમાંથી કોણ આકૃતિ આ કાળમીંઢ

ટપકી પડી અઘોર, પથ્થરની કંડારેલી?

કોણ તું?

કાલરાત્રિ, જે થવાની મહાકાંક્ષા પ્રજ્વલતી

રૂંવે રૂંવે તારે; છું હું મંથરા તારું જ રૂપ.

તુંયે ન દીસે માનવ.

જેમાં નવ વસી શકે દેવ વા દાનવ.

જે કૈં ભલે. નરી મારો સ્વાર્થ છું જોનારી નારી.

રાણી મારીની જે અધોગતિ તે મારી જ, તેને