યાત્રા/મનુજ–પ્રણય: Difference between revisions

<poem>

‘પ્રિયા–’ ગુંજી ઊઠ્યો મન ગગનમાં શબ્દ સહસા,

ઊઠ્યા વીચિસ્પંદો, જગત પલટ્યું એક પલમાં;

પરાગે લોભાયો ભ્રમર જ્યમ પેખે કમલિની,

ભમ્યો પૃથ્વી કેરા પ્રતિમુખ પરે મીટ ભરતો,{{space}} ૧૦

ભમ્યો પુષ્પે પુષ્પે નિજ ટહલ નાની ઉચરતો,

સમી, ત્યારે તારું અધુરું મધુરું હૈયું સ્ફુટિત,

હરિત્ પર્ણો કેરા પુટ મહીં ઝિલાયું શું અમૃત,

સુધાર્થી ભૃંગાર્થે પ્રગટી રસની હોય ખનિકા!

કશી અંગે અંગે સુરભિ તવ ઝંકાર કરતી,

તને ન્યાળી વેગે વન વિચરતી ક્ષિપ્ર હરિણી,

સહ શૃંગીઓનાં શિર દૃગતરંગે નચવતી,

કશી પ્રીતિ-ઝંઝા ડગમગવતી ચિત્ત-તરણી.

પ્રિયા–મારી મારી, કુસુમલ સુવેગા ભરજલા,

તને સ્હાવી ચ્હાવી નિજ કરવી એવું ધ્રુવ કરી,

તને હું કૌમાર્યે નિરખું શિવને મંદિર જતી,

કુણાં ઊર્મિબિન્દુ દ્વયનયનને સંપુટ ભરી,

ગવાક્ષે ઊભેલી કમલ સમ કૂણા વરણની,

સુકેશે સીંચંતી સુરભિ, નયને અંજન રસ,

કસીને કંચૂકી હૃદય સજતી શું તસતસ!

અહો! એવી એવી વિવિધ તવ લીલા નિરખતાં

હતાત્મા હૈયાની સરિત રણપાટે જત વહી,

મને દુઃખી ભાળી સુખ જગતનાં શું હરખતાં!

લહ્યું ત્યારે મારી વ્યથ હૃદયની શું સ્થગિત થૈ,

અને નાના હૈયે નવલ રચવા માંડી ગણના.

સરી મારી નાની લઘુ મનુજની ક્લાન્ત કથની,

મનુષ્યોને કાજે ચરણ મુજ પાછાં જગ પળ્યાં,

<center>[૨]</center>

લહ્યું એને-એના વિનત મૃદુ આશાળુ ઉરને,

અને વર્ષા કેરાં પ્રથમ જલથી સીંચિત બન્યે,

ઉઠે જેવી સૂકી મૃદ મઘમઘી, મૃણ્મય કણો

કશી ઝાંખી આંખે ચમક દમકી દામિની રહી,

અહો, પંગુ પાયે નવલ રવ કે નર્તત હસ્યો.{{space}} ૮૦

પલાશે આવીને હરિત શુક ટ્હૌકંત વિરમે,

ત્યહીં બેઠો આવી ઉર-વિટપ એને સપરમે

પછી જ્યારે હૈયે નિરખ્યું : અબ કે ઘૂંઘટ નથી

કશો તારે હૈયે, સકલ ઉઘડી અર્ગલ ગયા,

તને હોંશે હોંશે અગમ ગિરિનાં નિર્ઝર કને

ગયો લૈ, તીરેનાં તરુવિટપને દોલન ઝુલી, ૯૦