ગીત-પંચશતી/વિચિત્ર: Difference between revisions

વીણા, વેણુ, માલતીની માળા, પૂર્ણિમાની રાત્રિ અને માયાનું ધુમ્મસ બધું રહેવા દે. હૃદયના શોણિતનું પ્રાશન કરનાર પ્રખર હોમાનલ શિખા આવ. હે પરમ દુઃખના આવાસસ્થાન આવ, આશા-અંકુરનો નાશ કર,હે સંગ્રામ આવ, હે મહાજય આવ, હે મરણુસાધન આવ.

હે લક્ષ્મી, તારાં વાહનો ધનથી અને પુત્રોથી ભર્યાંભાદર્યાં થાઓ, તારા ચરણરજમાં આળોટો; અમે તો ખભે ગોદડી ને ઝોળી લઈને પૃથ્વી પર ફરીશું. તારા બંદરમાં બાંધેલા ઘાટ ઉપર સોનાના પાટથી લદાયેલી હોડી પડી છે, અનેક હાટમાં અનેક રત્નો છે, પણ અમે તો ફક્ત લંગર તોડી નાખેલી ભાંગેલી હોડી તરતી મૂકી છે.

અમે તૃષ્ણા, તમે અમૃત—તમે તૃપ્તિ, અમે ક્ષુધા—તમારી વાત કહેવા જતાં કવિની વાક્ચાતુરી ખૂટી ગઈ. જે મૂર્તિ નયનમાં જાગે છે તે બધી જ મને ગમે છે. કોઈ ખાસ્સી ગૌરવર્ણ હોય છે તો કોઈ ખાસ્સી કાળી.

માત્ર જવું આવવું, માત્ર પ્રવાહમાં વહેવું, માત્ર અજવાળા અંધારામાં રડવું હસવું. માત્ર દર્શન પામવાં, માત્ર સ્પર્શ કરી જવો, માત્ર દૂર જતાં જતાં રોતાં રોતાં જોવું, માત્ર નવી દુરાશામાં આગળ ચાલી જાય છે—પાછળ મિથ્યા આશા મૂકી જાય છે. અનંત વાસના લઈને ભાંગેલું બળ જીવ સટોસટનાં કામ કરીને ભાંગેલું ફળ પામે છે, ટૂટેલી નાવ લઈને પારાવારમાં વહે છે. ભાવ રોઈ મરે છે. ભાષા ભાંગેલી છે. હૃદય હૃદયમાં અડધો પરિચય છે, અડધી વાત પૂરી થતી નથી. લજ્જાથી, ભયથી, ત્રાસથી, અડધા વિશ્વાસથી માત્ર અડધો પ્રેમ (છે).

ભલે દુઃખમાં બળવું પડે તો પણુ અશુભ વિચાર તો નહીં જ કરીએ; ભલે દૈન્ય વેઠવું પડે પણ અશુભ કાર્ય તો નહીં જ કરીએ; ભલે દંડ ભોગવવો પડે પણ અશુભ વચન તો નહીં જ ઉચ્ચારીએ. મંગલમયનો જય હો, જય હો.

ભલે હું સામે પાર ન જઈ શકયો. જે પવનથી હોડી ચાલત તે પવન હું મારે અંગે લગાવું છું.

ડાંગરના કણસલાંમાં પુલક દોડે છે, માગશરના સોનેરી તડકામાં ને પૂર્ણિમાની ચાંદનીમાં આખી પૃથ્વી હસી ઊઠે છે.

અમે બધા કામમાં હાથ દઈએ છીએ, બધા કામમાં. કોઈ બાધાબંધન નથી, રે નથી. જોઈએ છીએ, શોધીએ છીએ, સમજીએ છીએ ,હંમેશાં તોડીએ છીએ, ઘડીએ છીએ, ઝૂઝીએ છીએ. અમે બધા દેશમાં બધા વેશમાં ભમતા ભમીએ છીએ, કરી શકીએ કે ના કરી શકીએ, ભલે જીતીએ કે હારીએ—જો એમ ને એમ સુકાન છોડી દઈએ તો એ શરમથી જ મરી જઈએ. પોતાના હાથના જોરે જ અમે સર્જન કરી દઈએ છીએ. અમે પ્રાણ દઈ ઘર બાંધીએ છીએ, તેમાં જ રહીએ છીએ.

હે નદી, તું તારા વેગથી ઉન્મત્ત જેવી બની ગઈ છે, હું સ્તબ્ધ ચંપાનું વૃક્ષ સુગંધને કારણે તન્દ્રાહીન છું, હું સદા અચલ રહું છું, મારી ગભીર ગતિને હું ગુપ્ત રાખું છું. મારી ગતિ નવીન પર્ણોમાં છે, મારી ગતિ ફૂલની ધારામાં છે.

આકાશમાં આકાશમાર્ગે હજારો સ્ત્રોતે ઝરણાંની ધારાની પેઠે જગત ઝરે છે. મારા શરીર મનની અધીર ધારા સાથે સાથે અવિરામ વહે છે. એ પ્રવાહોના પછડાટે પછડાટે દિનરાત ગીત જાગે છે. તે ગીતે ગીતે મારા પ્રાણોમાં કેટલાંય મોજાં ઊઠ્યાં  છે. મારા કિનારા પર ભુક્કો થઈને શત શત ગીત વીખરાય છે. એ જ આકાશ-ડુબાડતી ધારાના હીંચકે હું અવિરત ઝૂલું છું. એ નૃત્યઘેલી વ્યાકુલતા વિશ્વના પ્રાણમાં છે તે સદા મને જાગૃત રાખે છે, શાંતિ માનતી નથી,

દૂર જવાની ધૂન થતાં સૌ મને ઘેરી વળીને અટકાવે છે. ગામનું આકાશ સરગવાના ફૂલરૂપી હાથનો ઇશારો કરીને મને પોકારી રહ્યું છે. હે ભાઈ, પાસેની સુધા પૂરી થઈ નથી, એટલે દૂરની ક્ષુધા લાગી નથી. આ જે સૌ નાનીસુની વસ્તુ છે તેમના છેડાનો પત્તો લાગતો નથી. આજે પણ તુચ્છ દિનનો મારો ગાવાનો વારો પૂરો થયો નથી !

આવી રીતે જ જો દિવસ જતો હોય તો છો જતો. મનને ઊડવું છે તો ગીતની પાંખો પસારીને છો ઊડતું. આજે મારા પ્રાણુના ફુવારાનો સૂર વહી રહ્યો છે, દહના બંધ તૂટી ગયો છે, માથા ઉપર આકાશનું પેલું સુનીલ ઢાંકણું ખૂલી ગયું છે.

કોઈ ઘન ગહન નિર્જન તીરે એનું ભાંગવા ઘડવાનું છાયાતળે ચાલ્યા કરે. હું જાણતો નથી કે કયા દક્ષિણના પવનથી ઊછળતા તરંગોમાં એ ચઢે છે, પડે છે. આ ધરણીને એ ગગનપારની આકૃતિમાં તારા સાથે બાંધી દે છે. સુખ સાથે દુ:ખને ભેળવીને એ કાનમાં ને કાનમાં રડે  છે :  ‘આ નહી, આ નહીં.’

સ્વપ્નના વિઘ્નને તોડીને તે બહાર દોડી આવ્યો, બેઉ આંખો આભી બની એને જોઈ રહી. આંસુની ધારાથી મેં માળા ગુંથી હતી; એ માયાના હારથી મેં એને બાંધ્યો હતો.

રે, નીરવ વેદનાથી મેં જેની પૂજા કરી, આખું વિશ્વ એની વંદના ગાય છે.

તારો ભૂમિ છે, મારે જળ છે — તારે બેસી રહેવાનું છે, મારે ચાલ ચાલ કરવાનું છે.

જ્યારે આ રસ્તા ઉપર મારા પગનાં ચિહ્ન નહિ પડે, જ્યારે આ આ ઘાટે હું પાર ઉતારવાની નાવડી નહિ ચલાવું, જ્યારે હું વેચવાનું ને ખરીદવાનું પતાવી દઈશ, લેણ-દેણ ચૂકવી દઈશ, જ્યારે આ હાટમાં અવર- જવર બંધ થઈ જશે, ત્યારે ભલે તમે મને યાદ ન રાખો, તારા તરફ નજર માંડીને ભલે મને ન બોલાવો.

જ્યારે તાનપુરાનો તારો ઉપર ધૂળ ભેગી થઈ હશે, ઘરને આંગણે કાંટા ઝાંખરાં ઊગી નીકળ્યાં હશે, ફૂલબાગે જ્યારે ગાઢ ઘાસનો વનવાસનો વેશ ધારણ કર્યો હશે, તળાવની ધારને શેવાળે આવીને ઘેરી લીધી હશે, ત્યારે ભલે મને ન સંભારો, તારા તરફ નજર માંડીને ભલે મને ન બોલાવો.

મેં રસ્તે રસ્તે તેને શોધ્યો, મનમાં મનમાં તેને પૂજ્યો, તે પૂજામાં છુપાઈને મારી પણ તેને સાધના કરી.

મહાસાગર પાર કરીને મનને હરી લેવા આવ્યો હતો પણ હોડીમાં તે પાછો ન ગયો, તે પોતાને જ ખોઈ બેઠો. તેની પોતાની માધુરી તેની પોતાની સાથે જ ચાતુરી કરે છે, તે પકડશે કે પકડાશે; શું વિચારીને તેણે જાળ બિછાવી.

આ કેવળ આળસભરી માયા છે, આ કેવળ વાદળાંની રમત છે, એ કેવળ મનના મનોરથ હવામાં વહેતા મૂકવા જેવું છે. આ કેવળ મનમાં ને મનમાં માળા ગૂંથીને તોડી નાખવા જેવું છે, ક્ષણભરના હાસ્ય અને રુદનને ગીત ગાઈને પૂરા કરવા જેવું છે. લીલાં પાંદડાં ઉપર આખો વખત સૂર્યનાં કિરણોમાં ફૂલો પોતાની છાયા સાથે રમ્યાં કરે છે. — આ પણ વસંતના સમીરમાં એ છાયાની રમત જ છે.

માટીનો દીવો માટીના ઘરની ગોદમાં છે. સાંધ્યતારો એનો પ્રકાશ જોવાને માટે તાકી રહે છે. તે દીવો પ્રિયાની વ્યાકુળ દૃષ્ટિના જેવા પલક વગરનો છે. તે દીવો માના પ્રાણના ભયની પેઠે ડોલે છે. તે દીવો શ્યામલ ધરાના હૃદય ઉપર બુઝાય છેને સળગે છે, તે દીવો ચંચળ પવનમાં વ્યથાથી પળેપળે કંપે છે.

હું સ્વપ્ન જોઉં છું. જાણે તેઓ કોઈની આશાએ મારા ભાંગેલા પાંજરાની આસપાસ ફરે છે — તે પેલા મારા વિવિધરંગી દિવસો.   

આવો તમે પોથીઓને સાચવનાર, તધ્ધિત અને કારકનો ઉદ્ધાર કરનાર હે કર્ણધાર, ગણિતધુરંધર, કાવ્યપુરંદર, ભૂવિવરણભંડારી આવો. વિશ્વના ભારથી નમેલા શુષ્ક રુટિન પથમરુમાં ફરવાથી થાકેલા તમે આવો. હિસાબકિતાબથી ભયભીત બનેલા, હિસાબના ટાંટિયા મેળવવામાં ગૂંચવાયેલા અને તેથી જેની આંખમાં આંસુ આવી ગયેલાં છે એવા, ગીતની વીથિઓમાં ફરનારા હાથમાં તંબૂરાવાળા અને તાલ અને તાનમાં મગ્ન એવા આવો, રંગ અને રેખાવાળા પટને અને પીંછીને ફેંકી દઈને હે ચિત્રકાર ઝટપટ આવો. કૉન્સ્ટિટયૂશનના નિયમોના પારંગત અને દલીલમાં ન થાકનારા એવા આવો. કમિટીમાંથી ભાગી જનારા, બંધારણનો ભંગ કરનારા આવો. ભૂલા પડેલા અને લથડિયાં ખાનારા આવો.

મારા મનમાં ને મનમાં ક્રીડાઘર બાંધવા બેઠો છું. કેટલીય રાત એ માટે જાગ્યો છું તે તને શું કહુ? પ્રભાતે પથિક સાદ દઈ જાય છે, અરેરે, મને અવકાશ મળતો નથી. બહારની ક્રીડામાં ભાગ લેવા એ મને બોલાવે છે. હું શી રીતે જાઉં ?

પંખી કહે છે, ‘ચંપા, મને કહે, તું કેમ ચુપચાપ રહે છે? પ્રાણ ભરીને હું જે ગીત ગાઉં છું તે સમસ્ત પ્રભાતના સૂરનુ દાન છે. તે શું તું તારા હૃદયમાં ગ્રહણ કરે છે? તો પછી તું શા માટે ચુપચાપ રહે છે?’

સાંભળીને ચંપાએ કહ્યું, ‘ અરેરે, જે મારું ગાયેલું ગીત સાંભળી શકે, તે પંખી તું નથી, તું નથી '

પંખી કહે છે, ‘ચંપા, મને કહે, તું કેમ આટલો છૂપો રહે છે? ફાગણની સવારે ચંચળ પવન ઊડતાં ઊડતાં જે પોકારી જાય છે તે શું તું તારા હૃદયમાં ગ્રહણ કરે છે? તો પછી તું શા માટે છૂપો રહે છે? '

હે સુંદરી, મંગલ સંધ્યાસમયે ચંદનની માળાથી શણુગાર સજ. મને એમ થાય છે કે તે ચંચલ પ્રવાસી વસંતના ફાગણ માસમાં આવે છે—શું આજે પણ મધુકરના પદના ભારથી કંપતો ચંપક આંગણામાં ખીલ્યો નથી ?

જે હંમેશાં નાસતો ફરે છે, નજર ચુકાવે છે, ઇશારાથી હાક મારી જાય છે, તે શું આજે સુગંધભર્યા વસંતના સંગીતમાં આ પકડાઈ ગયો ?

દૂર દેશનો પેલો ગોવાળનો છોકરો, મારા માર્ગમાં વડની છાયા તળે આખો દિવસ રમી ચાલી ગયો; શું ગીત ગાયું તે તો તે જાણે, (પણ) તેનો સૂર મારા પ્રાણમાં બજે છે. કહો જોઉં, તમે તેની વાતનો કંઈ આભાસ પામ્યા? હું જ્યારે તેને પૂછું છું, ‘તને શું લાવી આપું?' ત્યારે તે એટલું જ કહે છે, 'બીજું કાંઇ નહીં, તારા ગળાની માળા.’  જો હું આપું તો તે શું પૈસા આપશે તે વિચાર કરવામાં સમય ચાલી જાય છે. પાછા આવીને જોઉં છું તો તે ધૂળમાં વાંસળી ફેંકીને ચાલી ગયો છે.

થાકેલા કપાળ ઉપર મૃદુ પવન જુઈની માળાથી સ્પર્શે છે. અર્ધી ઊંઘમાં નયનને ચૂમીને સ્વપ્ન આપી જાય છે.

વનની છાયા એ જ મનનો સાથી છે, કોઈ વાસના નથી. રસ્તાની ધારે આસન બિછાવું છું. પાછું ફરીને જોતા નથી. વાંસના પાંદડાં નીરવ ચિંતનમાં ગાથા ભેળવી દે છે.

શું પામ્યો નથી તેનો હિસાબ મેળવવા મારું મન રાજી નથી. આજે હૃદયની છાયામાં ને પ્રકાશમાં બંસી બજી ઊઠે છે. મેં  આ ધરણીને ચાહી હતી એથી જ સ્મૃતિ ફરી ફરીને મારા મનમાં જાગે છે. કેટલીયે વસંતે દક્ષિણાનિલે મારી છાબ ભરી દીધી છે. નયનનાં જળ ઊંડે, હૃદયના ગહન સ્તરે, રહ્યાં છે. વેદનાના રસથી ગુપ્ત રીતે સાધનાને સફળ કરે છે, કદી કદી તાર તૂટયા હતા ખરા, એટલા સારુ કોણ હાહાકાર કરે. તોય સૂર વારે વારે સધાયો હતા તે જ આજે યાદ આવે છે.

નદીના પ્રવાહમાં, ફૂલોનાં વનેવનમાં, આંખોના ખૂણામાં માધુરી-મંડિત હાસ્યમાં, એ અમૃતનું પેટ ભરીને પાન કરો—અને મુક્તિરૂપે એને એળખી લો !

રંગ જાણે મારા મર્મમાં લાગે, મારાં બધાં કર્મમાં લાગે, સંધ્યાદીપની ટોચે લાગે, ગભીર રાત્રિના જાગરણમાં લાગે, (એમ હું ઇચ્છું છું).  

જવા પહેલાં મને જગાડી જા, મારા રક્તમાં તારા ચરણનો ઝોલો લગાવી જા.

અંધારી રાત્રિની છાતીમાં જેમ તારા જાગે છે, પાષાણુની ગુફાના ઓરડામાં જેમ ઝરણની ધારા જાગે છે, મેઘના હૃદયમાં જેમ મેઘનો મંદધ્વનિ જાગે છે, વિશ્વનૃત્યના કેન્દ્રમાં જેમ છંદ જાગે છે, તેમ તું મને ઝોલો નાખતો જા, જવાને માર્ગે આગળ ધપાવી જા, ક્રન્દનનું બંધન તોડી જા.

પ્રવાસી, અનુકૂળ પવનને જોરે ઘેર ચાલ્યો આવ. ત્યાં જો, પેલે પાર લઈ જનારી નાવ કેટલીક વાર આવી અને ગઈ. આકાશમાં નાવિકોનું ગાન ગુંજી ઊઠ્યું. આખા આકાશમાં તૈયારી ચાલી રહી છે. પવનમાં નિયંત્રણ છે. મને કોઈ ઉત્તર ના આપ્યો, તેથી તું ગૃહત્યાગી છે. બહારથી અને અંતરથી નિર્વાસિત છે.

સ્વપ્નને કિનારેથી આહ્વાન મેં સાંભળ્યું છે, એટલે તો જાગીને વિચારું છું—કોઈ ક્યારેય શું સ્વપ્નલોકની ચાવી શોધી શકે છે ? ન તો ત્યાં જવા માટે, ન તો કંઈ મેળવવા માટે, તેનો કોઈ દાવો નથી — જગતમાંથી સ્વપ્નલોકની ચાવી ખોવાઈ ગઈ છે.

ઇચ્છવાના—મેળવવાના હૃદયની અંદર અ-પ્રાપ્તિનું પુષ્પ ખીલે છે, તેની ભૂલી પડેલી સુગંધથી આકાશ ભરાઈ જાય છે. જેને ગીતોમાં શોધતો ફરું છું, (અને) જે જન પ્રાણના ગભીર અતલમાં ઊતરી ગયો છે, તેણે જ સ્વપ્નલોકની ચાવી ચોરી લીધી છે.

ધર્મ તારી મદદમાં છે, વિશ્વવીણા તારી મદદમાં છે, અમર વીર્ય તારી મદદમાં છે, વજ્રપાણિ મદદમાં છે.

પોતાને ભુલી જ્યારે, હે નટરાજ, તમે પ્રલય-નૃત્ય કર્યું, ત્યારે જટાનું બંધન ખુલી ગયું. તેથી ઉન્માદિની ગંગા મુક્ત ધારાઓમાં દિશાઓ ભૂલી જાય છે. સંગીતમાં તેનાં તરંગો આંદોલિત થઈ ઊઠ્યા. આકાશની પાર સૂર્યના પ્રકાશે ઉત્તર આપ્યો. ગૃહત્યાગ કરનારને (ગંગાને) અભયવાણી સંભળાવી દીધી. પોતાના સ્ત્રોતમાં પોતે મત્ત થઈ જાય છે; પોતે પોતાની જ સાથી થઈ. બધું ખોઈ દેનારીને પોતાના કિનારે કિનારે બધું જ મળ્યું.

હે પથિકના બંધુ, છાયાનું આસન બિછાવીને, હે શ્યામસુંદર, તું આવ. પવનની અધીર રમતના સાથી, નીલ આકાશને મત્ત બનાવી દે. ઉષા સમયે શાખામાં ગીતની આશા જગાડ, સંધ્યા સમયે વિરામગભીર ભાષા લાવ, રાતને સમયે સુપ્ત ગીતોનો માળો રચી દે, હે ઉદાર પ્રાણ.

હું એને જ કહું કૃષ્ણકળી, ગામના લોકો જેને કાળવી કહે. વાદળભર્યા દિવસે મેદાનમાં મેં એ કાળી કન્યાની કાળી હરણી જેવી આંખો જોઈ હતી. એના માથા પર સહેજ સરખોય ઘૂમટો નહોતો, એની મુક્ત લટ પીઠ પર આાળોટતી હતી. કાળવી? ભલે ને એ ગમે તેટલી કાળી હોય, મેં તો એની કાળી હરણી જોવી આંખો જોઈ છે.

એકાએક પૂર્વનો પવન દોડી આવ્યો, ધાનનાં ખેતરને તરંગિત કરી ગયો. હું ક્યારીની ધારે એકલો ઊભો હતો, મેદાનમાં બીજું કોઈ હતું નહીં. એણે મારા ભણી મીટ માંડીને જોયું કે નહીં તે તો હું જ જાણું ને એ કન્યા જ જાણે. કાળવી? એ ભલેને ગમે તેટલી કાળી હોય, મેં તો એની કાળી હરણી જેવી આંખો જોઈ છે.

હે આકાશવિહારી નીરદવાહન જલ, શૈલ શિખરે શિખરે તારી લીલાનું સ્થળ હતું. તેં રંગેરંગમાં, કિરણે કિરણમાં સવારે અને સાંજે લાલ અને સોનેરી રંગમાં, સ્વપ્નોની નાવો પવને પવનમાં વહાવી છે. છેવટે હરિયાળી ધરતીના પ્રેમમાં ભૂલીને તું નીચે ઊતરી આવ્યુ હતું, (અને) જ્યાં પૃથ્વીનું ગભીર અંધકારતલ છે ત્યાં જાણે ક્યારે બંધાઈ ગયું. આજ પથ્થરના દ્વારને તોડી નાખ્યું છે, કેટલા યુગો પછી તું દોડી આવ્યું છે ! નીલ આકાશનું ખોવાયેલું સ્વપ્ન ગીતમાં ઊભરાય છે.

મારા આંગણામાં ફાગણમાસમાં કયા ઉચ્છવાસથી શિરીષની ડાળીઓ. પર થાક્યા વિના ફૂલ ખિલવવાની રમત ચાલે છે? કૂજનવિરત, શાન્ત, વિજન સંધ્યાની વેળાએ દરરાજ તે ખીલેલું  શિરીષ મને જોઇને પ્રશ્ન પૂછે છે, ‘આવ્યો છે? '

બધુ, કયો પ્રકાશ આંખે લાગ્યો! લાગે છે, તું સૂર્યલોકમાં દીપ્તિ રૂપે હતો! યુગે યુગે રાતદિવસ મન તારી પ્રતીક્ષા કરતું હતું. મર્મ અને વેદનાના ગાઢ અંધકારમાં (મન) હતું. (એના) જનમોજનમ વિરહશોકમાં ગયાં. અસ્ફુટ મંજરીઓવાળા કુંજવનમાં સંગીતશૂન્ય વિષાદભર્યા મનમાં, સંગી વિનાની લાંબી દુઃખની રાત શું નિર્જનમાં શયન બિછાવીને વીતશે ? હે સુંદર, હે સુંદર, તારી વરણમાળા લઈને આવ. અવગુંઠનની છાયા દૂર કરી, લજ્જાભર્યું  હસતું મુખ શુભ પ્રકાશમાં જો.

મને સાદ દેશો નહીં, સાદ દેશો નહીં. મારું કામકાજ ભૂલી જતું મન કોણ જાણે ક્યાંય દૂર જતું રહે છે અને સ્વપ્નની સાધના કર્યા કરે છે. એ હાથમાં ન ઝલાય એવી છાયા કાંઈ પકડાવાની નથી, મારા મનમાં એ મોહિની માયા રચી ગઈ છે. જાણું નહીં જે આ કયા દેવતાની દયા, જાણું નહીં જે આ કોનો પ્રપંચ ! અંધારા આંગણામાં પ્રદીપ પ્રગટાવ્યો નથી. હું તો બળી ચૂકેલા વનની માલણ, હું ખાલી હાથે અકિંચન બનીને રાત- દિવસ વીતાવું છું. જો એ આવશે તો એનાં ચરણની છાયામાં મારી વેદના બિછાવી દઈશ, એને હું મારા આંસુભીના રિક્ત જીવનની કામના જણાવીશ.

અમે ભૂલ કરીએ છીએ — અગાધ જળમાં ઝંપલાવીને ઝૂઝીને અમે કિનારે પહોંચીએ છીએ. જીવનમરણના ઝંઝાવાતમાં જ્યાં જ્યાં હાક પડે છે ત્યાં અમે તૈયાર હોઇએ છીએ.

હે નૂતન, જન્મની પ્રથમ શુભ ક્ષણુ ફરીથી દેખાડો. ધુમ્મસને ખોલીને સૂર્યની જેમ તું પ્રકટ થા. રિક્તતાની છાતી ભેદીને પોતાને મુક્ત કર. જીવનનો જય વ્યક્ત થાઓ, તારી અંદર અસીમનું ચિરવિસ્મય પ્રગટ થાઓ.