ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/ઇવા ડેવ/તરંગિણીનું સ્વપ્ન: Difference between revisions

એનાથી મોટેથી ડૂસકું મુકાઈ ગયું. હું પીગળી ગઈ. ઊઠીને મેં લાઇટની સ્વિચ દાબી. ઝળહળાં થતા પ્રકાશમાં એણે ઝટ પાલવ મોઢે ઓઢી દીધો. આંસુ લૂછતી એ વધુ રુદન કરી રહી. હું એની પથારીમાં બેસી ગઈ. એના ભાલે હાથ ફેરવતાં મેં પૂછ્યું: ‘મોટી બહેન, શું છે, શું થાય છે? મને ન કહો! મારી બહેન નહિ?’

‘આમ જ તરંગિણીના ખોળામાં મારું મોં લપાવી રડવાનું મને કેવું મન હતું? એ કેમેય મારાથી ના બન્યું. કદાચ તરંગિણીએ મને એટલી નિકટ ન આવવા દીધી. બા મરી ગઈ અમને સહુને નાનાં મૂકીને. બાપુ વેપારના કામમાં ભાગ્યે ઘરની – ખાસ કરીને અમારી ભાઈબહેનોની વાતોમાં રસ લઈ શક્યા. મોટી બહેને ઘરનો બોજો ઉપાડ્યો. વચલા ભાઈને અને નાની બહેનને તરંગિણી જે આપી શકી તે મને ન આપી શકી. કદાચ કાં તો તે આપવાની તેની ઇચ્છા નહોતી કે મારા સ્વભાવને કારણે એ મેળવવાની મારી શક્તિ નહોતી. મારે કબૂલ કરવું રહ્યું કે એણે સારી રીતે અમારું ઘર નિભાવ્યું. એ કારણે તો મેં એને એસ.એસ.સી.માં પકડી પાડી. તે બિચારીનાં બે વર્ષ ઘરની કાળજી લેવામાં બગડ્યાં હતાં.

‘પણ બહેન, એમ કેમ? તારી તો બધાં ઈર્ષા કરે છે. તારે શું નથી? પૈસો, બંગલો, મોટર, ચાકર, આયા, – કહે જો, શું નથી?’

‘હા, એ જ તરંગિણીઃ ઊડતી, કલ્પનાઓમાં રાચતી ને અવાસ્તવિક.’ હું મનમાં વિચારી રહી.

હું નિર્વાક્ બની ગઈ. હું ચોંકી ઊઠી હતી. જાણે કોઈ દુઃસહ શમણામાંથી એ જાગી ઊઠી હોય એમ એને લાગ્યું. સંદીપ ને એના વાળ, એનો બાબો ને એનાં ભવાં, તરંગિણીની આ કલ્પનાઓ બધું જ મારે માટે કદાપિ ન ઊકલે એવા કોયડા સમું હતું. કેમેય મને પ્રણયના કાને વાળ હતા કે નહિ તે યાદ ન આવ્યું. મારે પ્રણયની સોડમાં લપાવું હતું.

‘ઓ, નહિ, નહિ, છો…છો…!’