સોનાની દ્વારિકા/છવ્વીસ: Difference between revisions

Jump to navigation Jump to search
+1
(+1)
 
(+1)
 
Line 18: Line 18:
‘કાકા! આ મન્સૂરી એટલે કોણ?
‘કાકા! આ મન્સૂરી એટલે કોણ?
‘ઈ આપડા ગામનો જણ છે. વડોદરામાં રહે છે, બહુ મોટો ચિત્રકાર છે!’
‘ઈ આપડા ગામનો જણ છે. વડોદરામાં રહે છે, બહુ મોટો ચિત્રકાર છે!’
‘આપડી પ્રેમિકાનું ચિત્ર બનાવી દે?’
‘આપડી પ્રેમિકાનું ચિત્ર બનાવી દે?’
‘આપડે કહીએ તો કદાચ બનાવીએ દે! પણ ફોટો આપવો પડે!’
‘આપડે કહીએ તો કદાચ બનાવીએ દે! પણ ફોટો આપવો પડે!’
‘ઈ હાળું કાઠું!’
‘ઈ હાળું કાઠું!’
Line 63: Line 63:
‘એટલોય ભરોંસો ન હોય તો રહેવા દે… પણ એટલું યાદ રાખજે કે યે દિલ તેરા દિવાના...’
‘એટલોય ભરોંસો ન હોય તો રહેવા દે… પણ એટલું યાદ રાખજે કે યે દિલ તેરા દિવાના...’
અને શમ્મીએ લાઈનપીન કાઢી નાંખી. મંગળવારની આખી રાત આંખ ઘેરાય પણ ઊંઘ ન આવે. સુમિત્રાના ચહેરાની કલ્પના કર્યે રાખે પણ એકાદીયે રેખા ન પકડાય. ફક્ત અવાજ સંભળાયા કરે. ઘડીક એમ લાગે કે શર્મિલા ટાગોર જેવી જ હોવી જોઈએ, વળી એમ થાય કે સાચે જ ફાંગી આંખોવાળી તો નહીં હોય? પોતે જુઠ્ઠું બોલ્યો હતો કે પગે પોલિયો છે, પણ એ સાવ સાચું જ બોલી હોય તો? પણ છેવટે એણે મક્કમતા ધારણ કરી. મનને કહ્યું કે, ‘જે આપડા કિસ્મતમાં હશે એ જ મળશે. હવે પાછી પાની કરે એ શમ્મી નહીં!’ ઈમાનદારી અને બાપના બોલે પડ્યું પાનું નિભાવશે જ એવું જાતને વચન આપ્યું. ત્યાં જ પોતાની વિધવા માનો અવાજ સંભળાયો :  
અને શમ્મીએ લાઈનપીન કાઢી નાંખી. મંગળવારની આખી રાત આંખ ઘેરાય પણ ઊંઘ ન આવે. સુમિત્રાના ચહેરાની કલ્પના કર્યે રાખે પણ એકાદીયે રેખા ન પકડાય. ફક્ત અવાજ સંભળાયા કરે. ઘડીક એમ લાગે કે શર્મિલા ટાગોર જેવી જ હોવી જોઈએ, વળી એમ થાય કે સાચે જ ફાંગી આંખોવાળી તો નહીં હોય? પોતે જુઠ્ઠું બોલ્યો હતો કે પગે પોલિયો છે, પણ એ સાવ સાચું જ બોલી હોય તો? પણ છેવટે એણે મક્કમતા ધારણ કરી. મનને કહ્યું કે, ‘જે આપડા કિસ્મતમાં હશે એ જ મળશે. હવે પાછી પાની કરે એ શમ્મી નહીં!’ ઈમાનદારી અને બાપના બોલે પડ્યું પાનું નિભાવશે જ એવું જાતને વચન આપ્યું. ત્યાં જ પોતાની વિધવા માનો અવાજ સંભળાયો :  
‘જિતુ બટા! આજ ચ્યમ ઊંઘ જતી રઈ સે તારી આખ્યુંમાંથી? કંઈ ચંત્યામાં તો નથી આવી જ્યો ને?’
‘જિતુ બટા! આજ ચ્યમ ઊંઘ જતી રઈ સે તારી આખ્યુંમાંથી? કંઈ ચંત્યામાં તો નથી આવી જ્યો ને?’
જિતુ પથારીમાં બેઠો થઈ ગયો. એને થયું કે માને કહેવું કેમ? પણ હિંમત કરી.
જિતુ પથારીમાં બેઠો થઈ ગયો. એને થયું કે માને કહેવું કેમ? પણ હિંમત કરી.
‘બા, એવું તો કંઈ નથી, પણ હું કાલ્ય સવારે વહેલો અમદાવાદ જાવાનો છું!’
‘બા, એવું તો કંઈ નથી, પણ હું કાલ્ય સવારે વહેલો અમદાવાદ જાવાનો છું!’

Navigation menu