ખારાં ઝરણ/પ્રવેશક: Difference between revisions

ચિનુભાઈની એક ગઝલ મેં ૧૯૯૬માં સ્વરબદ્ધ કરેલી-

{{Poem2Close}}

'''સરસ વાત કરવાનો મોકો મળ્યો,'''

'''તને પુષ્પ ધરવાનો મોકો મળ્યો.'''

{{Poem2Open}}

ચિનુભાઈ કોઈક વાર મૂડમાં આવે તો એ ગણગણે છે. એ પછી કવિ શ્રી મકરંદ દવે અને શ્રી અમૃત ઘાયલ દ્વારા સંપાદિત પુસ્તક ‘છીપનો ચહેરો ગઝલ’માં ચિનુભાઈની એક અદ્ભુત ગઝલ વાંચી, જેના બે શે’ર નીચે પ્રમાણે છે :

{{Poem2Close}}

'''સાવ ખાલીખમ સમયનો સામનો ક્યાંથી ગમે?'''

'''દર વખત સામે મુકાતો આયનો ક્યાંથી ગમે?'''

'''બેઉ બાજુ એકસરખી છાપનો ક્યાંથી ગમે?'''

{{Poem2Open}}

આ ગઝલ ગાવી પણ મને ખૂબ ગમે છે. ચિનુભાઈનો ઉમળકાસભર સ્વભાવ, એમની કાવ્યપ્રીતિ, ભાષાપ્રીતિ, એમની નિખાલસતા અને એમના વિચારો અને અભિવ્યક્તિની સ્પષ્ટતા આ બધાંને લીધે મને એમના માટે પક્ષપાત છે જ. મારા જેવા સંગીતપ્રેમીને એમણે પ્રસ્તાવના લખવાનું કહ્યું એ એમનો સંગીતપ્રેમ અને મારા પ્રત્યેનો પ્રેમ દર્શાવે છે.

{{Poem2Close}}

'''સાચવીને ત્યાં જ તો મૂક્યાં હતાં,'''

'''એ બધાં તારાં સ્મરણ તેં ક્યાં મૂક્યાં?'''  

'''બોલને-ચંચળ ચરણ તેં ક્યાં મૂક્યાં?'''

‘તેં ક્યાં મૂક્યાં?’ એ પ્રશ્ન પૂછવાની કવિની રીત અનોખી છે. પત્નીના જન્મદિને લખાયેલી આ ગઝલ પણ એટલી જ હૃદયદ્રાવક છે -

'''એમ તો જિવાય છે તારાં વગર,'''

'''તું હશે ને ક્યાંક તો મારા વગર?'''

'''હોઈને શું હોઉં હું તારા વગર?’'''

એની સાથે આ ગઝલના શે’ર જુઓ-

'''‘હોઈએ શું હોઈએ તારા વગર?'''

'''વાત માંડું કેમ હોંકારા વગર?'''

'''યાદ કરશે કોણ કહે મારા વગર?’'''

આવા શે’ર આપણી આંખમાં પણ ખારાં ઝરણ વહેડાવે છે.

કવિ સાચ્ચે જ કહે છે-

'''મેં સારેલાં આંસુઓ,'''

'''તારે નામે ઉધાર છે.'''

કવિનો શ્વાસ પંખીનો છે એ સંગ્રહની અનેક ગઝલમાંથી ફલિત થાય છે-

'''પંખીઓ હવામાં છે,'''

'''એકદમ મજામાં છે,'''

'''એક-બે બધામાં છે.'''

અને આ પંખી (કવિ ચિનુ મોદી?) એ ‘તેજ ઓળંગતું’, ‘તેજ ખંખેરતું’, ‘તેજ ફંફોસતું’, ‘તેજ ફંગોળતું’ અને ‘તેજ તગતગ થતું’ પંખી છે-

'''શેષમાં ક્યાં કશું ક્યાંય બાકી હતું?'''

'''તેજ ઓળંગતું એક પંખી હતું.'''

ગઝલમાં પ્રયોગશીલતા ન બતાવે તો એ ચિનુ મોદી શાના ? કવિએ ‘હોં’, ‘લે’, ‘વ્હાલા’ જેવા બોલચાલની ભાષામાં વપરાતાં શબ્દોનો રદીફ તરીકે સુંદર ઉપયોગ કર્યો છે.

'''યાદ આવે તું જ વારંવાર, હોં,'''

'''છે બધું મારી સમજણ બ્હાર, હોં.'''

'''લક્ષ્મણજીની આણ છે, વ્હાલા.'''

કવિ ‘શહેર, શેરી ને શ્વાન’ જેવી ત્રણ મુસલસલ ગઝલો આપે છે, જેમાં ગઝલ જેવા પરંપરાગત સ્વરૂપમાં આધુનિકતાનો અનુભવ થાય છે. તો નરસિંહ મહેતાના પદ ‘જળકમળ છોડી જાને બાળા’ની વાત આગળ ચલાવીને એમ પણ કહે છે-

'''ઊંઘમાંથી જાગ બાળક, મુઠ્ઠી વાળી ભાગ બાળક,'''

'''જળકમળ જો છાંડવાં છે, પ્રાપ્ત પળ પણ ત્યાગ બાળક.'''

કવિ ભલે કહે કે-

'''હું ગઝલમાં વાત મન સાથે કરું,'''

'''ક્યાં જરૂરી મારે તારી દાદની?'''

પણ આખા સંગ્રહમાંથી પસાર થયા પછી એમની કવિતાને દાદ આપ્યા વગર રહેવાતું નથી. કવિએ બે શે’રમાં અંગ્રેજી શબ્દો વાપર્યા એની નવાઈ જરૂર લાગી-

'''હાથે ચડી ગયું છે એ ‘રિમોટ’નું રમકડું,'''

'''એ જણ મનુષ્યમાંથી ઈશ્વર બની ગયું છે.'''

'''ભલભલાને છેતરે છે, જીવ છે.'''

અલબત બંને ઉત્તમ શે’ર છે.

કવિની આ ગઝલ તો મને એટલી ગમી છે કે મારા નજીકમાં થનારા એકાદ કાર્યક્રમમાં (જો થાય તો?) એ ગાવાની તાલાવેલી હું રોકી નહીં શકું. જો કાર્યક્રમ નહીં થાય, તો મારી જાતને તો એ જરૂર ગાઈ સંભળાવીશ-

'''તું કહે છે કે હવે હું જાઉં છું,'''

'''હું કહું છું, દોસ્ત! હું ભૂંસાઉં છું,'''

'''કોઈ છે ‘ઇર્શાદ’ કે જેને લીધે'''

'''છૂટવા ઈચ્છું અને બંધાઉં છું.'''

આ તો ચિનુભાઈ લખે છે-

'''શું કર્યું? જલસા કર્યા, ગઝલો લખી,'''

'''આપણો આ આખરી અવતાર, હોં.'''

પણ એમની ગઝલોએ આપણને જલસા કરાવ્યા છે.

‘મોકળું મન રાખ, માડી સરસતી ! આ ચિનુ મોદી તમારો દાસ છે.’ એવી ચિનુ મોદીની પ્રાર્થના ફળી છે. એમના બીજા એક સંગ્રહમાંનો એમનો શે’ર યાદ આવે છે:

'''ધોળા થયેલ કેશને ધોળી ધજા ન ગણ,'''

'''‘ઇર્શાદ’ને નમાવવાની છે મજાલ, છે?'''

ખરેખર-કવિતા ક્ષેત્રે સાતત્યપૂર્વક કાર્યરત ચિનુભાઈને નમાવવાની કોઈની મજાલ નથી.