નારીસંપદા : ટૂંકી વાર્તા/હૂંફ: Difference between revisions

‘બાપુજી,’  એ બોલી,  ‘ચાલો થોડું ખાઈ લો.’

મન્મથરાયે એક કરુણ દૃષ્ટિ વિરાજના ચહેરા પર નાખીને ફેરવી લીધી. એ એકદમ થાકેલી લાગતી હતી. રડી પણ હશે. એમને થયું, આટલે વખતે બિચારી પિયર આવીને રહી, પણ તે આવે પ્રસંગે!

મન્મથરાય હળવેથી બેઠાં થયા.

‘મને... મને ભૂખ નથી બહેન.’

આ સાંભળીને ત્યાં હાજર એક વડીલે પણ કહ્યું :  

‘ઉલટાનું એમના જીવનનાં મીઠાં સંભારણાં અને સ્નેહની મૂડી તમે ભાઈ- બહેન વહેંચીને લઈ જઈ રહ્યાં છો એવું માન બેટા. બાકી વિરેનની એ વાત તો ખરી કે આ ઘરમાં તમે લોકો કે મન્મથ પણ પાછાં આવો એવું લાગતું નથી.’  

‘સાવ ખોટું. આ ઘરમાં હું તો પાછો આવીશ જ. જ્યોતિ સાથે સુખદુઃખની ગોઠડી માંડવા મારે અહીં જ આવવું પડે.’

ઘરમાંથી કોઈ એમને કશી પણ બાબત બદલ પૂછતું કે એમનો અભિપ્રાય માંગતું તો તદ્દન નિર્લેપભાવે એ કહી દેતા- ‘તમને જેમ ઠીક લાગે એમ કરો.’ પછી કોઈ પરાયા સ્થળે આવી ચડ્યા હોય એમ ખાલી થતાં જતાં ઘરમાં એક ઊડતી નજર ફેરવી ત્યાંથી ખસી જતા.

એમની પાછળ પાછળ આવીને ઉભેલા વીરેન્દ્ર એમના ખભા પર હળવો સ્પર્શ કર્યો અને બોલ્યો :

‘બાપુજી, કંઈ વાંધો નહીં, આપણે રહેવા દઈ...’

‘આપી જ દો. ભલે લઈ જાય. બલ્કે કાલે જ લઈ જવાનું કહી દેજે.’  

જ્યોતિબહેનની વિદાય અને હવે ગેરહાજરીની વધુ ને વધુ તીવ્ર થતી વેદના મન્મથરાયના દરેક શબ્દમાં અને ચહેરા પરથી સતત ઝરતી રહેતી. એ જોવાનું, સમજવાનું વીરેન્દ્રને માટે અઘરું નહોતું. એ ચૂપચાપ ત્યાંથી ઘરમાં ચાલી ગયો.