કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – મરીઝ/મારી આ તદબીરને: Difference between revisions

Jump to navigation Jump to search
no edit summary
No edit summary
No edit summary
 
Line 1: Line 1:
{{SetTitle}}
{{SetTitle}}
{{Heading|. પરવરદિગાર દે}}
{{Heading|. મારી આ તદબીરને}}
{{Block center|<poem>
{{Block center|<poem>
બસ એટલી સમજ મને પરવરદિગાર દે;
ઓ સિતમગર, દાદ તો દે મારી આ તદબીરને,
સુખ જ્યારે જ્યાં મળે ત્યાં બધાના વિચાર દે.
લાજ રાખી લઉં છું તારી દોષ દઈ તકદીરને.


માની લીધું કે પ્રેમની કોઈ દવા નથી,
એટલા માટે શહાદતનો મને ભય ના રહ્યો,
જીવનના દર્દની તો કોઈ સારવાર દે.
મેં જરા નજદીકથી જોઈ હતી શમશીરને.


ચાહ્યું બીજું બધું તે ખુદાએ મને દીધું,
રૂબરૂમાં એની સામે એમ જોવાયું નહીં,
એ શું કે તારા માટે ફકત ઇન્તિજાર દે.
જેવી રીતે જોઉં છું હું એમની તસવીરને.


આવીને આંગળીમાં ટકોરા રહી ગયા,
ત્યારે જોયું ચાલવાની પણ જગા બાકી નથી,
સંકોચ આટલો ન કોઈ બંધ દ્વાર દે.
જ્યારે મેં વર્ષો પછી તોડી દીધી જંજીરને.


પીઠામાં મારું માન સતત હાજરીથી છે,
કેમ અંતર્ગત ભૂમિકાથી ભલા છૂટી શકાય?
મસ્જિદમાં રોજ જાઉં તો કોણ આવકાર દે!
રંગ કાગળનો મળે છે અંગમાં તસવીરને.


નવરાશ છે હવે જરા સરખામણી કરું,
શક્ય છે કે કોઈ કડવું સત્ય સાંભળવા મળે,
કેવો હતો અસલ હું, મને એ ચિતાર દે.
છેડતી કરવી હો તો છેડો કોઈ ગંભીરને.


તે બાદ માગ મારી બધીયે સ્વતંત્રતા,
વીંધનારાઓ બરાબર જાય છે મંજિલ ઉપર,
પહેલાં જરાક તારી ઉપર ઇખ્તિયાર દે.
પંથ બદલે એ નથી આદત ગતિમય તીરને.


આ નાનાં નાનાં દર્દ તો થાતાં નથી સહન,
એની અંદર શું હશે મારી બલા જાણે 'મરીઝ',
દે એક મહાન દર્દ અને પારાવાર દે.
બહાર તો પથ્થર મળ્યા મસ્જિદ અને મંદિરને.
 
{{right|'''(આગમન, પૃ. ૧૪)'''}}</poem>}}
સૌ પથ્થરોના બોજ તો ઊંચકી લીધા અમે,
અમને નમાવવા હો તો ફૂલોનો ભાર દે.
 
દુનિયામાં કંઈકનો હું કરજદાર છું `મરીઝ',
ચૂકવું બધાનું દેણ જો અલ્લાહ ઉધાર દે.
{{right|'''(આગમન, પૃ. ૧૫)'''}}</poem>}}
<br>
<br>
{{HeaderNav2
{{HeaderNav2
17,546

edits

Navigation menu