18,450
edits
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
||
Line 2: | Line 2: | ||
{{Heading|ઘર|પન્ના નાયક}} | {{Heading|ઘર|પન્ના નાયક}} | ||
<poem> | <poem> | ||
આ એક ઓરડાનું ઘર | |||
શૂન્યાવકાશ જેનો ભરચક એકલતાથી: | |||
ન ખૂલી શકતાં ચોમાસું ગયા પછીય અડી રહેલાં બે બારણાંઓ, | |||
કટાઈ ગયેલા સળિયાવાળી વાંકી થઈ ગયેલી બારી, | |||
ન હલી શકતી ભીંત, | |||
આમ તો ક્યાં ઊંચો છે પણ ન ઓળંગી શકાતો ઉંબરો, | |||
પડુંપડું થતી પણ ક્યારેય ના અધ્ધર ઊંચકાતી એની છત. | |||
મારા ઠીંગુરૂપનું કારણ એ જ; એ જ મને એની હથેલીથી દબાવે છે. | |||
ઊતરેલાં પાણી કબાટમાં કહોવાય છે, | |||
પડી પડી અતીતની પોથીઓ; | |||
જૂનું મધ શરીરને સારું—શીશીનું ઢાંકણું ઊઘડતું નથી. | |||
ટીપુંય ટેરવે અડ્યું નથી. | |||
ઓશીકું ઊભરાય છે ઉજાગરાથી | |||
પથારીના ત્રણ ભાગ: અતીત—વર્તમાન—ભવિષ્ય | |||
અંતે તો એક જ | |||
રોજ ઉકેલું છું—હું સૂઈ શકતી નથી—સંકેલું છું. | |||
બહાર તો ઘણી કલબલ છે | |||
કેવી સાકર જેવી સ્વાદિષ્ટ લાગે છે ક્યારેક તો એ. | |||
આકાશમાંથી આવે છે આંગણામાં સૂર્ય ને ચન્દ્ર | |||
લખોટી રમતા કિશોરો, પણ એકેયને ‘આમ આવો’ | |||
એમ કહીને હું બોલાવી શકતી નથી. | |||
તારકોનું આખું બાલમંદિર છૂટે છે પણ એમાંથી એકેય | |||
મારે ઘેર ભૂલુંય પડતું નથી. | |||
પ્રત્યેક સ્ટેશને ઊભી રહેતી, પ્રત્યેક સ્ટેશને પહોંચતી ટ્રેનનો | |||
હવે હું છુટ્ટો પડી ગયેલો—યાર્ડમાં કાઢી નાખેલો | |||
ડબ્બો થઈ ગઈ છું. | |||
ક્યાં ગયા એના સહુ યાત્રિકો? | |||
પૈડાં છે તોય સ્ટેશનની નજીક જ પડ્યો છે ડબ્બો | |||
ત્યાં જ ઊપડતી ટ્રેનની વ્હિસલ વાગે છે. | |||
અને મારાથી ઊંચુંનીચું થઈ જવાય છે. | |||
વળગણી ઉપરનો મારો લીલો કમખો– | |||
રમકડાંના પોપટનું કાપડનું લીલું પેટ ફાટી ગયું છે | |||
તેમાંથી લાકડાનો વહેર નીકળી પડ્યો — | |||
પોપટનું ફાટેલું પેટ અને પેલો સુકાતો લીલો કમખો મારા મનમાં ભેગાં | |||
થઈ જાય છે. | |||
સરોવરમાં સ્નાન ક્યારેય નથી કર્યું | |||
કેવી વસ્ત્રરહિત ઝંખના, | |||
સમુદ્રના હજાર હજાર હાથ મને આલિંગવા ઊભરાય છે | |||
પણ હું તો અહીં છું; | |||
મારા એક ઓરડાના ઘરમાં! | |||
</poem> | </poem> |
edits