|
|
Line 31: |
Line 31: |
| ::: — જ્યારે કોઈ ટાંકણી પતંગિયાની પાંખમાંથી | | ::: — જ્યારે કોઈ ટાંકણી પતંગિયાની પાંખમાંથી |
| ::::: આપણી અંદર ઊંડે ઊતરે છે ત્યારે. | | ::::: આપણી અંદર ઊંડે ઊતરે છે ત્યારે. |
| (પડઘાની પેલે પાર, ૧૯૮૭, પૃ. ૧૨-૧૩)
| |
| આટલું જ થઈ શકે એમ લાગે છે
| |
| પ્રેમને અમે જોયો નથી. એના વિશે સાંભળ્યું છે ઘણું.
| |
| પ્રેમ કેવો હશે?
| |
| ગુલાબી? લીલોછમ? કેસરી? મધ જેવો મીઠો? ચંચળ ઝરણા-શો?
| |
| સુરીલો? સુંવાળો? રૂપાળો? હસમુખો?
| |
| હશે તો ખરો જ કોઈક રીતે કોડીલો ને કામણગારો!
| |
| શી રીતે એને પકડી શકાય સ્વપ્નના દોરથી?
| |
| કહે છે કે પ્રેમ તો કાંટામાંય દેખાડે ગુલાબો;
| |
| પહાડોય અધ્ધર કરી આપે પલકમાં;
| |
| હશે...
| |
| પણ અમારી સરહદમાં તો છે નર્યા કાંટા, નર્યા પહાડ,
| |
| કંઈ કાળથી કરીએ છીએ પ્રતીક્ષા કોઈક પ્રેમ-નામી જણની
| |
| પણ નિષ્ફળ,
| |
| ::: હાથણી થાકી ગઈ ભર્યોભર્યો કળશ ઉપાડીને.
| |
| નાખી નજર પહોંચે ત્યાં સુધી જોઉં છું, મને લંબાવીને,
| |
| મને નખશિખ ખંખેરીનેય જોઉં છું;
| |
| ક્યાંય એકાદ ગુલાબની કળીયે શેની જડે?
| |
| આ ખારો પટ, આ ખાલીપો, આ ખવાયેલાં ખોરડાં,
| |
| આ તૂટેલા રસ્તા ને ઊખડેલા ઉંબર,
| |
| ભવની ભવાઈની આ ભોપાળા-શી ભટકણો,
| |
| આ અંધાપાની અટકણો
| |
| — અમારા એકેએક ટેકા હતા અંદરથી સડેલા,
| |
| અમારી અડીખમતા વસ્તુતઃ હતી બિનપાયાદાર,
| |
| અને કોની વચ્ચે રહ્યા આજ લગી
| |
| ને કોને માન્યાં અમે અમારાં જણ?
| |
| અમારા પીંજરામાં મેના નહોતી, ને મેના નહોતી તો શું હતું?
| |
| ગઢના કાંગરા ખરતા જાય છે,
| |
| તડકાય ટાઢા લાગે છે;
| |
| ને પેલી હથેલીઓની ઉષ્માભરી વાત?
| |
| ::: ભાઈ, શેખચલ્લી, નરી શેખચલ્લી.
| |
| અમને જુઓ તો ખરા, જરા નજીકથી જુઓ:
| |
| કાંટાળા છીએ, એકલા છીએ, થોર છીએ,
| |
| પણ ઉજ્જડતા આકંઠ પીને અણનમ ઊભેલા એકલવીર છીએ!
| |
| અમે તૈયાર છીએ ઘુવડનેય માટે
| |
| ::: ભલે ને આવે અહીં ભેંકારતાનું પોટલું લઈને.
| |
| અમે હવે શું ઊંઘવાના હતા?
| |
| ::: વળી વળીને ગાંઠ વળી જાય છે શ્વાસની.
| |
| અમારાથી સપનાંય બનાવી શકાતાં નથી મનગમતાં,
| |
| અમને સખત લાગે છે અમારા હોવાની ગૂંગળામણ,
| |
| આપ અમને મદદ ન કરો?
| |
| આ જીર્ણ કોટની થોડી ઈંટો ન ખેંચી આપો?
| |
| અમારા પવિત્ર દિવસોમાંથી
| |
| ::: થોડા આપ કપાવી ન આપો?
| |
| અમને એક પ્યાલી તાજી હવાતો પિવડાવો, ભલા!
| |
| પ્રેમ ભલે ન અપાય, થોડું આશ્વાસન... થોડુંક...
| |
| નહીં, આશ્વાસન પણ શા માટે?
| |
| થોડુંક મીઠું મીઠું મોત... હૂંફાળું હૂંફાળું મોત..
| |
| તાજી હવામાં ભેળવીને આપી શકાય એવું
| |
| ::: થોડુંક સરસ મઘમઘતું મોત...
| |
| અમે સમજી ગયા છીએ ટૂંકાણમાં કે
| |
| અમારે કોઈનીય સાથે હાથ મિલાવ્યા વગર,
| |
| પૂરી અદબ સાથે,
| |
| આપનો લાડકો પ્રેમ જરાય નારાજ ન થાય એમ,
| |
| સમજપૂર્વક, શાંતિથી અહીંથી ચાલ્યા જવાનું છે...
| |
| ને જવાબદાર સદ્ગૃહસ્થ તરીકે અમે આપને
| |
| ::: વિશ્વાસ આપીએ છીએ.
| |
| અમે એમ જ કરશું,
| |
| કેમ કે અમારાથી હવે આટલું જ થઈ શકે
| |
| ::: એમ અમને હાડોહાડ લાગે છે.
| |
| {{Right|(પડઘાનીપેલેપાર, ૧૯૮૭, પૃ. ૧૨-૧૩)}} | | {{Right|(પડઘાનીપેલેપાર, ૧૯૮૭, પૃ. ૧૨-૧૩)}} |
| </poem> | | </poem> |