સોરઠી બહારવટિયા ભાગ-2/બાપુને પરણાવ્યા
મીતિયાળાના કિલ્લામાં ત્રણેય ભાઈઓ મસલતો કરે છે : “ભાઈ ગેલા ખુમાણ!” જોગીદાસે મોટા ભાઈને પૂછ્યું. “હાં, આપા!” “આપણે ત્રણેય જણા બહારવટે ભટકીએ છીએ, પણ બાપુ એકલા થઈ પડ્યા. પંચાણું વરસની આખી આવરદા ધીંગાણે ગઈ : એટલે એકલા રે’વું ગોઠે કેમ? એની ચાકરી કોણ કરે?” “ત્યારે શું કરવું, આપા?” “બીજું શું? બાપુને પરણાવીએ.” “ઠેકાણું તપાસ્યું છે?” “હા, ઘૂઘરાળે જેબલિયા કાઠીની એક દીકરી છે.” “પણ નવી માને દીકરા થાશે તો?” “તો તેની ચિંતા શી? બાપના દીકરાથી વધુ રૂડું શું?” “ભાગ નહિ પડે?” “પણ ભાઈયું આપણે પડખે મદદમાંયે ઊભા રહેશે ને? જાડા જણ હશું તો બહારવટું જોરથી ખેડાશે.” પંચાણું વરસની ઉંમર છતાં હાદા ખુમાણની વજ્ર જેવી કાયા છે : બખ્તર, ટોપ, ભાલો, ઢાલ ને તરવાર, તમામ હથિયાર-પડિયારના ભાર સોતા બાપુ ઠેકડો મારી બાવળા ઘોડા ઉપર ચડી બેસે છે. સામું પાગડું ઝાલવાની જરૂર રહેતી નથી, એવા પોતાના બાપનું લગ્ન કરીને, જોગીદાસે પિતાના સુખનો માર્ગ કાઢ્યો. સાત વર્ષ વીત્યાં. જેબલિયાણી માના ખોળામાં બે સાવજ સરખા દીકરા રમે છે : એકનું નામ હીપો ને બીજાનું નામ જસો. પણ આ ગુલતાનમાં હાદા ખુમાણને હવે ચેન પડતું નથી. રોજરોજ દીકરાઓની તગડાતગડ સાંભળીને બાપનું દિલ ઊકળે છે. અંતર ઘરમાંથી ઊઠી જાય છે. “દરબાર!” જુવાન જેબલિયાણી પોતાની જાત વિસારી જઈને ખરા ટાણાનાં વેણ બોલી કે “દરબાર! હવે બસ; હવે આ દુનિયાને કડવી કરી નાખો. ભાણ જોગીદાસ જેવા દીકરા બા’રવટે ભટકી ગીરમાં પા’ણાનાં ઓશીકાં કરે છે, એ વેળાએ આપણને આંહીં હીંડોળાખાટે હીંચકવું ન ઘટે.” “સાચી વાત, કાઠિયાણી! રંગ છે તને!” પોતાની જુવાન સ્ત્રીને એવા ધન્યવાદ દઈને આપા હાદાએ હથિયાર લીધાં. ઘરનું સુખ છોડીને દસ વરસ સુધી બહારવટું ખેડ્યું. એ હિસાબે એની અવસ્થા એક સો ને બાર વરસની થઈ. પછી તો એને બુઢાપો વરતાવા લાગ્યો. જોગીદાસે આગ્રહ કરીને વળી પાછા બાપુને ઘૂઘરાળે વિસામો લેવા મોકલી દીધા.