18,450
edits
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
||
Line 664: | Line 664: | ||
{{સ-મ|૨૦૦૫}} <br> | {{સ-મ|૨૦૦૫}} <br> | ||
</poem> | |||
== કાચના ઘરમાં == | |||
<poem> | |||
ક્યારનો કહું છું કે તમે કાચના ઘરમાં વસો છો. | |||
તમારું ઘર ઈંટ, માટી ને પથ્થરનું ઘર નથી. | |||
શું એનો તમને ડર નથી ? | |||
તમે તો હસો છો ! | |||
તમે ક્યાં સુણો છો ? | |||
તમે તો બસ ધૂણો છો. | |||
સૂરજનાં કિરણ કાચની ભીંતોને ભેદીને, | |||
ક્યાંય કશુંય નહિ છેદીને, | |||
કાળી ભોંય અને ધોળી છતને સોનેરી રંગે લીંપે, | |||
તમારો ખંડ ઝળહળતો દીપે; | |||
તમે સવાર સાંજ એનો તાજો તડકો ઓઢો, | |||
તમે રાતભર મશરૂ-મખમલમાં પોઢો; | |||
એથી તમે માનો છો તમે હેમખેમ છો, | |||
સદાયને માટે તમે એમના એમ છો. | |||
તો તમે ભૂલો છો, | |||
તમે ભ્રમમાં ફાલો-ફૂલો છો. | |||
ફેંકી જુઓ તો થોડાક જ પથ્થરો, | |||
પછી જુઓ ! કાચની ભીંતો તો નહિ હોય, | |||
પણ નહિ હોય ધોળી છત અને કાળી ભોંય, | |||
તમારી આસપાસ હશે કેવળ કાચની કચ્ચરો. | |||
તેથી તો ફરીથી કહું છું તમે કાચના ઘરમાં વસો છો. | |||
તમે નહિ સુણો, હજુ તમે તો બસ હસો છો ! | |||
{{સ-મ|૨૦૦૬}} <br> | |||
</poem> | |||
== તમારું ઘર == | |||
<poem> | |||
તમારું ઘર એ ઘર નથી, | |||
એ ખડક પર નથી; | |||
તમે એને રેત પર રચ્યું, | |||
જુઓ ! ક્યારનું એ કેટકેટલા ભારથી લચ્યું; | |||
– ધનનો ભાર, સત્તાનો ભાર ને કીર્તિનો ભાર, | |||
એ તમારી સૌ મહેચ્છાઓનો ભાર, જેનો નથી પાર – | |||
એથીયે વધુ તો તમારું મન ભૂતની જેમ ભમે, | |||
ઘરનો ખૂણેખૂણો એના ભારથી નમે; | |||
ભલે તમે એની ચારે બાજુ કોટકિલ્લા બાંધો, | |||
જાણે દેવોનું જ ધામ હોય એવા નામ સાથે એને સાંધો; | |||
પણ અચાનક ભૂકંપની લપટથી | |||
કે ઓચિંતી કો ઝંઝાની ઝપટથી | |||
ક્યારેક કડડભૂસ થશે | |||
ત્યારે ક્હો, આ તમારું ઘર ક્યાં હશે ? | |||
આરંભથી જ તમારું ઘર ઘર ન’તું, | |||
એ ખડક પર ન’તું. | |||
{{સ-મ|૨૦૦૬}} <br> | |||
</poem> | |||
== તમે શાન્ત છો == | |||
<poem> | |||
જાણે કંઈ થયું જ નથી એમ તમે શાન્ત છો. | |||
તમે અચાનક ધસી ગયા, | |||
બધું અસ્તવ્યસ્ત, છિન્નભિન્ન કર્યું, | |||
અને જ્યારે જે કૈં ધાર્યું’તું તે એકેય કાજ ન સર્યું, | |||
ત્યારે તમે અચાનક ખસી ગયા. | |||
એથી કહું છું તમે શાન્ત નહિ, તમે ક્લાન્ત છો. | |||
હવે તમને એ ભ્રમ થશે | |||
કે જે કંઈ અસ્તવ્યસ્ત, છિન્નભિન્ન થયું હશે | |||
તે વ્હેલુંમોડું આપમેળે થયું ન થયું થશે | |||
અને અંતે બધું જ્યમ હતું ત્યમ હશે. | |||
એથી કહું છું તમે ક્લાન્ત નહિ, તમે ભ્રાન્ત છો. | |||
</poem> | |||
== જવું જ છે તો જાઓ == | |||
<poem> | |||
જવું જ છે તો જાઓ, પણ મેં જે પ્રેમ કર્યો તે પ્રેમને સ્મરશો નહિ, | |||
અને ભવિષ્યનું તમારું જે શેષ જીવન એને વ્યર્થ કરશો નહિ. | |||
આટલાં વર્ષો તમે જાણે કે સ્વપ્નલોકમાં પરીકથામાં વસ્યા હતા, | |||
છતાં કેટકેટલું લડ્યા હતા, રડ્યા હતા ને હોંસે હોંસે હસ્યા હતા; | |||
એનું સૌંદર્ય, એનો આનંદ, એની ધન્યતા, એને હવે હરશો નહિ, | |||
જે કૈં થયું, જે કૈં ગયું ને જે કૈં રહ્યું, એને ધ્યાન પર ધરશો નહિ. | |||
જીવનમાં જ્યાં જ્યાં અંત છે ત્યાં ત્યાં નવો આરંભ છે, ક્યાંય ન્યૂનતા નથી. | |||
ભર્યુંભર્યું આ વિશ્વ છે તેવું જ જીવન છે, એમાં ક્યાંય શૂન્યતા નથી; | |||
વિરહની વ્યાકુલતા ને વિહ્વલતામાં એકલતાને વરશો નહિ, | |||
તમે કોઈના પ્રેમપાત્ર થશો, ને તો તમે મૃત્યુ પૂર્વે મરશો નહિ. | |||
{{સ-મ|૨૦૦૭}} <br> | |||
</poem> | |||
== સર્પ ? કે રજ્જુ ? કે બન્ને ? == | |||
<poem> | |||
મધરાતે | |||
તમે અચાનક મારા શયનખંડમાં આવ્યા, | |||
તમે મને પૂછ્યું, ‘જાગો છો કે ?’ | |||
મેં કહ્યું, ‘હા.’ | |||
પછી તમે મને પૂછ્યું, ‘કંઈ વાંચવું છે ?’ | |||
મેં કહ્યું, ‘હા.’ | |||
તમે મારા હાથમાં પુસ્તક ધર્યું : | |||
‘સર્પ અને રજ્જુ’. | |||
ને મારા હોઠ પર ચુંબન કર્યું. | |||
પછી તમે તરત જ ચાલ્યા ગયા. | |||
હજુ હું એ ચુંબન વાંચી રહ્યો છું. | |||
એ પછીની મધરાતે | |||
તમે અચાનક ફરી મારા શયનખંડમાં આવ્યા, | |||
અને માત્ર આટલું જ કહ્યું, | |||
‘મારા પ્રેમમાં વિલંબિત લય છે, | |||
એનો તમને ભય છે ?’ | |||
પછી તમે કહ્યું, | |||
‘મારી વય વધતી જાય છે, | |||
મારી અધીરતા પણ. પણ...’ | |||
પછી તમે અરધે વાક્યે જ ચાલ્યા ગયા. | |||
હજુ હું વિસ્મય સાથે | |||
મને સતત પૂછી રહ્યો છું, | |||
‘એ ચુંબન – | |||
સર્પ ? કે રજ્જુ ? કે બન્ને ?’ | |||
{{સ-મ|૨૦૦૭}} <br> | |||
</poem> | |||
== છે છે અને નથી નથી == | |||
<poem> | |||
પ્રાત:કાલે લીલા તૃણદલે | |||
ઝાકળબિન્દુ જે ઝમ્યું, | |||
સંધ્યાકાલે નીલા નભતલે | |||
ઇન્દ્રધનુષ્ય જે નમ્યું, | |||
એને પકડવા જકડવા બહુ કર્યું મથી મથી, | |||
પણ છે છે અને નથી નથી. | |||
ઓચિંતું મળ્યું મનનું મિત, | |||
એની અંતર્ગૂઢ વ્યથા; | |||
ક્ષણાર્ધમાં અમર્ત્ય શી પ્રીત, | |||
એની અગમ્ય શી કથા; | |||
એને જીવવા-મરજીવવા બહુ કર્યું કથી કથી, | |||
પણ છે છે અને નથી નથી. | |||
{{સ-મ|૨૦૦૫}} <br> | |||
</poem> | |||
== પ્રેમમાં == | |||
<poem> | |||
પ્રેમમાં ક્હો, તમારે ક્ષણેક્ષણે શું કરવાનું ? | |||
જાણે કે તમે જીવ્યા જ નથી એમ મરવાનું. | |||
‘ક્હો, તમારું નામ શું છે ?’ | |||
જો કોઈ તમને પૂછે, | |||
ને તમે ન કહી શકો, | |||
અનામી જ રહી શકો | |||
એમ તમારે તો વિસ્મૃતિમાં સદા સરવાનું. | |||
‘ક્હો, તમારું રૂપ શું છે ?’ | |||
જ્યારે જાત એમ પૂછે, | |||
ત્યારે અરીસામાં કાય | |||
જોતાં ઓળખ ન થાય | |||
એમ તમારે તો શૂન્યતામાં સદા ફરવાનું. | |||
{{સ-મ|૨૦૦૫}} <br> | |||
</poem> | |||
== સ્વપ્ન == | |||
<poem> | |||
ઘરની બહાર | |||
વર્ષોથી રસ્તાઓ પર ભમી રહું. | |||
મારા રસ્તા લાંબા પ્હોળા, | |||
જ્યાં ત્યાં ટોળેટોળાં, | |||
વાહનોની દોટંદોટ, | |||
ધુમાડાના ગોટંગોટ, | |||
અવાજોની ચીસાચીસ | |||
મકાનોની ભીંસાભીંસ; | |||
મારા રસ્તા ભર્યા ભર્યા. | |||
ત્યાં ઓચિંતું કોઈક પસાર થયું, | |||
બોલ્યું ન બોલ્યું, હસ્યું ન હસ્યું | |||
ત્યાં તો એ રહસ્યની જેમ અલોપ થયું; | |||
મારી આંખોમાં એ સ્વપ્ન બની ગયું. | |||
હવે મારા રસ્તા ખાલી ખાલી, | |||
હવે માત્ર સ્વપ્નથી જ ભર્યા ભર્યા. | |||
{{સ-મ|૨૦૦૬}} <br> | |||
</poem> | |||
== એનાં એ બે જણ == | |||
<poem> | |||
પહેલાં બે જણ મળ્યાં | |||
વાતે વળ્યાં, | |||
હળ્યાં, ભળ્યાં, | |||
પરસ્પરનાં હૃદયને જોડીને કર્યાં પૂર્ણ પૂર્ણ. | |||
પછી એનાં એ બે જણ મળ્યાં, | |||
વાતે વળ્યાં, | |||
બળ્યાં, ઝળ્યાં, | |||
પરસ્પરનાં હૃદયને તોડીને કર્યાં ચૂર્ણ ચૂર્ણ. | |||
{{સ-મ|૨૦૦૪}} <br> | |||
</poem> | </poem> |
edits