યાત્રા/સદૈવ

સદૈવ

(સૉનેટયુગ્મ)
[૧]

સદૈવ સ્મરણે રહો પરમ મૂર્તિ તારી, શિવે!
સદામધુર પદ્મરમ્ય મધુસદ્મ શી મોહના!
પરાગપુટ શી સમૃદ્ધ છલકતી તેજચ્છટા,
પરાત્પરની પૂર્ણિમા અકલ સૌ કલાસંયુતા.

અમે બહુ ય ઝંખ્યું, ઝાંખી પણ ક્યાંય લાધી નહિ,
અમે બહુ મથ્યા, પરંતુ નવ પ્રાપ્તિ સાધી કંઈ,
દરિદ્ર અને લક્ષ્મી સૌ, અબલ આ અમારું બલ,
અમારી મતિમાં ગતિ ન, અમ જ્ઞાન અજ્ઞાન હા!

ત્વદીય શુભ દર્શને નયન તૃપ્ત હાવાં થતાં,
હવે જ ઋતધામના ઉઘડતા દિસે આગળા,
હવે જ ગરલો થકી અમૃત કેરી આશા થતી,
હવે સઢ-ઢળેલ નાવ ત્વરમાણ લેતી ગતિ.

તને નયનમાં, તને હૃદયમાં હવે સ્થાપશું,
સદૈવ તવ સંગતે જગત્પથ વટાવશું.

[૨]

જગતપથ વટાવશું, તવ જ્યોર્મિ લલકારશું,
સમસ્ત અરિ સંગ ઉગ્ર પડકાર ઉચ્ચારશું,
ત્રિશૂલ તવ લેઈ શૂલ સહુ સૃષ્ટિનાં વીંધશું,
પરાત્પરની એક આણ અહીં માત્ર આરાધશું.

પરાત્પરની પૂર્ણતા – ન અણુ ઊન એથી હવે,
હવે મનની મૂર્તિઓ પ્રતિ ન મીટ કે માંડવી,
હવે અમ અધૂરી ભાવભરતી બધી છાંડવી;
પ્રકાશ પરમેશનો જ, રસ તો જ રાસેશનો.

સહસ્ર યુગની હવે ઉદિત પૂર્ણિમા શારદી,
રસેશ તણી રીત, પ્રીત પરમોત્તમા પૂર્ણની,
ધરાતલ પરે હવે ગગનશૃંગ ઉત્તુંગ ને
મનસ્તલ વિષે સમસ્ત ઋતની જ શશ્વપ્રભા.

અહા મધુર દીધ શું મધુર સ્વપ્ન તે, શ્રીમયી!
પસાર વર હસ્ત, સર્વવરદાયી લીલામયી!


ડિસેમ્બર, ૧૯૪૭