દલપત પઢિયારની કવિતા

દલપત પઢિયારની કવિતા

સંપાદક: રાજેશ મકવાણા

• પ્રારંભિક

કાગળના વિસ્તાર પર

ધણથી છૂટા પડેલા ઢોર જેવા
હું
અહીં કાગળના વિસ્તાર પર
રોજ રઝળપાટ કરું છું.
પાનાંનાં પાનાં ભરાય છે, રોજ.
શબ્દની મૉરીએ કશુક ખેંચાઈ આવશે
એ આશાએ મથ્યા કરું છું, રોજ.
પણ આજ લગી
એકાદ ગલીનો વળાંક સુધ્ધાં
હું વાંચી શક્યો નથી.
હતું કે :
કાગળ–કેડી કોતરી લેશું,
કૂવો-પાણી ખેંચી લેશું,
એક લસરકે ગામપાદરને ઊંચકી લેશું!
આ શબ્દોની ભીડમાં
મારો શેઢો ક્યાંય ઊકલ્યો નહીં.
એક જ કમાડમાં આટલા બધા શબ્દો
વસાઈ જશે અની ખબર નહીં;
બાકી નળિયા આગળ જ નમી પડત.
હજુયે કૌછું કે
મોભારે ચડવાનું માંડી વાળો,
આમ શબ્દો સંચાર્યે
કદી ઘર નહીં છવાય!
બારે મેઘ ખાંગા ત્યાં
નેવાં ઝીલવાનું તમારું ગજું નહીં, જીવ!
તંગડી ઊંચી ઝાલીને
અંદર આવતા રો’
એકાદ ચૂવો આંતરી લેવાય ને
તોય ઘણું!

મારો ભોંયબદલો

હું
આ નગરમાં ભૂલા પડેલો જણ છું.
કાચની બારીમાંથી
રોજ સાંજે વીખરાઈ પડતુ ધણ છું.
આ અગાસીઓનેે દસ દસ વર્ષથી
ધોતો આવ્યો છું.
વેલકૂંડાં ગોઠવી ગોઠવીને મેં
આંખો લીલી રાખી છે.
મને શું ખબર કે
હું અહીં સુગરીના માળામાં
સાઇઠ વૉલ્ટનો બલ્બ મૂકીશ તે ત્યાં
બધાં જનાવરોની પાંખો ફાટી જશે?
સડકો અહીં આખી રાત જાગે છે.
અમારે નાવું નગરમાં
તે નાચવું નવેરામાં
તે તો કેમ બનવાનું છે?
મહી નદી!
મારા સામું જોઈશ નહીં
હું હવે અનાવૃત્ત થઈ શકું તેમ નથી.
ઇન્જેક્શન લઈ લઈને
મેં તારું પાણી બદલી નાખ્યું છે.
વગડાનાં વૃક્ષો!
ખાતરી ન થતી હોય તો
આ કાંડું હાથમાં ઝાલી તપાસી લો
મારી નાડીઓમાં ટેબલનો ઉછેર
હવે તળિયું બાંધી રહ્યો છે.
હું કાલે ઊઠીને
ટાઈલ્સ જેવું એળખાવા લાગું તો
તમે જોજો આઘાંપાછાં થઈ જતાં!
તમારી પરકમ્મા કરતાં કેટલાંક પગલાં
હું ત્યાં જ ભૂલી આવ્યો છું.
મારો આ ભોંયબદલો
નહીં સાંખી લે એ!
આણ મૂકીને આંતરી લેજોે બધું.
અહીં મારા પગ ધૂળ વિનાના,
ચોખ્ખા રહે છે.
અને સ્વચ્છ, સુઘડ એવાં વિશેષણ આર્પું
તોપણ ચાલે!
અંગૂઠે આંખ માંડું
ને આખું ભાઠું પી શકું
એવું એકે અનુસંધાન મળતું નથી મને.
મારી આંખમાં ઊડાઊડ કરતા,
થોરિયાનાં પાનમાં તરતા,
દૂધે ધોયેલા મોર
ક્યાં ગયા, હેં?
—ક્યાં ગયા?

ચાલુ ચોમાસે

ચાલુ ચોમાસે
નવેરામાં
નવા આંબા ઊગ્યા હશે....
આ લ્યો!
ઊગેલા ગોટલાને ઘસી–ઘસી
પિપૂડી વગાડવાની ઉંમર તો
આખરે
થડિયું થઈને રહી ગઈ!
અમને ફૂટવાનો અનુભવ
ક્યારે થશે?

હું મને ક્યાં મૂકું?

મારે મારો મુકામ જોઈએ છે.
હું છેલ્લા કેટલાય વખતથી
મારાથી છૂટો પડી ગયો છું.
હું
નથી હસી શક્યો કે
નથી ક્યાંય વસી શક્યો.
લીમડાની સળીઓ ભેગી કરીને
માળો બાંધનાર હોલાએ
એની જગ્યા બદલી નથી,
ગળું ખોંખારી
આખો ઉનાળો ઘૂંટવામાં
એ આજે પણ એકતાર છે.
હું
એના જેવું ભેગું
કેમ રહી શક્યો નથી?

વેરણછેરણ થઈ ગયું છે બધું
થાય છે કે લાવ
પાછે પગલે જઈને કોઈ સ્થળે
અકબંધ રહેલા સમયની છાપ લઈ આવું,
પણ
બાંધ્યા કદનું પગલું
મારો પીછો કરે છે.
મારા પગ
કોઈ નિશ્ચિત આકારની મોજડીઓથી
સિવાઈ ગયા છે.
હું કયો છેડો ઝાલું?
ક્યાંથી ડગ ભરું?
કપડાં ભરવેલી વળગણી ઉપરથી તો
મારી આવ-જા
ક્યારનીય બંધ થઈ ગઈ છે.

બધું જ
બહારનું બની ગયું છે.
મને, મારે
ક્યાં અને ક્યારે મળવું એ જ મોટો સવાલ છે.
હું તમારી સન્મુખ
બેઠો બેઠો વાતો કરતો હોઉં
ત્યારે પણ
બીજે ઠેકાણે ગડીબદ્ધ પડ્યો હોઉં છું.
હું સૂતો હોઉં પથારીમાં
અને મારા શ્વાસ
વગડામાં ક્યાંક લીલા પાનનો રંગ
ધારણ કરતા હોય છે.
પડખું હું અહીં બદલું
ને પાળિયા બીજે રાતા થતા હોય છે.
નખ કાપતી વખતે
હું અનેક છેડેથી વધતો હોઉં છું.
મારી હથેળીની રેખાઓ
છાંયો શોધતી ફર્યા કરે છે
હાથની બહાર!
આ નજરમાં પણ
કેટલા બધાં પાંખિયાં પડી ગયાં છે?
આંખમાં આંખ પરોવીને
આરપાર થઈ શકાયું હોત તો?
તો
હું ખૂણાખૂણા થતો બચી શક્યો હોત.
ભરીભરી વસતિ વચ્ચે
હું વેરાતો જાઉં છું.
મારે ભાગી જવું છે...

એક દિવસ
મેં
મારા હોવા વિષેની
જરાક જગ્યા પડેલી જોઈ હતી
ને મેં,
મારા શ્વાસને
પીપળો થઈ જવાનું કહ્યું હતું!
પછી શું થયું જાણો છો?
બીજે દિવસે
આખા વગડા ઉપર ઉનાળો ત્રાટક્યો હતો!
મેં મારી લાગણીને
નદી થઈ જવાનું કહ્યું હતું
ને બીજે દિવસે
આખા દરિયાને એક વાવટો નડ્યો હતો!
કહો –
હું મને ક્યાં મૂકું?

પાંગથની ભાષા

મૂરતને ગણકાર્યા વગર
મંડપ છોડતો મરસિયો
ક્યાંથી પાછો ફરે છે
એની ખબર પડી નથી.
પણ
જ્યારે જ્યારે એ
ફેરીએ નીકળ્યો છે ત્યારે
અવાજ ઉપર છાંયે ફરી વળ્યો છે.
તમે ‘પવન’ એટલો શબ્દ પણ ન બેાલી રહો
તે પહેલાં
ચાદરમાંથી ગીધનાં પગલાં ખંખેરાવા માંડે
વિસામા!
તમે આટલેથી અટકો.
યાદ રહે તો
ઊછીના અજવાળે અક્ષર ઉકેલજો.
કયા અંગૂઠે દેવતા મૂકવાનો છે
એ તો ખોળી શકાશે
પણ કયા તરભેટે દીવો થિર થવાનો છે
એની ખબર નહીં પડે.
કોઈ પૂછશે તો
કહીશ કે
પાંગથની ભાષા તો હું પણ જાણતો નથી!

’લ્યા જીવ!

લ્યા જીવ!
હેંડ્ય તા,
જરા જોડામાં ચૈડ મેલાઈ જોેઈએ!
આટલું બધું ચાલ્યા
પણ કશો અમલ તો ચડ્યો નહીં.
લે,
બીડીના બેચાર હડાપા ખેંચી કાઢ
આમેય તે
આપણા આંટાફેરાનેા કશો અરથ નથી.
ગાફણના પથરા
પાછા ખેતરમાં જ પડતા હેાય છે
ચાડિયાને શું?
એને ચરવું નહીં કે ચાલવું નહીં!
–મેલ દેવતા!!

આંબાવાડિયું

એક સમયે
હું ગાર ગૂંદતો હતો
એ પગલાંનું માપ મારે જોઈએ છે.
નક્કી, એ રસ્તે
એક નવી ભીંત ભરી લઈશ,
ઓકળીઓથી લીંપી લઈશ,
આંબાવાડિયું ઉછેરી લઈશ,
પીળું પાન
લીલું પાન,
વડવાઈએ વધેલું દાણ
દાણ કહેતાં દેશ દેશથી
દોડી આવે શઢ-કાટલાં વહાણ...
અરે!
કોઈ આ છેડેથી
આંચકો તો મારો!

રંગનુ નોતરું

ગામડે હતો ત્યારે
કુુંડી પછવાડે એકબીજાને વીંટળાઈ
ઊંચા થઈ થઈ પછડાતા સાપને જોયેલા
આજે ધખારામાં
ફરીથી એ યાદ આવ્યા :
          ચોમાસું બેસવું જોઈએ!
એક વખત
સાવ સુક્કા, ધૂળિયા રંગના કાચંડાની પૂંછડીએ
ભિયા! ગમ્મતમાં દોરી બાંધી દીધેલી!
મને શું ખબર કે
વરસાદ એની પીઠ ઉપર ઊઘલતો હોય છે!
આજે,
સામેના ઝાડ ઉપરથી,
કરકરિયાળી ડોક ઉપર રંગનું નોતરું ઝીલતો
વજનદાર કાચંડો,
લચ્ચાક્ કરતો પડી ગયો :
          વરસાદ તૂટી પડવો જોઈએ!
ને પછી?
પહેલા જ વરસાદે
વગડો છૂટા નાગ જેવું નીકળી પડશે,
બધે કીડિયારાં જ કીડિયારાં... ...
કાછડા વાળેલી કન્યાઓ
ડાંગરની ક્યારીઓમાં
છેાડ જેવું છલકાઈ જશે
મારે
કેટલા વીંછીને ચીપિયે પકડીને
ઘરની બહાર,
વાડમાં નાખી આવવાના રહેશે હેં!

વિચ્છેદ

હે મન!
ઉકેલી નાખો તમારાં
બધાં આવરણ.
ડુંગળીના પડ જેવું બંધાવા માંડ્યા
ત્યારથી જ
આપણો
ભોંયથી વિચ્છેદ શરૂ થયો છે.
હું કદાચ મોટો થઈ ગયો છું
કોઈ મારે કપાળે માટી ભરો,
મને શેઢાની ઊંઘ આવે... ...

કવિતા કવિતા રમતાં

એક દિવસ
કવિતા-કવિતા રમતાં થયું,
લાવ મારી કવિતામાંથી
એકાદ કૂકીને ઓળખી જોઉં
જરા ઉછાળી,
ફેરવીતોળી જોઉં...
મેં બાજી સંચારી
જોયું તો
વાડી આખી વેરણછેરણ!
વૃક્ષો બધાં લીટાલીટા થઈ ગયાં!
કશું ઓળખાય જ નહીં.
કૂકીઓ કૂકીઓ બધી એક બાજુ
ને કાગડાઓ કશાકનો બહિષ્કાર કરતા કરતા
ઊડી ગયા.
તે પછી આ કાગળમાં
સાવ ખાલીખમ, માંચી જેવું
પડી રહેલું અવડ એકાંત
ઉપાડ્યા કર્યું છે, મેં!

રામ બોલતાં અશકર ખૂટ્યા

ડેલીતૂટ્યા દરવાજાનાં ખળખળ વહેતાં પાણી,
‘રામ’ બોલતાં અશકર ખૂટ્યા ભડભડ બળતી વાણી.
ક્યાંથી દીવો છૂટો પડ્યો
ને ક્યાં મૂકી એંધાણી?
ઝળહળ ઝળહળ ઊકલ્યું નહીં કાં રેખા પડી અજાણી?
‘રામ’ બોલતાં અશકર ખૂટ્યા ભડભડ બળતી વાણી.
અલ્લક-દલ્લક પાછું આવે કોણ?
—કૉગળો પાણી?
કોણે છેાડી પાંગથ, કોણે પવનપછેડી તાણી?
‘રામ’ બોલતાં અશકર ખૂટ્યા ભડભડ બળતી વાણી.
માટી જેવી માટી પાસે
તળાવ માગ્યું, તુલસી માગી,
ક્યાં અંગૂઠો ભોંય ખોતરે, કોણ થયું ધૂળધાણી?
‘રામ’ બોલતાં અશકર ખૂટ્યા ભડભડ બળતી વાણી.
વધ્યુંઘટ્યું તે કોણ?
કોણે ક્યાં માંડ્યો સરવાળો
અહીં તો –
કમાડ-ઑથે કેટકેટલા દરિયા લેતા ટાળો
કેટકેટલાં તોરણ વચ્ચે સમય બાંધતો માળો
રેતભરેલાં મોજાં વીખર્યાં વહાણ, વાવટો વાળો
તરતી ડેલી, તરતા દીવા, તળિયે બેઠું પાણી,
‘રામ’ બોલતાં અશકર ખૂટ્યા ભડભડ બળતી વાણી.

વા’ણાં વહી જશે

અધવચ, અજલે મજલે વા’ણાં વહી જશે
એકલાં ટોળે વળિયાં એકલાં વીખરાયાં રે, અટકાવો—
          અધવચ, અજલેમજલે
નખમાં ચીતરેલી વાડી, સૈયર છાંયો લાગે રે,
અમે અદલે બદલે ઊગતાં જવારા રે, વધાવો—
          અધવચ, અજલેમજલે
સૈયર! ચેર્યે ચડું ને ચંપે ઊતરું રે,
અમે અડીએ ઘડીએ ઊઘલ્યાં અંધારાં રે, અંજવાળો—
          અધવચ, અજલેમજલે
ભરિયાં ચંદન તળાવ, લે’ર્યો ઊંઘ લાવે રે,
અમે તાંબાકુંડીએ જળના ઉતારા રે, છલકાવો—
અધવધ, અજલેમજલે વા’ણાં વહી જશે.

છેલ રમતૂડી

છેલ રમતૂડી! પુનમિયા મેરામેં પારશ પેંપરો રે લોલ,
          એની ચાર ચાર ગઉની છાંય
          દીવડા શગે બળે
એની પાંદડાં કેરી ઝૂલ્ય, સાહેલી!
આથમતાં ઉકેલી ને પાદર થરથરે રે લોલ.
          આયો અષાઢીલો મેઘ
          નદીએ નઈ જઉં
અલી ચ્યાં ચ્યાંં ટઉચ્યા મોર, સાહેલી!
પેંજરના પંખીને વાયક પાછાં ફરે રે લોલ.
          લીલી એકળીઓની ભાત્ય
          વગડે વેરઈ ગઈ
પેલા પાણિયારાની પાળ, સાહેલી!
નજરુંને ઉતારો નેવાં જરે છલે રે લોલ.
          પેલા મારીડાને બાગ
          મરવો નંઈ બોલે,
          પેલા સુથારીને હાટ
          મંડપ નઈં ડોલે,
હવે હાડિયાને ઉડાડ્ય, સાહેલી!
આયા ગયા દન જમણી આંખે ફરફરે રે લોલ.

ટેંટોડો

એક એંશી વરહના ટેંટોડો,
એના મોઢામેં દુધિયા દાંત,
બોલે ટેંટોડો!
એ તો છપઈને છોરી જોતો’તો,
એનાં નેણાંમેં નવરા નાગ,
બોલે ટેંટોડો!
ટેંટોડો તો ટાલવાળો, ટોપી માગી લાયો બેની!
ઘઈડી ઢહરક મૂછોવાળો, મેંસ્યો આંજી આયો બેની!
બોલસ્યા એની બાળ-કુંવારી, કાનુડો!
એની હેંડસ્યા હલ્લક-મલ્લક,
ઘેલો ટેંટોડો!
શેરીએ શેરીએ સાદ પડાવો,–ટેંટોડો!
ઢોલિયા ઢેકી-છાંય ઢળાવો,–ટેંટોડો,
એનો રેશમિયો રૂમાલ, ચડતો વેંછૂડો,
એંશી વરહનો ટેંટોડો!
કાળે ઉનાળે કરા પડ્યા ’લી ટેંટોડો,
મારી છાવણીઓમેં છરા પડ્યા ’લી ટેંટેડો!
એણે તાંણીને માર્યા તીર,
રાયવર ટેંટોડો!
ઉગમણી દિશ આ કોણ ઊડે ’લી બગલું જો,
માતાની મઢીએ દીવા બળે ’લી હમણું જો
બોરી બજારમેં મૂલ થયાં પેલી લંકા બળે;
અંદાવાદને આઠમે ટાવર ડંકા પડે રે લોલ
એંશી વરહનો ટેંટોડો!