કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – વેણીભાઈ પુરોહિત/૧૧. મધરાતની માલણ

૧૧. મધરાતની માલણ

માઝમ રાતે નીતરતી નભની ચાંદની,
                   અંગેઅંગ ધરણી ભીંજાયઃ
એવા રે ભીના રંગની ઓઢી એણે ઓઢણી,
                   પાલવડો પવને લહેરાયઃ
– જાણે એ ફૂલને ફોરમ પાય.
                            – માઝમ રાતેo
સૂનો રે મારગ ને ધીમોધીમો વાયરો,
એનાં જોબનિયાં ઘેલાંઘેલાં થાયઃ
આભલાં ઝબૂકે એને કંચવે સુંદર,
ગીત કાંબિયુંનું રેલાયઃ
–એને જોઈ આંખ અકલંકી થાય.
                            – માઝમ રાતેo
કેવો રે સીમાડો હશે શોભતો એનો?
ધરણી હશે રે ધનવાનઃ
કયી રે ફળીમાં હશે એની ઝૂંપડી?
મીઠાં ઝીલંતી એનાં તાન?
–એનાં તોર ભરેલ તોફાન.
                            – માઝમ રાતેo
કેડે બાંધી’તી એણે એક વાંસળી,
એમાં ભેટ ભરેલ અણમોલઃ
એક ડગલું, એક નજર એની, ને
એનો એક કુરબાનીનો કોલઃ
–ઝૂલે ઉર ફાગણનો ફૂલદોલ.
                            – માઝમ રાતેo
નેણમાંથી નભના રંગ નીતરે રે,
એનો ઝીલણહારો દૂરઃ
હશે કોણ બડભાગી વ્હાલીડો પ્રીતમ–
જેને હૈડે ફોરે રે કપૂર!
–સોણાંની કુંજ કેરો એ મયૂર,
                            – માઝમ રાતેo
ઓંઝો રે મારગ, રગમાં જોબનિયાનું જોર,
ધરતી ચંપાતી એની પાનીએઃ
એના ઓર દિમાગ ને દોર.
                   – હતી એ માઝમ રાતની માલણ!
(સિંજારવ, પૃ. ૮૨-૮૩)