રા’ ગંગાજળિયો/૨૫. છેલ્લું ગાન: Difference between revisions

“બાપુ! હવે વાલાજીને રીઝવી લ્યો.”

ને મહેતાના કંઠમાંથી પ્રભુને વહાલો કેદારો રાગ ઊઠ્યો તે સાથે પો ફાટતી હતી—

એ જી વાલા! હારને કારણ નવ મારીએ

હઠીલા હરિ અમુંને;

દોષ ચડશે તમુંને.

એ જી વાલા! હારને સાટુ નવ મારીએ…

“આ શું?” રા’ ચમક્યા. “આ તો કેદારો!”

“હા, મહારાજ!” સૂરસેના રા’ સામે પહેલી જ વાર આટલું બોલી.

ત્યાં તો નવા સૂર ઊપડ્યા. પરોઢનું પદ્મ ઊઘડતું હતું તેમ સૂરોની પાંખડીઓ ખૂલતી હતી :

એ જી વાલા! ગલ રે ફૂલન કેરો હારલો

ગૂંથી લાવોને વે’લો

રવિ ઊગ્યા પે’લો

વાલા હારના સા…

રા’ને વિસ્મય થયું : “આ કેદારો રાગ ક્યાંથી? નરસૈંયાએ ઘરેણે મૂકેલો કોણ છોડાવી લાવ્યું? આ કેદારો જેમ જેમ ગવાતો જાય છે તેમ તેમ મારો પ્રાણ ગભરાટ કેમ અનુભવે છે? મનમાં મૂંઝારો કેમ થાય છે? કોઈક એને કેદારો ગાતો બંધ કરો. એને મોંએ હાથ દાબી વાળો. એ કેદારો ગાય છે ને મને થાય છે કે મારા ઉપરકોટ ને ગરવો પહાડ ક્યાંઈક ઓગળી જશે. એલા કોઈ સાંભળતા કેમ નથી? ઝટ નરસૈંયાને કેદારો ગાતો અટકાવો.”

સંન્યાસીઓને પૂરી સમજ પડે તે પૂર્વે તો રા’ પોતે તખ્ત પરથી મહેતા તરફ દોડ્યા. ત્યાં જઈ એ પણ સ્તબ્ધ ઊભા રહ્યા. ને કેદારાના સૂર વરણથંભ્યા વહેતા રહ્યા—

એ જી વાલા, અરધી રજની વીતી ગઈ,

નરસૈંયો ગાતો હતો. પાસે તંબૂર નહોતો, કરતાલ નહોતી. હતી દેહની રક્તગતિ. એ તાલ-સૂર પુરાવતી હતી, ને નરસૈંયો ગળું મોકળું મેલીને ગાતો હતો.

*