વેરાનમાં/દીકરાની મા: Difference between revisions

વેરાનમાં/દીકરાની મા (view source)

Revision as of 13:07, 31 December 2021

6,702 bytes added , 13:07, 31 December 2021

no edit summary

KhyatiJoshi

26,604

edits

@@ Line 26: / Line 26: @@
 નાનાભાઈએ છ કરકુરિયાંને ઉપાડ્યાં, એક કોથળામાં ભર્યાં. તળાવે ગયો, કોથળો પાણીમાં પધરાવ્યો. ઊભો ઊભો રડ્યો’તો.
 મને એ સાંભર્યું – હું માની વાત સમજી.
+{{Poem2Close}}
+<center>'''[૨]'''</center>
+{{Poem2Open}}
+ગામડામાં એ પાપ-કર્મ પતાવવું અઘરૂં હતું. માબાપની ફજેતી થાય! પાછી હું શહેરમાં ચાલી ગઈ. ઉનાળાની રજાના દિવસો: છાત્રાલય ખાલી: રંગરોગાન થતા હતા; ચોમેર ઉકળાટ હતો. હું વિચારતી બેઠી: મારું કલંક લલાટ પર લઈ લેવામાં મને શરમ નહોતી. પરંતુ… મારી નિરાધારી વચ્ચે હું એ અસહાય, જીવતા જીવને kયાં ઉતારો આપીશ? કોણ સંઘરશે?
+બે હથેળીઓમાં માથું ટેકવીને ઝાઝી વાર હું બેઠી રહી. નિશ્ચય કર્યો, ચાલી: પાપમાં સાથ પૂરે તેવું દાkતરખાનું શોધવા. એક પછી એક નામનાં પાટીઆાં વાંચતી ચાલી.
+દવાખાનું આવ્યું. દાખલ થઈ પાછી ફરી. વારંવાર અંદર ગઈ ને બહાર આવી: પાપની પળને બને તેટલી અળગી ધકેલવા માટે.
+એકાએક મને યાદ આવ્યું : બાવળીનાં કુરકુરિયાંને ભાઈ ડૂબાવતો હતો ત્યારે બાવળી કેવી રોતી રોતી ભાઈના પગમાં આળોટતી’તી. ભાઈના હાથ ચાટતી’તી!
+ને કુરકુરિયાં પાણીની બહાર આવવા મથતાં’તાં એટલે ભાઈએ લાકડીના ગોદા મારી મારીને કુરકુરિયાંને ડુબાવ્યાં હતાં. બાવળીની કલ્પનાએ મને જાણે સાદ દીધો: પાછી વળ! પાછી વળ!
+હું પાછી વળી, અને મેં દોટ દીધી. દવાખાનાનાં બારણાં જાણે મને ઝાલવા મારી પાછળ ચીસો પાડતાં દોડ્યાં આવે છે. છાત્રાલયમાં હું હાંફતી બેઠી. થાક ઊતર્યો ને તે જ ઘડીએ મને કંઈક એવું થયું કે જેને હું કદી નહિ વીસરી શકું. મારા શરીરની અંદર જાણે કશુંક સળવળ્યું; કશુંક જીવન, નવું જીવન, મારાથી ભિન્ન કોઈ જીવાત્મા: અંદર લપાએલું કોઈક જાગે છે. જાણે ભિન્ન છતાંયે કોઈક મારું પોતાનું. મારાજ જીવનનો તેજ-અંશ!
+હું ઓરડાના ખુણામાં દોડી ગઈ. લપાઈને બેઠી. મને પકડવા આવતી કોઈક ભૂતાવળથી બચવા જાણે હું એ મારા ભીતરમાં સળવળતા માનવીની આડશ કરીને બેઠી. એ જીવાત્માએ જાણે મને એની ગોદમાં લીધી. કહ્યું “મા! મા! ડરીશ ના! હું જાગુ છું.”
+{{Poem2Close}}
+<center>'''[૩]'''</center>
+{{Poem2Open}}
+"મા!મા! ભય નથી. હું જાણું છું.”
+મારા મનના ઉંડાણમાંથી કોઈનો અવાજ આવતો હતો. પણ મારાં કલ્પના-ચક્ષુઓ સામે એક ટોળું ઊભું હતું. ટોળાના હાથમાં રસી હતી, લાકડીઓ હતી, છુરીઓ હતી, ઝેરની પડીકીઓ હતી.
+ટોળું બોલતું હતું, ઈજ્જત જશે! કલંક લાગશે! ખલ્લાસ કર.
+ટોળામાં કોણ કોણ હતાં? મારાં કુટુંબીઓ, મારી ન્યાત, મારા ધર્મગુરુ… ઘણા ઘણા વિકરાળ ચહેરા. અને ઓહ!… મારી બા પણ.
+પણ તે સહુની પાછળ અમારી બાવળી કુતરી ઊભેલી : બાવળી મને કહેતી’તી જાણે: “નહિ હો બેન નહિ! બહુ ભયાનક છે એ…”
+{{Poem2Close}}
+<Center>*</Center>
+{{Poem2Open}}
+હું ઝબકી ઊઠી. કોઈક મને ઢંઢોળી રહ્યું હતું. “…બહેન! ઓ…બહેન! આ તે શું થયું છે તમને? આમ બાઘા જેવાં કેમ બની ગયાં છો?”
+એ હતી મારી સહવિદ્યાર્થિની. મેં એને મારા ગર્ભની વાત કરી.
+“અરે વાહ રે વાહ!” એ તો દંગ બની ગઈ : “બાલક! ઓહો, કેવું સરસ! કેવી મોટી વાત! એમાં તમે રડો છો શીદ પણ?”
+હર્ષાવેશમાં એ તો દોડી. ધબધબ મેડાનાં પગથીઆાં પર કુદતી ગઈ: “ઓ…બહેન! ઓ…બહેન! બહાર આવો જલદી. એક સરસ નવી વાત કરું.”
+“શી સરસ વાત?" બીજી સહવિદ્યાર્થીંની બહાર આવી.
+“…બહેનને તો બાળક છે!”
+“બાળક! ક્યાં છે? સાચે જ? પણ ક્યાં છે? હેં…બહેન! સાચેસાચ? kયાં છે? બતાવો તો!” કહેતી એ બીજી પણ મારી કને દોડી આવી.
+“હવે ભૈ!” પહેલી સખીએ એ બીજીને રોકી: “એ તો છે, પણ હજુ તો એ આવવાનું છે. તમે તો સમઝો નહિ ને?”
+બેઉ જણીઓ મને વીંટળાઈ વળી.
 {{Poem2Close}}