26,604
edits
વેરાનમાં/દીકરાની મા: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
no edit summary
KhyatiJoshi (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|દીકરાની મા|}} <center>'''[૧]'''</center> {{Poem2Open}} કોણ જાણે શાથી, મારો એ કોલેજ્...") |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 26: | Line 26: | ||
નાનાભાઈએ છ કરકુરિયાંને ઉપાડ્યાં, એક કોથળામાં ભર્યાં. તળાવે ગયો, કોથળો પાણીમાં પધરાવ્યો. ઊભો ઊભો રડ્યો’તો. | નાનાભાઈએ છ કરકુરિયાંને ઉપાડ્યાં, એક કોથળામાં ભર્યાં. તળાવે ગયો, કોથળો પાણીમાં પધરાવ્યો. ઊભો ઊભો રડ્યો’તો. | ||
મને એ સાંભર્યું – હું માની વાત સમજી. | મને એ સાંભર્યું – હું માની વાત સમજી. | ||
{{Poem2Close}} | |||
<center>'''[૨]'''</center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
ગામડામાં એ પાપ-કર્મ પતાવવું અઘરૂં હતું. માબાપની ફજેતી થાય! પાછી હું શહેરમાં ચાલી ગઈ. ઉનાળાની રજાના દિવસો: છાત્રાલય ખાલી: રંગરોગાન થતા હતા; ચોમેર ઉકળાટ હતો. હું વિચારતી બેઠી: મારું કલંક લલાટ પર લઈ લેવામાં મને શરમ નહોતી. પરંતુ… મારી નિરાધારી વચ્ચે હું એ અસહાય, જીવતા જીવને kયાં ઉતારો આપીશ? કોણ સંઘરશે? | |||
બે હથેળીઓમાં માથું ટેકવીને ઝાઝી વાર હું બેઠી રહી. નિશ્ચય કર્યો, ચાલી: પાપમાં સાથ પૂરે તેવું દાkતરખાનું શોધવા. એક પછી એક નામનાં પાટીઆાં વાંચતી ચાલી. | |||
દવાખાનું આવ્યું. દાખલ થઈ પાછી ફરી. વારંવાર અંદર ગઈ ને બહાર આવી: પાપની પળને બને તેટલી અળગી ધકેલવા માટે. | |||
એકાએક મને યાદ આવ્યું : બાવળીનાં કુરકુરિયાંને ભાઈ ડૂબાવતો હતો ત્યારે બાવળી કેવી રોતી રોતી ભાઈના પગમાં આળોટતી’તી. ભાઈના હાથ ચાટતી’તી! | |||
ને કુરકુરિયાં પાણીની બહાર આવવા મથતાં’તાં એટલે ભાઈએ લાકડીના ગોદા મારી મારીને કુરકુરિયાંને ડુબાવ્યાં હતાં. બાવળીની કલ્પનાએ મને જાણે સાદ દીધો: પાછી વળ! પાછી વળ! | |||
હું પાછી વળી, અને મેં દોટ દીધી. દવાખાનાનાં બારણાં જાણે મને ઝાલવા મારી પાછળ ચીસો પાડતાં દોડ્યાં આવે છે. છાત્રાલયમાં હું હાંફતી બેઠી. થાક ઊતર્યો ને તે જ ઘડીએ મને કંઈક એવું થયું કે જેને હું કદી નહિ વીસરી શકું. મારા શરીરની અંદર જાણે કશુંક સળવળ્યું; કશુંક જીવન, નવું જીવન, મારાથી ભિન્ન કોઈ જીવાત્મા: અંદર લપાએલું કોઈક જાગે છે. જાણે ભિન્ન છતાંયે કોઈક મારું પોતાનું. મારાજ જીવનનો તેજ-અંશ! | |||
હું ઓરડાના ખુણામાં દોડી ગઈ. લપાઈને બેઠી. મને પકડવા આવતી કોઈક ભૂતાવળથી બચવા જાણે હું એ મારા ભીતરમાં સળવળતા માનવીની આડશ કરીને બેઠી. એ જીવાત્માએ જાણે મને એની ગોદમાં લીધી. કહ્યું “મા! મા! ડરીશ ના! હું જાગુ છું.” | |||
{{Poem2Close}} | |||
<center>'''[૩]'''</center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
"મા!મા! ભય નથી. હું જાણું છું.” | |||
મારા મનના ઉંડાણમાંથી કોઈનો અવાજ આવતો હતો. પણ મારાં કલ્પના-ચક્ષુઓ સામે એક ટોળું ઊભું હતું. ટોળાના હાથમાં રસી હતી, લાકડીઓ હતી, છુરીઓ હતી, ઝેરની પડીકીઓ હતી. | |||
ટોળું બોલતું હતું, ઈજ્જત જશે! કલંક લાગશે! ખલ્લાસ કર. | |||
ટોળામાં કોણ કોણ હતાં? મારાં કુટુંબીઓ, મારી ન્યાત, મારા ધર્મગુરુ… ઘણા ઘણા વિકરાળ ચહેરા. અને ઓહ!… મારી બા પણ. | |||
પણ તે સહુની પાછળ અમારી બાવળી કુતરી ઊભેલી : બાવળી મને કહેતી’તી જાણે: “નહિ હો બેન નહિ! બહુ ભયાનક છે એ…” | |||
{{Poem2Close}} | |||
<Center>*</Center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
હું ઝબકી ઊઠી. કોઈક મને ઢંઢોળી રહ્યું હતું. “…બહેન! ઓ…બહેન! આ તે શું થયું છે તમને? આમ બાઘા જેવાં કેમ બની ગયાં છો?” | |||
એ હતી મારી સહવિદ્યાર્થિની. મેં એને મારા ગર્ભની વાત કરી. | |||
“અરે વાહ રે વાહ!” એ તો દંગ બની ગઈ : “બાલક! ઓહો, કેવું સરસ! કેવી મોટી વાત! એમાં તમે રડો છો શીદ પણ?” | |||
હર્ષાવેશમાં એ તો દોડી. ધબધબ મેડાનાં પગથીઆાં પર કુદતી ગઈ: “ઓ…બહેન! ઓ…બહેન! બહાર આવો જલદી. એક સરસ નવી વાત કરું.” | |||
“શી સરસ વાત?" બીજી સહવિદ્યાર્થીંની બહાર આવી. | |||
“…બહેનને તો બાળક છે!” | |||
“બાળક! ક્યાં છે? સાચે જ? પણ ક્યાં છે? હેં…બહેન! સાચેસાચ? kયાં છે? બતાવો તો!” કહેતી એ બીજી પણ મારી કને દોડી આવી. | |||
“હવે ભૈ!” પહેલી સખીએ એ બીજીને રોકી: “એ તો છે, પણ હજુ તો એ આવવાનું છે. તમે તો સમઝો નહિ ને?” | |||
બેઉ જણીઓ મને વીંટળાઈ વળી. | |||
{{Poem2Close}} | {{Poem2Close}} | ||