26,604
edits
વેરાનમાં/દીકરાની મા: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
no edit summary
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 62: | Line 62: | ||
“હવે ભૈ!” પહેલી સખીએ એ બીજીને રોકી: “એ તો છે, પણ હજુ તો એ આવવાનું છે. તમે તો સમઝો નહિ ને?” | “હવે ભૈ!” પહેલી સખીએ એ બીજીને રોકી: “એ તો છે, પણ હજુ તો એ આવવાનું છે. તમે તો સમઝો નહિ ને?” | ||
બેઉ જણીઓ મને વીંટળાઈ વળી. | બેઉ જણીઓ મને વીંટળાઈ વળી. | ||
{{Poem2Close}} | |||
<center>'''[૪]'''</center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
મને નવું કુટુંબ મળ્યું. જૂનું કુટુંબ, જૂનો સમાજ ઊડી ગયાં. નવું કુટુંબ, નવું જગત, નવો અવતાર. ચાર મહિના વહી ગયા. | |||
પણ મારી સામે ન એક અપશબ્દ, ન તિરસ્કાર, ન દુષ્ટ કટાક્ષ. ખિલખિલ હાસ્યવિનોદ કરતી છોકરીઓ મને આવતી ભાળે એટલે ચુપાચુપ: જાણે પોતાની મા આવે છે એટલી મારી અદબ. | |||
હું ઈસ્પિતાલે સૂતી. જુવાન દાક્તરો, મેડીકલ કૉલેજના વિદ્યાર્થીઓ, સઘળા મને ઘેરી વળ્યા. મારી સારવારમાં ગર્વ અનુભવ્યો. કેટલી બધી દિલસોજી! કારણ—હું પતિવિહોણી હતી. રઝળી પડેલી હતી. એટલે મારી જવાબદારીને એ સહુએ પોતાની સહિયારી કરી લીધી. | |||
એવી માનવ–હુંફ વચ્ચે મારા ઉદરનો અતિથિ આવી પહોંચ્યો. | |||
{{Poem2Close}} | |||
<Center>*</Center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
તે પછી ત્રણ ચાર મહિને: | |||
બાબાને બાબાગાડીમાં સુવાડી હું બગીચે લઈ ગઈ હતી. બાંકડા પર બેસી હુ મારો પાઠ વાંચતી હતી. બાબો સૂર્યનાં કુંણાં કિરણોને ઝાલવા સુંવાળી હથેળીઓ ઉઘાડતો ને બીડતો હતો. વસંતનું પ્રભાત હતું. | |||
ઓચિંતાનું મેં ઊંચું જોયું. દૂરથી મેં એને દીઠો — ઓળખી પાડ્યો – બાબાના …ને. | |||
અમારી આાંખો મળી. એ ઝંખવાઈ ગયો. લાગ્યું કે એ સરીને ચાલ્યો જશે. ચાલ્યો, પણ અટક્યો, મને વંદન કર્યાં. મેં વારં વાર નમી વંદન ઝીલ્યાં. “કેમ છો?” ઘણા દાડે મળ્યાં! રોજ આવો છો?” | |||
ઉપરાઉપરી પ્રશ્નો છૂટ્યા. પોતાની શરમને સંતાડવા મથતો'તો એ. | |||
મેંય સીધા જવાબ દીધા. એને ભોંઠામણ થવા જેવા શબ્દ સરખો ન બોલી. જાણે કશું બન્યું જ નથી. | |||
એ મારા માથાથી પગ સુધી ધીરી ધીરી જોતો હતો. એને શું એની જવાબદારી સમજાતી હતી? | |||
કોણ જાણે, પણ મેં તો મારા પગ બાંકડા નીચે છુપાવી દીધા. મારી ચંપલ ફાટી ગઈ હતી. | |||
“ઠીક, કાલે મળશું. અત્યારે તો ઉતાવળમાં છું.” કહીને એ ગયો. | |||
મેં મારા અંતરમાં સુખ અનુભવ્યું–એને ભોંઠો ન પાડ્યો તે વાતનું. | |||
જાણે કંઈ બન્યું જ નથી! | |||
{{Poem2Close}} | {{Poem2Close}} | ||