અલ્પવિરામ: Difference between revisions

ફાગણ કેરું ફૂમતું એઈ પાતળિયાની પાઘે રે,

ત્યાં ઘેલીનું ઉર ઘૂમતું એઈ ઘડી ન ર્હેતું આઘે રે.

‘ફૂમતડાને લ્હેકે લ્હેકે ફૂલણજી ના ફરીએ રે,

મઘમઘ એની મ્હેકે મ્હેકે અમે તો બ્હેકી મરીએ રે;

એના રંગગુલાલે રાતા સૌને તે ના કરીએ રે,

એમાં થૈને રાતામાતા ક્યાં જૈને અવ ઠરીએ રે?’

એવું કહીને લાડતી એઈ ઘેલી ઘૂંઘટ ત્યાગે રે,

પડઘો એનો પાડતી એઈ કોયલ પંચમરાગે રે.

‘વાંકું મ જોશો વળી વળી,

ઉર ઢાંકું ઢાંકું ને જાય ઢળી ઢળી.’

‘વાતવાતમાં જેને વાંકું પડે તે ક્હે છે નજર છે વાંકી,

સૂરજના કિરણ શી સીધી છતાંય એને ઇન્દ્રધનુ જેમ ઉર આંકી;

તમે લ્હેકો છો વાદળી શા લળી લળી.’

‘ભમરાળી આંખ દેખે દૂરથી છતાંય એનો ડંખ અહીં આવતો ઊડી,

પોપચાની પાંખ, એનો ભારે ફફડાટ, મારે અંગે વીંઝાય છે ભૂંડી;

મારી કંપે છે કાળજની કળી કળી.’

‘ફૂલ સમી કોમળ શું માનો છો જાતને? જાણે સુગંધ રહ્યાં ઢોળી,

સાચું પૂછો તો ઊઠે ભડકા ભીતરમાં ને ઉપરથી રાખ રહ્યાં ચોળી;

<poem>

ચારેકોર જુઓને કેવી ચગદઈ ગઈ છે સડકો!

કહો, ચરણ ક્યાં ચાલે? એણે એક ન રાખ્યો રસ્તો,

ઘણું હલાવા હવા મથે પણ તસુય તે ના ખસતો,

અહીં ધરતી પર નક્કર જાણે ધાતુ શો તસતસતો

સાવ અડીખમ પડ્યો, કશેયે જરીક તો કોઈ અડકો!

જિદ્દીજનનું મન પણ જેની પાસે લાગે હળવું,

વૈદેહીના ધનુષ્યને પણ રામ કને તો ચળવું,

અરે કે મુક્તિ પણ ક્યારેક તો બનતી ધુરા,

જે કેમકે હું આમ તો ત્રેવીસનો છું.

સંસારની શેરી મહીં રમવા જતાં

સુણતો રહું સહુ ભેરુઓની પાસથી

ક્ષુધા ને પ્યાસની શાતા સમી,

ને દૈન્યમાં દાતા સમી...

ને દર્શનાતુર

ઘર તણા ઉંબર મહીં

એને હવે તો સ્વપ્ન પણ હું કેમ માનું?

આત્મછલનું જ્યાં રહ્યું એકે ન બ્હાનું!

રે દિવસભર જે થતું

બસ એ જ સૌ હા, માત્ર એ સૌ યાદ આવે,

સકળનું મન કોણ શકે કહી?

અકળ એક જ એ જ કથા રહી

</poem>