ખારાં ઝરણ/પ્રારંભિક: Difference between revisions

ચિનુભાઈની એક ગઝલ મેં ૧૯૯૬માં સ્વરબદ્ધ કરેલી-

સરસ વાત કરવાનો મોકો મળ્યો,

તને પુષ્પ ધરવાનો મોકો મળ્યો.

ચિનુભાઈ કોઈક વાર મૂડમાં આવે તો એ ગણગણે છે. એ પછી કવિ શ્રી મકરંદ દવે અને શ્રી અમૃત ઘાયલ દ્વારા સંપાદિત પુસ્તક ‘છીપનો ચહેરો ગઝલ’માં ચિનુભાઈની એક અદ્ભુત ગઝલ વાંચી, જેના બે શે’ર નીચે પ્રમાણે છે :

સાવ ખાલીખમ સમયનો સામનો ક્યાંથી ગમે?

દર વખત સામે મુકાતો આયનો ક્યાંથી ગમે?

હાથમાં આપી દીધો એકાંતનો સિક્કો મને,

બેઉ બાજુ એકસરખી છાપનો ક્યાંથી ગમે?

 

આ ગઝલ ગાવી પણ મને ખૂબ ગમે છે. ચિનુભાઈનો ઉમળકાસભર સ્વભાવ, એમની કાવ્યપ્રીતિ, ભાષાપ્રીતિ, એમની નિખાલસતા અને એમના વિચારો અને અભિવ્યક્તિની સ્પષ્ટતા આ બધાંને લીધે મને એમના માટે પક્ષપાત છે જ. મારા જેવા સંગીતપ્રેમીને એમણે પ્રસ્તાવના લખવાનું કહ્યું એ એમનો સંગીતપ્રેમ અને મારા પ્રત્યેનો પ્રેમ દર્શાવે છે.

શાસ્ત્ર પ્રમાણે ગઝલમાં ચાર તત્વો હોવાં જોઈએ - અંદાજે બયાઁ (રજૂઆતનો અંદાજ), હુસ્ને ખયાલ (સૌંદર્યબોધ) મારિફત (આધ્યાત્મિકતા) અને મૌસિકી (સંગીતમયતા). ‘મૌસિકી’નું ગઝલમાં અન્ય તત્વો જેટલું જ મહત્વ છે. ગઝલનાં સ્વરૂપ સાથે જ એ ગવાય એ વાત સ્વીકૃત છે. કોઈ પણ ગઝલ વાંચું ત્યારે એને સંગીતની નજરથી જોવાનો અનાયાસ પ્રયાસ થઈ જાય છે. ગઝલમાં મજાની વાત એ છે કે ગઝલના એક શે’રની બીજા શે’ર સાથે વિષયવસ્તુની દૃષ્ટિએ સામ્યતા હોવી જરૂરી ન હોવાથી એક ગઝલ વાંચીએ, ત્યારે એક રીતે જોવા જઈએ, તો ચાર-પાંચ જુદી-જુદી કવિતા ભાવકને મળે છે. ગઝલના સ્વરૂપે ઘણાંને આકર્ષ્યાં છે પણ એમાં અનોખી ભાત પાડી કાઠું કાઢવું એ નાનીસૂની વાત નથી. ચિનુભાઈએ ગઝલની ગુજરાતી ઓળખ ઊભી કરવામાં નોંધપાત્ર પ્રદાન કર્યું છે.

કવિએ સંગ્રહનું નામ ‘ખારાં ઝરણ’ રાખ્યું છે. ‘ખારાં ઝરણ’ નામ વાંચતાંની સાથે જ કેટલાક પ્રશ્નો ઉદ્ભવે છે – ઝરણ ખારાં હોઈ શકે? ઝરણ તો મીઠાં ન હોય? ખારાં તો સમંદર ના હોય? જો ઝરણ ખારાં હોય, તો ક્યાં હોય? આ પ્રશ્નો હું વાગોળતો હતો, ત્યાં જ કવિએ એમનાં મૃત પત્ની હંસાબહેનને સંગ્રહ અર્પણ કરતી પંક્તિમાં જે લખ્યું તેના પર નજર ચોંટી ગઈ-

‘આંખમાં ખારાં ઝરણ તેં ક્યાં મૂક્યાં?’ જાણે કે પ્રશ્નનો જવાબ પ્રશ્નથી મળ્યો ને એમાંથી પાછા પ્રશ્નો ઊભા થયા! ‘ખારાં ઝરણ’માં સ્વજનની સ્મૃતિમાંથી ઉદ્ભવેલા આવા પ્રશ્નો ગઝલ રૂપે વહ્યા છે. પત્નીની મૃત્યુતિથીએ લખાયેલી એ ગઝલના નીચેના શે’ર હૃદયસોંસરવા ઊતરી ગયા-

 

સાચવીને ત્યાં જ તો મૂક્યાં હતાં,

એ બધાં તારાં સ્મરણ તેં ક્યાં મૂક્યાં?  

શ્વાસનાં રણઝણતાં ઝાંઝર ફેંકીને,

બોલને-ચંચળ ચરણ તેં ક્યાં મૂક્યાં?

 

‘તેં ક્યાં મૂક્યાં?’ એ પ્રશ્ન પૂછવાની કવિની રીત અનોખી છે. પત્નીના જન્મદિને લખાયેલી આ ગઝલ પણ એટલી જ હૃદયદ્રાવક છે -

એમ તો જિવાય છે તારાં વગર,

તું હશે ને ક્યાંક તો મારા વગર?

ભીંત પર ચીતરેલ પડછાયા ફકત,

હોઈને શું હોઉં હું તારા વગર?’

 

‘હોઈએ શું હોઈએ તારા વગર?

વાત માંડું કેમ હોંકારા વગર?

માંગ એ બધ્ધું જ છે વ્યર્થ છે;

દેહ શણગારું શું ધબકારા વગર?

હું નહીં હોઉં પછી તું શું કરીશ,

યાદ કરશે કોણ કહે મારા વગર?’

 

મેં સારેલાં આંસુઓ,

તારે નામે ઉધાર છે.

 

પંખીઓ હવામાં છે,

એકદમ મજામાં છે,

કૈંક પંખી મારામાં,

એક-બે બધામાં છે.

 

શેષમાં ક્યાં કશું ક્યાંય બાકી હતું?

તેજ ઓળંગતું એક પંખી હતું.

 

યાદ આવે તું જ વારંવાર, હોં,

છે બધું મારી સમજણ બ્હાર, હોં.

 

દેહ વિશે સ્મરણ છે, વ્હાલા,

એ તો મારા પ્રાણ છે, વ્હાલા,

લક્ષ્મણજીની આણ છે, વ્હાલા.

ઊંઘમાંથી જાગ બાળક, મુઠ્ઠી વાળી ભાગ બાળક,

જળકમળ જો છાંડવાં છે, પ્રાપ્ત પળ પણ ત્યાગ બાળક.

 

હું ગઝલમાં વાત મન સાથે કરું,

ક્યાં જરૂરી મારે તારી દાદની?

 

હાથે ચડી ગયું છે એ ‘રિમોટ’નું રમકડું,

એ જણ મનુષ્યમાંથી ઈશ્વર બની ગયું છે.

 

કવિની આ ગઝલ તો મને એટલી ગમી છે કે મારા નજીકમાં થનારા એકાદ કાર્યક્રમમાં (જો થાય તો?) એ ગાવાની તાલાવેલી હું રોકી નહીં શકું. જો કાર્યક્રમ નહીં થાય, તો મારી જાતને તો એ જરૂર ગાઈ સંભળાવીશ-

 

તું કહે છે કે હવે હું જાઉં છું,

હું કહું છું, દોસ્ત! હું ભૂંસાઉં છું,

તું ખરેખર ખૂબ અઘરો દાખલો,

જેટલી વેળા ગણું, ગૂંચાઉં છું.

સ્વચ્છ ચોખ્ખી ભીંત કાળી થાય છે,

એક પડછાયો બની ફેલાઉં છું,

કોઈ છે ‘ઇર્શાદ’ કે જેને લીધે

છૂટવા ઈચ્છું અને બંધાઉં છું.

શું કર્યું? જલસા કર્યા, ગઝલો લખી,

આપણો આ આખરી અવતાર, હોં.

 

ધોળા થયેલ કેશને ધોળી ધજા ન ગણ,

‘ઇર્શાદ’ને નમાવવાની છે મજાલ, છે?