સંચયન: Difference between revisions

[[File:Shure mikrofon 55S.jpg|50px]][https://wiki.ekatrafoundation.org/images/b/b1/HarishMinashru_Sanchayan-59.mp3 કાવ્યપઠન સાંભળવા અહીં ક્લીક કરો.]

<br>

<big>{{color|Orange|~ હરીશ મીનાશ્રુ ૧- અ}}</big>

[[File:Sanchayan_08-23-04.jpg|200px|center]]

<br>

ફરફરતું. ભલું ભોળું.

માણસે એને પૂછ્યુંઃ તું એક બાજુથી ચત્તુ છે

આકાશ જે બાજુને છત્તી કહેતું

એ બાજુને ધરતી ઊંધી કહેતી

ટાઢ, તડકો ને વર્ષા

પાંદડું તો બન્ને બાજુએ ઝીલ્યા કરતું ને

માણસે એને ફરીવાર પૂછ્યુંઃ

પાંદડું છણકો કરીને બોલ્યુંઃ

એવાં ઊંધાંચત્તાં અમને નથી આવડતાં.

અમે તો છીએ કેવળ પાંદડું

એકી વખતે બે ચત્તી ને બે ઊંધી બાજુઓવાળું

માણસને પાંદડાની વાતમાં કશી સમજણ ના પડી.

[[File:Sanchayan 08-23-05.jpg|200px|center]]

એક પાંદડું હતું, પહેલી વાર્તામાં હતું એનું એ જ.

માણસે એને પૂછ્યુંઃ માઠા દિવસો

આવી રહ્યા છે, એનું તને કૈં ભાન છે?

પાંદડું કહેઃ બધા જ દિવસ ફરફરવાના હોય છે

માણસ કહેઃ દિવસે દિવસે તું સુકાતું જઈશ

ને પીળું પડી જઈશ

પાંદડું કહેઃ અત્યારે હું કોમળ લીલા રંગમાં ફરફરું છું

દીંટાવાળું

માણસ કહેઃ

અત્યારે તું ફરફરફરફર કરે છે પણ ધીરી બાપુડિયા

એક દિવસ તું ઝાડ પરથી ખરખરખરખર ખરી જશે

ત્યારે અરરરરર તારી શી દશા થશે

પાંદડું કહેઃ એ તો તને એવું લાગે છે

હું તો સદાકાળ સ્થિર છું ને

આ આખું ઝાડ પૃથ્વી સમેત અવકાશમાં ફરફરતું રહે છે.

મારી નાળ તો મરણ વખતે કપાશે

પણ તારી તો જનમતાંવેંત કપાઈ ગઈ છે

માણસને પાંદડાની વાતમાં કશી સમજણ ના પડી,

એક બાળવાર્તા હતી.

એમાં બે બિલાડી ને એક વાંદરો રહેતા હતાં.

એવો એનો વાર્તાકાર, - નામે ઈસપ

છીંડું પાડીને વાર્તાની અંદર ઘૂસી ગયો હતો ને

એટલામાં બન્યું એવું કે

માણસો કરતાં થોડાક વધારે હાથ ધરાવતી

ને દરેક હાથમાં જાતજાતની બિનજરૂરી વસ્તુઓ પકડી રાખનારી

એક બેડોળ ને હેન્ડીકેપ વ્યક્તિએ દેખા દીધી.

મને ક્યારનો ત્યાં વાર્તાની બહાર ઊભેલો જોઈને

એણે વાર્તાની અંદર રહ્યાં રહ્યાં

મારું નામ ઈશ્વર છે.

મે હમણાં જ આ વાર્તા માટે

{{right|(‘કુંભલગઢ’માંથી)}}

{{Block center|<poem>ઢાંકોઢૂંબો કરી હજુ તો બેઠી’તી પરવારી,

પતરંગાએ આવી મુજને ઉપાડી પરબારી.

વહેતા કીધા મુંઝારાના દરિયાઓ નવ્વાણું,

પતરંગાએ આવી મુજને ઉપાડી પરબારી.

સૈયર મારી ફરતે ઊડે પતંગિયાનું ધાડું,

પતરંગાએ આવી મુજને ઉપાડી પરબારી.

મેં કીધું કે, ના રે બાબા, થઈ ભળભાંખળ વેળા.

ગામલોક ના સાંખી શકશે જોડી તારી-મારી,

{{Block center|<poem>

એક દી ઘડિયાળ મારા હાથથી છટકી પછી,

ચાંપલી એકાદ ક્ષણ તો બાઝવા ઊભી થઈ,

આમ તો દેખાવમાં એ ટેણકી લાગી હતી,

ને તમાશો દૂર બેઠાં એય પણ જોતી હશે,

એ જ સાચું કહી શકે કે વાંક મારો શું હતો,

સાવ નાની વાતમાં એ જાત પર આવી ગયો,

કાળથી મોટો નથી હું, એટલું સમજ્યા પછી,

મેં જ સંકેલો કર્યો ને ચાલતી પકડી પછી.</poem>}}

પહાડ

ભારેખમ્મ થયો

એક વાદળું

નદીમાં વાદળું જોઈને મલકી પડ્યું

નદી

પવને આકાશ તરફ જોયું

આકાશે પવનને

વાદળો વીખરાઈ ગયાં

પવન

એક કવિતાને ખાતર

સૃષ્ટિનો

<poem>આજકાલ, જ્યાં ને ત્યાં,

ઊભા ને ઊભા મોલ પર,

લીલપતરસી આ તીડની ટોળકીઓ,

ખાવામાં એવાં તો મશગુલ હોય છે આ તીડ,

જાણે બહેરાં ન હોય!

કોઈ પણ જંતુનાશક દવાથી કે,

ગમે તેવા ધૂમાડાથી પણ ટેવાઈ ગયાં છે,

આ તીડ બાળપણમાં જોયેલાં તે નથી જ,

આ તો અપરંપાર ખાઈને પણ ભૂખ્યાં ડાંસ,

આ તીડે તો,

જાણે ઢાંકી દીધા છે સૂરજ ચન્દ્રને,

ને કશાય અણસાર વિના,

છવાઈ ગયાં છે સર્વત્ર.</poem>}}