કાવ્યમંગલા/ધૂમકેતુ: Difference between revisions

નિત્ય રાત્રિ વસંતી જ્યાં દિક્‌તણા દિવ્ય પ્રાંગણે; ૨૦

શશીકળાએ કરને પ્રસાર્યા,   ૩૦

ને નેત્ર ઢાળી મલકંત મોંએ

એવી એ પ્રેમની જ્યારે ભરતી કૈંકને ચડી,

ઉચ્છ્‌વાસ ના રહે કદી ગુપ્ત અંતરે,

શાણાઓ સૃષ્ટિના સર્વ વ્યગ્ર એ જોઈને થયા. ૪૦

મને મને વિદ્યુત એક સંસ્ફુરી,

બે તીર વચ્ચે નિત સ્વસ્થ વેગે,   ૫૦

કોને ક્યહીં રોકવું , કૈ વિધે, ક્દા-

અને ત્યાં દૃષ્ટિએ આવ્યો, મૂલ એ કર્ષણોતણું,

રમ્ય યૌવનમૂર્તિ તે તારલો પથ કાપતો, ૬૦

યુવાન હે, આ તવ એક ધર્મ !’ ૭૦

ઊંચે દૃગો તારકનાં ભમે ભમે.

એ માત્ર ઉદ્‌ગાર ભરી ભરી હવા

રૂપમાં રંગમાં સૌના જ્ઞાનમાં, ગુણપુંજમાં. ૯૦

સંચ્યો સર્વે કીધ ઉદ્દીપ્ત અગ્નિ,

હ્ઠાત ઝળહળી રહ્યા નભતણા પ્રતિ પ્રાંગણ,

આંખ પે અંજલિ ઢાળી નિરખી સહુ કો રહ્યાં. ૧૦૦

રે આવાં તેજ કો દી જગતનયનને દૃષ્ટિએ ના પડેલ,

ચાલ્યો એ સૌ પથોને પરહરી, નિજના પથની નવ્ય રેખા ૧૧૦

દિશાના દિક્‌પાળોએ ઘટના ભવ્ય અ લહી,

સ્રરષ્ટા આ સૃષ્ટિકેરા હરિ પયનિધિમાં પદ્મ શાં નેત્ર ઢાળી,

બોલ્યા માંગલ્ય વાણીઃપથ અપથ બધે વિસ્તરે જ્યોતિ મારી. ૧૧૮

(ઑગસ્ટ, ૧૯૫૩)