કાવ્યમંગલા/ધૂમકેતુ: Difference between revisions

કામ સૌ કામિનીકેરા પ્રકાશે લુપ્ત થૈ ગયા,

સંશયો જગશાણાના આકાશે બાષ્પ થૈ ચડ્યા.

ને એવી સાંત્વનાની સુરભિ વિતરતો મૂક લેઈ વિદાય,

ચાલ્યો એ સૌ પથોને પરહરી, નિજના પથની નવ્ય રેખા

આંકતો સૃષ્ટિ માથે, દ્યુતિમય જગની માંડતો ભવ્ય લેખા,

વાધ્યો એ વિશ્વકેરાં વહન વટી, ધરી તેજની શુભ્ર કાયા.

દિશાના દિક્પાળોએ ઘટના ભવ્ય અ લહી,

પ્રભુના ચરણે જૈને કથા એ જ્યોતિની કહી.

ને દૂરે દૂર દૂરે અપથગતિ જતો ધૂમકેતુ નિહાળી,

સ્ત્રષ્ટા આ સૃષ્ટિકેરા હરિ પયનિધિમાં પદ્મ શાં નેત્ર ઢાળી,

(ઓગસ્ટ, ૧૯૫૩)

પોષના એક મીઠેરા પ્રભાતે ઠંડીમાં અમે,

નીકળ્યાં બેસી ગાડામાં  ખાવાને પોંક ખેતરે.

અંકોડે એમ અંકોડા સાંધતી સૃષ્ટિ આ વધે,

અંકોડો આજનો જો કે ક્ષણ રે અમને દમે.

ભૂલાય છે ભૂત, ન ભાવિ દ્રષ્ટિએ

પડે, પડે અંતર એકલું અને  

થઈ અટૂલી જતી જિંદગી ઘડી,

ને વ્યગ્ર મૂંઝાઈ ઢળી જતી મતિ.

કિંતુ ના ઉરને એમ અટૂલા બનવું ઘટે,

આંકડે આંકડે માળા બલવત્ ટકવી ઘટે,

હરેકે આંકડે શક્તિ વસી છે સાંકળી તણી,

અરે શું અમ અંકોડે જશે એ નબળી બની?

નહીં નહીં, એ વડવા સમર્થની,

દાદાતણાં એ બરછટ ભવાંતણી