ગુજરાતી અંગત નિબંધો/ખિસકોલીઓ: Difference between revisions

{{SetTitle}}

{{Heading|૧૬<br>ખિસકોલીઓ -- પ્રવીણ દરજી|}}

{{Poem2Open}}   

ઋતુઓ આટલી ક્યારેય અનિયમિત નહોતી. એ બધી શું માની બેઠી હશે એમની જાતને! જાણે હવે એમને કોઈ નિયમ-બિયમ રહ્યા જ નથી. ઘડીકમાં આગ ઓકતું ગ્રીષ્મનું ચંડ મુખ નજરે પડે છે, તો ઘડીકમાં ક્‌હાનાની બંસીના સૂરો બનીને વર્ષા આવી પડે છે. ક્યારેક એમ થાય કે ના, આ પવન વહી આવે છે એ દક્ષિણનો જ હશે – પણ માંડ એવું વિચારો ન વિચારો ત્યાં તો આંતર-બાહ્ય શેકી નાખે તેવો ઘામ શરૂ. પાનખર અને વસંતે પણ જાણે જરા જુદી રીતે દોસ્તી કરી દીધી લાગે છે. ક્યારેક બંનેની સરહદો નક્કી કરવાનું મુશ્કેલ બની જાય છે. આ અનિયમિતતાની વાતને હજી આગળ ચલાવી શકાય તેમ છે, કારણ કે એક જ દિવસમાં આ ઋતુઓ ભાતભાતનાં નખરાં કરે છે. જાદુગરણી જેવીઓને કહેવું તો શું કહેવું! ના, એમની સામે કશી ફરિયાદ કરવા હું આ વાત તમને નથી કરતો. એક જુદા જ કારણસર આજે જરા આ બળાપો કાઢ્યો છે.