કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – રઘુવીર ચૌધરી/અંધારે આંખ મારી ખૂલી

૧૬. અંધારે આંખ મારી ખૂલી

ઓધવજી, અંધારે આંખ મારી ખૂલી!
વર્ષો વીત્યાં ને કાન ગોકુળમાં આવતાં
⁠ રાધાનું નામ ગયા ભૂલી.
જળ આ જમુનાનું, વન વૃંદાનું, મોરપીંછ યાદ;
⁠ એક મોરલી અટૂલી.
⁠ ક્યાંય જડતી ના નંદની મઢૂલી. ઓધવજીo
કોનું છે રાજ અને કોનો વનવાસ કાન,
⁠ કોની આ આણ ફાલીફૂલી!
ગોરસ ઢોળાઈ ગયાં, તાંદુલ વેરાઈ ગયા,
⁠ ગોવર્ધન-લીલા ગઈ ડૂલી!
⁠ સૂર ચૂકી ગઈ સઘળી અંગૂલી! ઓધવજીo
હણહણતા અશ્વ કાન હંકાર્યા મોરચે
⁠ માનીને પ્રીત મહામૂલી!
સંશયને શક્તિમાં પલટાવ્યો, કાલ-ગતિ
⁠ ગાંડીવના ટંકારે ઝૂલી!
⁠ પછી છેવટની હાર શેં કબૂલી? ઓધવજીo
૧૯૮૦

⁠(વહેતાં વૃક્ષ પવનમાં, પૃ. ૨)