કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – વેણીભાઈ પુરોહિત/૨૬. કાવડિયો

૨૬. કાવડિયો

કોઈ નર કાળ-કાંધ પે ચડિયો,
રે કોઈ કરમધરમનો કાવડિયો.

બાલપણું બેફિકર, બુઢાપે જોર કરે કમજોરી;
લીલા વાંસ જેવું જોબનિયું કોક જાય છે કોરીઃ
          મનખો માયાનો માવડિયો. — કોઈo

કોઈ શેઠિયો, કોઈ વેઠિયો, કોઈ કાંગલો કાંપે,
ભુલામણીમાં વાયલ ભટકે જનમમરણને ઝાંપેઃ
          વસમો ભવમારગ ઝાકળિયો. — કોઈo

કરમધરમનાં મૃગજલ છલકે જડ-જંગમને હાંડે,
પરમ પિયાસી ભરમ પિછાણી આગે ચાલવા માંડેઃ
          અમથો રચેપચે આંધળિયો. — કોઈo

ભવનીંદરમાં ભમે બ્હાવરા ગલીગલી સપનાંની,
સતિયો નર નાણે છે એના ફેલ-ભરમને ફાનીઃ
          વીંઝે ભ્રમણાપથ વાદળિયો. — કોઈo

મોંસૂઝણામાં મારગ કાપે, પૂગે ગેબ-સીમાડે,
તદાકાર થઈ ચગે આતમા અનંતની ટગડાળેઃ
          ચમકે ચેતનની પાંદડીઓ. — કોઈ.

ચિદાનંદમાં મગન મરણિયો સુભટ ઝૂઝતો ખાંડે,
કરે ઘાવ પર ઘાવ આગવો આજકાલને કાંડેઃ
          મલકે અનહદની આંખડીઓ. — કોઈo
(દીપ્તિ, પૃ. ૪૦)