હયાતી/૩૦. સાત શ્લોક
લીલી આ વનરાજી, નીલ નભ ત્યાં નીચે નમીને પૂછે :
‘ક્યાં એ પંખી ગયાં પ્રસન્ન ટહુકા જેના હજી સાંભળું?’
વૃક્ષોનાં સ્મિત થૈ બધાંય વિહગો ત્યાં તો ઊડ્યાં સામટાં :
વૃક્ષો, આભ, વિહંગની અજબ આ જોતો રહ્યો પ્રાર્થના.
ડાળેડાળ તણો, અહો પ્રગટતાં કૂણાં બધાં પર્ણનો,
ભોંયે ફૂટી રહેલ સર્વ તૃણનો, સૌ તારલાનો નભે :
જે કૈં જીવ–અજીવ આ જગતમાં એ સર્વનો છું ઋણી
માતા, આ ઋણભારથી હું હળવો તારી સ્મૃતિથી રહું.
મારું ક્યું સુખ મને ગમ ના ૫ડે છે,
ને દુઃખ મારું કયું એ નવ જાણ, માતા!
તારી કૃપા–ઝરણીમાં નિત હોઉં ભીનો
તો દુઃખ ને સુખની પાર વસી શકું સદા.
મારા અંતરમાં તમારી લગની એવી રહો કે સદા
સૂતાં કે પછી જાગતાં રટણમાં મૂર્તિ તમારી રહે :
આંખો બંધ–ઉઘાડી હોય પણ એ બીજું કશું ના લહે.
હોઠેથી, વચનેથી, મૌન થકીયે સ્તોત્રો ઝરે સર્વદા.
હું તો ઉપાડું મુજ પાય તમે દિશા દો,
હું નેત્ર ખોલી રહું દૃશ્ય નવાં નવાં દો;
હું શ્રોત્રથી સ્તવન, મા, તવ સાંભળી શકું,
આ હોઠ બે ફફડતા, તવ પ્રાર્થના દો.
મને શ્રદ્ધા, મારા સુહૃદનું કશુંયે અહિત ના
થશે, એના ચિત્તે પરમ તવ આનંદ વસશે :
તમે દોરો એને, શિશુ તવ કૃપાને તલસતો,
નમી નીચાં એને ઊંચકી ઝટ આશ્વાસન દિયો.
પંખીના કલશોરનો પથ રચો – ત્યાં પાય માંડી રહું
આરોહું કિરણોની સીડી પર કો આનંદના લોકમાં :
તારી સંનિધિની વસંત મહીં હું ફેલાઉં થૈ ફોરમ :
તેં સીંચ્યા તરુ કેરું મૂળ થઈને ઊંડે જઉં તો ગમે.