ભરતીએ ઓટે
વ્હાણ તટે સવળ્યાં જળસ્પર્શે,
લંગર સૌ ઉપડ્યાં, સઢ ચઢશે,
ભરદરિયે નાવિક ઝૂકવશે
ચઢતી ભરતીએ.
પંકજદલ ઉઘડ્યાં શશિસ્પર્શે,
ગાન ચકોરતણું નભ ભરશે,
સાગરનું દિલ મુગ્ધ ઉછળશે,
જીવનભરતીએ.
ચંદ્રકળા થઈ અસ્ત અભાગી,
સાગરનીર ગયાં તટ ત્યાગી, ૧૦
રટતાં તટતરુ ‘હા, અણરાગી !’
ઓસરતી ઓટે.
વહાણ વળ્યાં જળસફરો ખેડી,
આશ નિરાશ વિવિધ લઈ વેડી,
કોણ હવે નોતરશે કેડી
જીવનની ઓટે?
(સપ્ટેમ્બર, ૧૯૩૦)