અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/મણિલાલ દેસાઈ/રાત

રાત

મણિલાલ દેસાઈ

દિવસભર વન મહીં આમલીડાળ પર
વન્ય વાગોળની સાથ ઝૂલી.
રાત પડતાં જ એ પાંખ ખૂલી,
સીમ શિયાળની પોકપોકે ધસી આવતી
ગામમાં.
સાપના દર થકી કાંચળીમાં પૂરી અંગ
નીકળી પડી રાનમાં.
પાણીનું પોત ધીમે ધીમે સળવળે,
આભ પછડાયું અેનેય તે કળ વળે,
સોનચંપો લઈ હાથમાં
પવન ડગલાં ભરે,
ધૂણીથી વાસ મરચાંની આવી ભળે.
રાત —
રે વાઘના ચામડાથી મઢી —
થોરની વાડ કૂદી અને ગામમાં આવતી,
બારણાં બંધ ખખડાવતી.
(રાનેરી, પૃ. ૭૭)