કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – માધવ રામાનુજ/૨૭. તમે આવ્યાં ને આ...

૨૭. તમે આવ્યાં ને આ...

તમે આવ્યાં ને આ અમથું અમથું મૌન ઊઘડ્યું,
ગયાં ગોરંભીને ઘન વરસી, આકાશ ઊઘડ્યું,
થીજ્યાં આંસુ ઓથે સ્મરણ; અધરે સ્મિત ઊઘડ્યું.

— યુગોથી વેંઢારી નરી અલગતા ચંદ્ર ફરતો
રહે, મારુંયે આ જીવતર વીત્યું એ જ ગતિમાં;
તમારા આવ્યાનો કલરવ ભરી યાન ઊતર્યું
અને રૂંવેરૂંવે પ્રથમ પળનું દર્દ ઊઘડ્યું!

અષાઢી રાતોનાં રિમઝિમ બધાં ગીત ફણગે
તમારાં આછેરા કુમકુમ ડગે – સ્તબ્ધ ફળિયે;
ઝરૂખે ટાંગેલી નીરવ ઠીબની પાંખ ફરકે
તમારી કીકીના સજલ ટહુકે; મુગ્ધ નળિયે
ઝમે આળો આળો દિવસ, ઘરમાં રાત રણકે!

ઘડી ઊભાં રે’જો ઉંબર પર સિંદૂરવરણાં,
તમારા સેંથામાં મિલન-પળનું મૌન ભરી દઉં...

૧૯૭૦ (અંતરનું એકાંત, પૃ. ૧૧૧)