વસુધા/બુર્ખાનો ઉપકાર

બુર્ખાનો ઉપકાર

જતી પથે કૈં અવગુણ્ઠનોમાં
છુપાવી મોંના શશી સુન્દરીઓ
હૈયે વલોણાં મચવી જતી ’તી.

સમુદ્રના મન્થનથી મળેલાં
રત્નોતણી વાત ન જાણું, કિન્તુ
શી ચીજ હાલાહલ તે પિછાનતો
થયો નિહાળી મુખ મોહિનીનાં.

આ લાલચુ અંતર એમ એક દી
ગયું ગુંચાઈ બુરખો ધરીને
જનાર કોની પગમોજડીમાં. ૧૦

તહીં અકસ્માત થયાં જ દર્શન
ને રુદ્ર મારું વિષ સૌ ગયા પી.

ઉચ્ચારી મેં ત્યાં સ્તુતિઃ “બંધુ બુર્ખા!
ન રૂપનાં શેખર, રે વિરૂપતા–
તણું ય ખાણો કશી ઢાંકતો તું!