26,604
edits
કોડિયાં/ કોડિયાં-1957 (કૃતિ): Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
કોડિયાં/ કોડિયાં-1957 (કૃતિ) (view source)
Revision as of 12:36, 25 August 2021
, 12:36, 25 August 2021no edit summary
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 1,191: | Line 1,191: | ||
{{Space}}{{Space}} કદી કો બાળને જાચો! | {{Space}}{{Space}} કદી કો બાળને જાચો! | ||
{{Space}}{{Space}} બતાવશે થાનક સાચો. {{Poem2Close}} | {{Space}}{{Space}} બતાવશે થાનક સાચો. {{Poem2Close}} | ||
{{Poem2Open}} | |||
<big>'''સ્વરાજરક્ષક'''</big> | |||
ધીમે સરી શાશ્વત બ્રહ્મચારિણી | |||
ઉષા પ્રસારે ભગવી પ્રભાને; | |||
કર્મણ્યતા પાય વસુંધરાને | |||
સુધા સ્મિતે, ચેતન-દંડ-ધારિણી. | |||
વાંછી સુખો લોક, સમાજ, સર્વનાં, | |||
પળ્યા પ્રવાસે નિજ કર્મદંડી, | |||
સમર્થ સ્વામી ગ્રહી ધર્મઝંડી: | |||
સ્વરાષ્ટ્રના—પ્રેરક—મુક્તિપર્વના. | |||
ઇચ્છ્યું મળે સ્વામી શિવાજીરાજને, | |||
શિષ્યો થયા ચાર સમર્થ સાથ; | |||
ધખે નભે ધોમ પ્રકાશનાથ, | |||
સહે ગણી ધર્મ સ્વરાષ્ટ્ર — કાજને. | |||
મધ્યાહ્નના અગ્નિ અસહ્ય વર્ષતા, | |||
સ્વામી સૂતા શીતળ વૃક્ષછાંયે: | |||
લળી લળી વૃક્ષ સુવાયુ વાયે: | |||
જ્વાલા ઝરે: સ્વામી અગમ્ય હર્ષતા. | |||
શિષ્યો ફરે ખેતર આસપાસ, | |||
હસી રહ્યો શેલડી-વાઢ ભાળી; | |||
પેઠા નથી કો ક્યહીંયે નિહાળી, | |||
ચૂસી ચૂસી સાંઠ કરે ખલાસ. | |||
ટીપે ટીપે ખેડૂત સ્વપ્રસેવે, | |||
એ શેલડીમાં રસ મિષ્ટ પૂરે. | |||
દેખી લીધું સર્વ ઘડીક શૂરે, | |||
હાથે ધરી લાકડી અન્નદેવે— | |||
ઊભા રહો બે ઘડી, ઓ હરામી! | |||
આ શેલડીનો જરી સ્વાદ ચાખો. | |||
દેખી ધ્રૂજે ક્રોધિત લાલ આંખો, | |||
દોડી પૂગ્યા જ્યાંહીં સૂતેલ સ્વામી. | |||
સ્વામી હસે છે મધુરું સુહાસ, | |||
ખેડુ ગ્રહી લાકડી આવી ઊભો. | |||
ચોરો બધા આ, સરદાર તું તો! | |||
સોટા સબોડે થઈ એક શ્વાસ. | |||
સ્વામી હસે, લાલી ચડે સુગાલમાં, | |||
સોટા સહી થાય ગુલાલ વાંસે; | |||
શિષ્યો ધસ્યા ખેડૂત આસપાસે, | |||
સ્વામી વદે: ખેડૂત હાથ ઝાલ મા. | |||
સ્વહસ્તે સ્વામીને રાજા શિવ સ્નાન કરાવતો; | |||
નિહાળી લાલ વાંસાને ક્રોધથી રાય કાંપતો. | |||
કહો કહો, કારણ શું, સમર્થ? | |||
કશું નથી, વત્સ! સમર્થ ભાખતા. | |||
પૂછી પૂછી રાય શિવાજી થાકતા; | |||
કર્યા પ્રયત્નો સહુ જાય વ્યર્થ. | |||
શિષ્ય એકે કરી વાત, રાયનો ક્રોધ માય ના! | |||
સેવકો, બાંધીને લાવો, જરીયે ઢીલ થાય ના! | |||
ઊભો ધ્રૂજે ખેડૂત રાય સામે, | |||
કાંપી રહ્યા ક્રોધથી ઓષ્ઠ રાયના; | |||
શિવે મૂક્યું મસ્તક સ્વામીપાયમાં: | |||
શિક્ષા કરું શું હું સમર્થ આને? | |||
હસી રહ્યા સ્વામી સુમંદ હાસ, | |||
શિવાજી! એનું કર દાણ માફ | |||
રાજા બની સ્તબ્ધ હુવા અવાક! | |||
ખેડુ પડ્યો પાય સમર્થ પાસ. | |||
બેટા, અમે સર્વ હરામ-ભક્ષક! | |||
ડર્યો નહિ શિષ્ય સમીપ ચાર, | |||
વડો ગણી ચોર કર્યા પ્રહાર, | |||
સન્માન એવા તું સ્વરાજ્ય—રક્ષક! | |||
8-12-’29 {{Poem2Close}} | |||