ગુજરાતી એકાંકીસંપદા/ઝેરવું: Difference between revisions

હું: ખુલ્લું જ છે. ધક્કો મારો એટલે ખૂલી જશે. (ખડખડાટ) અરે ધક્કો મારોઓઓ…

હું: આવો, આવો, બેસો, આજે, બધા આવવાના છે.

હું: બધાં આવવાનાં છે સમજ્યા? (આંખ મિચકારી) બધા! (કહેવા ધારેલી મજાકની પ્રસ્તાવનારૂપે સડસડાટ હસીને) નાટકનું થીમ શું છે ખબર છે? (તમને કાનમાં કહેતો હોય એમ કંઈક કહે છે. હસે છે, પ્રેમથી હસે છે, બહુ ઉત્સાહમાં છે.) તમને વાંધો નથી ને? તો બસ; કારણ કે જરા અડધોપોણો કલાક સહેજે નીકળી જશે. પણ મજા આવશે. એ – આ આવ્યો દેવલાલ.

દેવલાલ: કોઈ નથી આવ્યું! (તમારી તરફ જોઈ.) ઓહો, કેમ છો?… બસ મજામાં… હા, હું પણ… શું થયું આ હાથ ઉપર?… સોજો ચડ્યો લાગે છે… (ઇત્યાદિ)

હું: આવશે-આવશે બધાં આવશે.

હું: (તમારી તરફ ઇશારો કરી દેવલાલ સિવાયનાં બધાંને) કેમ? ફાવશે ને? મળ્યું છે કોઈ (તમારી તરફ) આમને?

અજિત: ના.

કુમારી: ડચ.

દેવિકા: અહંક.

ચંડીદાસ: ના, મળ્યા તો નથી. આમ ઓળખું છું ખરો.

આયેશા: (ડોકું ધુણાવે છે.)

હું: આ આયેશા, મારા દિલની એકમેવ સામ્રાજ્ઞી, જેના વાળની એક એક લટ ઉપર દેશોની, રાષ્ટ્રોની ખુવારી સર્જાઈ જાય એવી સદીઓમાં એકાદ પાકે ત્યારે સેનાનીઓ, સમ્રાટો, શ્રેષ્ઠીઓ જાનફેસાનીની હોડમાં ઊતરી ફના થઈ જાય, મહાકાવ્યો રચી જાય એવી આ એક, મારા એકલાની; મારા બાહુઓની વચ્ચે કેદ, મારાં નેત્રોને દોરે દોરે વીંટળાયેલી આયેશા, કદાચ આવતે વર્ષે, કદાચ આવતે જન્મે, કદાચ આવતે કલ્પે, મારી થનારી મહેબૂબા, પત્ની આયેશા.

હું: આ દેવિકા, હોમ સાયન્સમાં ડિપ્લોમાનું ભણે છે. નર્સિંગનું પણ શીખી છે, જેનો સૌમ્ય ચહેરો સોમરસની યાદ દેવડાવે છે. જેનો ભીનો વાન કેટલાયના હાથપગ ભીંજાવી ગયો છે, જેની માંજરી આંખોની પૂતળીનાં કેસરી કૂંડાળાંમાં એણે પોતાનું રૂપ ઘૂંટીઘૂંટી સંરક્ષી લીધું છે, અને જેનો નીચલો પુષ્ટ શ્યામગુલાબી હોઠ ચોરસ પોખરાજ જેવા દાંતોમાં કચરાય છે ત્યારે તમને – (શબ્દ ખૂટી જાય છે.)

દેવલાલ: ટૂથપેસ્ટની જાહેરખબર યાદ આવે છે. (કોઈ હસતું નથી.)

હું: ચંડીદાસ! આ ચંડીદાસ, પેલો કહેવાતો દુષ્ટજન. જેની સોબતથી પારેવા જેવા માણસોને બાજ બનવાની ધૂન ચડે, જેના મસ્તિષ્કમાં આલ્કોહોલની સડાંધ બેસી ગઈ છે, અને જેણે કોઈ દિવસ કોઈ ઈશ્વર, કોઈ પેગંબર કે સાધારણ જનની પાસે માથું નમાવ્યું નથી, સિવાય કે ઓછી ઊંચાઈની છોકરી પાસે. ચંડીદાસ, એક કાળે જેણે હથિયાર વાપર્યાં હતાં, હવે માત્ર ઠંડી લડાઈઓ લડે છે.

દેવલાલ: (તમને) તમે આની વાત ઉપર જશો નહિ. કેટલીક વાર એ શબ્દો માત્ર એના ધ્વનિ માટે વાપરે છે. એક વાર એણે મને પૂછ્યું હતું – ભ્રૂકુટિ એટલે શું?

હું: આ અજિત, એના બાપુજીને ખાંડનો ધંધો છે, અને અજિતને ફોટોગ્રાફીનો શોખ છે. પચીસ વર્ષે એની છાતી ખૂલી નથી, જીભ ખૂલી નથી, આંખો ખૂલી નથી. બાપુજીની દુકાને બેસે છે અને મુનીમથી ધ્રૂજે છે. ફોટો પાડતાં શીખ્યો ત્યારથી આયેશાની ઉપાસના કરે છે. આયેશા ન સહી દેવિકાનો કૃપાભાજન થવા હાથપગ પછાડે છે, અને હવે કદાચ કુમારીની પલકો પર જીવે – મરે છે. એની એક ફોઈ નાનપણમાં વિધવા થઈ હતી. એની પાસે જ ઊછર્યો છે, અને હું તમને (એક ડગલું તમારી તરફ ભરી લખવાનો અભિનય કરે છે.) લખી આપું છું કે સ્ત્રી આ છોકરાને ગ્રસી જશે. અજિત દેવિકાની પાસેપાસેની ખુરશીમાં બેસે અને ગોઠણ અડી જાય તો કૃતકૃત્યતા અનુભવે છે.

અજિત: નશો કર્યો છે કમબખત? (તોછડાઈથી ધક્કો મારી તમને–) આની એક પણ વાત સાચી નથી. એ શું બકે છે એનું એને ભાન જ નથી. પેલી આયેશાના મામૂલી પરિચય સિવાય એ એને ઓળખતો જ નથી. દેવિકા સાથે એણે કુત્સિત રમત શરૂ કરી હતી એટલે જ દેવિકા જાહેરમાં બદનામ થઈ હતી અને હવે જેમતેમ જીવે છે. આ માણસ (‘હું’ને ચીંધીને) શબ્દોનો મદારી છે. એ એવી કુટિલતાથી શબ્દો ગોઠવે કે તમને સાંભળ્યા કરવાનું મન થાય, પણ સાચા ન માનશો, એ શબ્દો માત્ર દેખાવના છે, ચાંદીના વરખ જેવા.

દેવલાલ: બેસી જા, બેસી જા (‘હું’ ચીંધીને–) આજે એને હીરો થવું છે. આજે બધાંનાં ચરિત્રચિત્રણ કરી એ કોઈક પર્વટ રીતે ખુશ થાય છે, પણ મારી પાસે છેલ્લે કહેવા લાયક એક એવી વાત છે એ કહ્યા પછી ગુસ્સે થવાની જરૂર નહીં રહે.

હું: હા, મને ખબર છે, દેવલાલ શું કહેવાનો છે એની – (‘હું’ની શાંત અને સંયત મુદ્રા પહેલાંના અતિરંજિત અતિઅભિનયથી તદ્દન વિપરીત દેખાઈ જ આવે છે) પણ મને એની પડી નથી. આ બધાનો પરિચય આપવા જતાં પહેલાં, મારે મારો પોતાનો પરિચય આપવો જોઈતો હતો, જેથી એવું ન બને કે હું એકલો જ મારી બોલી સમજી શકું. અજિત, ચંડીદાસ, કુમારી, આયેશા, દેવિકા… જુઓ જુઓ તમને હું મારો પરિચય આપું છું. તમે ઓળખતાં નથી, મને તમે ઓળખતાં નથી. મારા એવા વ્યક્તિત્વનો – જે તમે કોઈ રાત્રે જોઈ શકશો નહીં (અવાજ ચતુર્ગુણ બુલંદ થઈ જાય છે.) રાત્રિની અંધ-બધિર એકલતામાં હું મારી ઇન્દ્રિયોનાં બારણાં બંધ કરી મારાં આંતરડાંઓમાંથી ચિત્કાર કરી આયેશા, આયેશાની ગર્જના કરું છું. આયેશા કેટલીય વાર મારા પડખામાં હાંફી હાંફીને મને ચાહવાના એકરાર કરી ચૂકી છે, અસંખ્ય વાર એના ધ્રૂજતા હોઠથી એણે મને એના મનોરાજ્યનો શાસક સ્થાપ્યો છે, પરંતુ હું સહેજ પણ એકલો પડતાંની સાથે જ એની હથેલીની રુવાંટી વગરની ચામડી ઉતરડી એના ધ્રૂજતા હોઠ નીચે હજારો મોઢાવાળા પ્રેતની તગતગતી આંખો જેવા દાંત ઉપર ઘોડાની નાળવાળા મારા બૂટના હથોડા મારી આ કુત્સિત કુટિલ કમજાત છોકરીના અસ્તિત્વને નષ્ટભ્રષ્ટ કરી દેવાનાં કાવતરાં રચું છું. હું એને ચાહું છું – પણ હું એને એક કરોડ વાર ધિક્કારું છું. મને આખો ને આખો ગળી જવાની એની ચાલ હું સમજું છું. આ આ – આ અઠ્ઠાવન ઇંચની આ પૂતળી મને એની હથેળીમાં એક જીવડાની જેમ પૂરી રાખવા માગે છે. અને આ દુનિયાના હવાપ્રકાશથી દૂર એ ફરીથી મને એના ગર્ભના ઈંડામાં પૂરી દેવા માગે છે. ધિક્કાર, ધિક્કાર, ધિકકકકકકકાઆઆર, ઓહ, ઓહ.  

હું: કુમારી! (વધુ સ્વપ્નિલ)

કુમારી: હંઅંઅં! (વધુ સ્વપ્નિલ)

હું: કાંઈ બોલતી કેમ નથી?

કુમારી: શું બોલું?

હું: જે વિચારે છે એ બોલ!

કુમારી: હું વિચારું છું કે પ્રેમ શબ્દ કેવો રૂપાળો છે?