શાંત કોલાહલ: Difference between revisions

ફટાયા ફગવે રેલ્યો ફાગ

ઉમડ ઘુમડ ઉમટી

ડફની ઉપર દેય દેકારો કંઠને કામણ કાંઈ,

આગમાં રોળ્યો વાયરો એની લાલ ને પીળી ઝાંઈ,

જાય રે ઝૂલી કાય

રતનું ઈજન આવિયું ત્યાં ના કાળજું માને બંધ,

પાંદડી કેરું પાંજરું મેલી મોકળી મ્હાલે ગંધ;

મનમાં એવી વન કેસુડે

તાલની સામે તાલ, ને ઘેલા બોલની સામે બોલ,

સરખાં મળી ઝીલીએ રે કૈં કેસરિયો અંઘોળ;

પડખું ફરી જાય જો મોસમ,

એ જી ફાગણ આવ્યો ફાંકડો કોઈ ફાગણ લ્યો,

લાગી રે લગન

રેણ રે ઝુમેલી બરિખન માસની

ભીને રે અંચલ ભમતી રાનમાં

વીજને તેજે તે પેખું પંથને  

તમરાં બોલે રે તરુવર પુંજમાં  

અડધી રાતે યે મનનો મોરલો

આભ રે વીંટાયું અવની અંગને  

સોળ કળાએ ચાંદની રેલે પૂનમ કેરો ચંદ,

એઈ વ્હાલીડાએ દૂરથી દીધો સાદ  

આસોની રાતનો રૂડો અંધાર

લાખેણો સોહ્ય એના શીળા ઉજાસમાં

વાયરાને વાદ કાંઇ ઊડે ઉપરણો

ઘેન રે ચડંત ઘેરું ઘેરું ને તોય

આભમાં ન વાદળું એકે, ને અંગ અંગ ભીનાં

આયખાના મહિનાનો આજ રે અનેરો મારે

ત્યારે હાય હું ઘેલી ભાન ભૂલી’તી અંગના અલંકારે....

તેજ વેરે કુંડલ ત્યાં  

મ્હોરતાં મારાં રૂપની સાથે ખેલતી વારે વારે....

હાય ત્યારે કળ્યું બારણે આવેલનો નહીં મેં કીધ આદર.

આંગણમાં તવ આવતી જતી  

ઊતરતે અંધાર

અવ કિયે સંકેત રે મારે નીસરવું અભિસારે ?....

કો તે આવ્યું આ વળતી રાતના

આછે ને ટકોરે અડકી બારણે

આંગણે આવીને જોઉં તો કોઈ ના !