કાવ્યમંગલા/સતિયાજન: Difference between revisions

સંકટકાંટાની એની પથારી ને અપયશફુલડાંની માળા,

મોહમમતને હોમી હોમી એ તો પ્રગટાવે ત્યાગની જ્વાળા.

પ્રેમદયાના પાયા ઉપર એ સતનાં મંદિરિયાં ચણાવે,

જ્ઞાનના ઘંટ ગજાવી પ્રભુને પગલું દેવાને મનાવે.

વૈરાગની વડલાડાળે બાંધે એ કાયાનો કર્મહિંડોળો,

અંગો ધોળે એ તો અંતર વલોવે, પાપીને પાથરે ખોળો.

ચંદ્ર શો શીતળ, તીખો સૂરજ શો, પ્રેમપ્રતાપનો ગોળો,

એવા રે સતિયાને પગલે આ પૃથ્વીમાં કરુણાની ઊછળે છોળો.

(૩૦ ઓગસ્ટ, ૧૯૩૨)