26,604
edits
(Created page with "<poem> પિતાજ્યારેહોતાનથી અનેમાવધારેવૃદ્ધથતીજાયછે ત્યારેએનીઆંખમાં...") |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
Line 1: | Line 1: | ||
<poem> | <poem> | ||
પિતા જ્યારે હોતા નથી | |||
અને મા વધારે વૃદ્ધ થતી જાય છે | |||
ત્યારે એની આંખમાંથી પ્રશ્ન ડોકાયા કરે છે: | |||
‘આ પુત્ર મને સાચવશે ખરો?’ | |||
પણ એ પ્રશ્ન શબ્દ બનીને હોઠ ઉપર નથી આવતો. | |||
આ એ જ મા | |||
જેણે મને ફૂલની જેમ સાચવ્યો, | |||
જે મારાં પગલાં પાછળ પાછળ અધ્ધર ટીંગાઈ રહેતી— | |||
હું મોટો થઈને ટટ્ટાર ઊભો રહ્યો ત્યાં સુધી. | |||
આ એ જ મા | |||
જે મીઠાં હાલરડાંના ઘેનમાં મને ડુબાવી પછી જ સૂતી. | |||
આજે એ ઊઘમાંથી ઝબકી ઝબકીને જાગી ઊઠે છે— | |||
પણ બોલતી નથી. | |||
એના ધ્રૂજતા હાથમાંથી વારેવારે એક શંકા છટકી જાય છે | |||
કે દીકરાનો હાથ એને દગો દેશે તો? | |||
હું એને ટેકો આપી શકે એવું કશું જ કહી નથી શકતો. | |||
ફક્ત | ફક્ત | ||
મને મારા હાથ | |||
કાપી નાખવાનું મન થાય છે. | |||
</poem> | </poem> |
edits