યાત્રા/નાચીજની કહાણી: Difference between revisions

આ ગુફતેગો ખુશ નજરની

{{space}} ગુલ સમી ખીલી રહી,

પણ હસ્તી મારી સાવ જાણે હોય ના,

ક્યાંથી ય કો જાકાર પણ દેતું નહીં.

હું સમા નાચીજને

[૨]

મેં વિચાર્યું :

જિંદગી બરબાદ જેવી જાય આ,

મેં મજારે જઈ કબર મારી જ ખુદ ખોદી લીધી.

–હું સમા નાચીજને લિજ્જત દફનની યે ક્યહીં?

લખ લખ સિતારા સોહતા એને બદન,

ત્યાં હવા ધીમે કદમ.

આબે રહમની બુંદ શો,

સરરાટ કરતો એ સર્યો,

ત્યારે પ્રકાશ બધે હતો,

કોમળ સુકોમળ ઝાંય ચંપક પુષ્પ કેરી ધારતો.

મારી કબરની કોર પર

કોઈ ઊભેલું હતું,

જાણે સુકોમળ તેજ પેલું આંહિં દેહ ધરી ખડું.

‘નાચીજ કે?

આંહીં હવે મુજ બીજ હું વાવીશ ને

આ જીવતી માટી વિષે મનમાનતાં

મારાં ખુલ્યાં જ્યારે નયન,

ત્યારે હતો મધ્યાહ્ન ને

કો ઝાડની ખુશ્બૂભરેલી ગોદમાં

હું હતો પડખે ઢળ્યો.

જ્યાં જ્યાં નજર જાતી ત્યહીં બસ બાગ મેં બાગ જ લહ્યો,

</poem>