રચનાવલી/૯૮: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

આ અને જીવાતા જીવનની નજીક પહોંચીને એના મૂળમાં ઊતરવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે. વિભૂતિભૂષણ એવો અનુભવ આપે છે જે આપણામાં ઊંડે ખૂંપી જાય, આપણો પોતાનો જ એક ભાગ બની જાય.  

આથી જ વિભૂતિભૂષણે દિલીપ રોય પરના પત્રમાં જણાવેલું કે ‘મોટી ઘટનાઓમાં મને શ્રદ્ધા નથી. રોજ-બરોજના જીવનમાંથી જાગતા સરલ આનંદ અને વિષાદમાંથી મને સાચું તત્ત્વ મળી આવે છે, જે ગામડાંની સીમમાં વહેતા વોંકળાની જેમ ધીરે ધીરે પણ સ્થિરતાથી વહ્યું જાય છે, જીવનની આસ્થા તરફ, એના આનંદ તરફ. કથા સાહિત્યે આટલી હદે માયાવી શા માટે બનવું જોઈએ? કોઈ કૂદાકૂદભરી કરામતની જેમ વાર્તાવસ્તુના કૃત્રિમ આયોજન કે ઊભી કરેલી ઘટનાઓ મને મંજૂર નથી. જુઠાણાંની જાળ વણવા માટે થઈને આપણે અમૂલ્ય વાસ્તવિકતાને શા માટે અવગણવી જોઈએ? નકલી સામગ્રી વેચનારાઓ સાથે મારે દોસ્તી નથી.’  

વિભૂતિભૂષણનાં લખાણોમાં અસલિયત એમના જીવનમાંથી ઊતરી આવી છે. એમના પ્રપિતામહ વ્યવસાયે વૈદ્ય હતા, પણ પિતા મહાનંદે આજીવિકાના સાધન તરીકે પુરોહિત કાર્ય સ્વીકારેલું. ક્યાંક કથાકાર તરીકે શ્રોતાઓ સમક્ષ મહાભારત રામાયણની કથા પણ કહેતા. એ માટે દેશાટન પણ કરતા, દુર્ગાપૂજા વખતે ઘરે આવીને પાછા જતા રહેતા. આવા સંજોગોમાં વિભૂતિભૂષણ માતાની પાસે રહી ઊછર્યા. એમનું ભણતર પહેલાં બનગોંવ હાઈસ્કૂલમાં, પછી કલકત્તાની રિપન કૉલેજમાં, ત્યાંથી જ બી.એ. થયા પછી તત્ત્વજ્ઞાન સાથે એમ.એ.માં દાખલ થયા ત્યારે પિતાનું અવસાન થતાં જીવન વેરવિખેર બની ગયું. જાતભાતની નોકરી દરમ્યાન એમને જંગલના અંદરના પ્રદેશોનો, બંગાળના દૂરના ગ્રામપ્રદેશોનો અને કુદરતી અપાર સંપત્તિનો પરિચય થયો. આ અનુભવે જ એમને અનેક વાર્તાઓ, નવલકથાઓ, ડાયરી, આત્મકથાત્મક લખાણો, સ્મૃતિનોંધો, પત્રસાહિત્ય વગેરે લખવા પ્રેર્યા છે. આ બધામાં એમની પંથેર પાંચાલી' ‘આરણ્યક' આદર્શ હિન્દુ હૉટેલ જેવી નવલકથાઓ પ્રસિદ્ધ છે.

‘પંથેર પાંચાલી’ બંગાળના નિશ્ચિન્દિપુર ગામનો જૂની પરંપરાનો બ્રાહ્મણ હરિહર રે પોતાના કુટુંબનું પોષણ કરી શકતો નથી અને અંતે એને વધુ સારા જીવનની શોધમાં પોતાનું ગામ છોડવું પડે છે, એની કથા છે. આ કથાની આસપાસ પાત્રો, પ્રસંગો એવી રીતે ગોઠવાયાં છે કે ભારતીય જીવનની અનેક સમસ્યાઓ એમાંથી આકારિત થાય છે.  

નિશ્ચિન્દિપુરના એક ખૂણામાં પૂર્વજોના જર્જર ઓરડામાં પત્ની સર્વજયા, દીકરી દુર્ગા અને દૂરની વૃદ્ધ બહેન ઈન્દિરા સાથે રહેતો હરિહર જમાનવટુ કરી માંડ માંડ જીવનનો ગુજારો કરી રહ્યો છે, ત્યાં પુત્ર અપુનો જન્મ થાય છે. દુર્ગા અને અપુ ગામનાં બગીચાઓમાં, જંગલમાં, તળાવ પર, નદીના ઘાટ પર રમતા મોટાં થાય છે. અપુ મા પાસેથી કથાઓ સાંભળે છે અને પોતાની કલ્પનાનું જગત રચ્યા કરે છે. સર્વજ્યા અને ઈન્દિરા વચ્ચે અણબનાવ છે, પણ દુર્ગાને ઈન્દિરા તરફ લગાવ છે. છેવટે અતિવૃદ્ધ ઈન્દિરાનું અવસાન થાય છે. આ બાજુ દુર્ગા અને અપુ આખો દિવસ આમતેમ દોડ્યા કરે છે, શોરબકોર કરે છે અને ગામના નાના ખોરડાને જીવતું રાખે છે.