ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/રામચંદ્ર પટેલ/તીતીઘોડો: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

અમદાવાદથી આવતી મોટર ગામગામના ધૂળિયા રસ્તા વટાવતી, સાંજના ત્રણ વાગે જીવણપરાના નાકે થંભી. એમાંથી એકલા દેવાયતને ઉતારી, એ બીજે જવા ઊપડી ગઈ હતી. ત્યાંથી થોડુંક ચાલીએ એટલે વડ સાથેનું ગોંદરે આવે એ ખબર. વચમાં દેવાયત એક ઢીમઢી આંબલી નીચે ઊભો રહ્યો. મોં પર વળેલા પરસેવાને લૂછવા રૂમાલને ખંખેર્યો, ત્યાં જ બખોલમાં બેઠેલા ઘુવડે ઘૂઉંબીઓઘૂઉઉઘુઉરક. સૂર કાઢ્યો. એમાં બગલી મારી પત્ની છે, એવો અર્થનો ભણકારો તારવીને, એણે ઊંચે તાક્યું. આંબલીના ટોચે બગ અને બગલી બેઠાં હતાં. ભાદરવો વીતવા આવ્યો, છતાં તળાવ ખાલીખટ, પણ મરેલી ગાયના આંખ જેટલું જળ-બોડું જોયું. તેના કાંઠે બે આંબા, થડની છાલ ઉતારી પાડવાથી, એ સુકાઈ જવા તૈયારીમાં હતા. જ્યાં જોઈએ ત્યાં થોરથોર આકડા-ભોંયબાવળ, પાછા પેલા અવળગંડીના છોડ ફાવે તેમ વકરી બેઠા હતા.