8,009
edits
(Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|ઓર્ફિયસ| ગુલામમોહમ્મદ શેખ}} <br> <br> <poem> </poem>") |
No edit summary |
||
Line 1: | Line 1: | ||
{{SetTitle}} | {{SetTitle}} | ||
{{Heading| | {{Heading|જ્યોતિ ભટ્ટનાં રેખાંકનો| ગુલામમોહમ્મદ શેખ}} | ||
<br> | <br> | ||
<br> | <br> | ||
<poem> | <poem> | ||
૧ | |||
હમણાં ઊઠીને ગઈ તે રમણીનાં સ્તનોની છાપ | |||
કિનારાની રેતીમાં સ્પષ્ટ, મોહક, સૂકી, પોલી. | |||
અને પેલો વહી જતો શ્વાન – | |||
એના ભસવાની સાથે સરખાવી શકાય એવી | |||
એનાં પગલાંની ત્રુટક રેખા જે આકૃતિ રચે છે | |||
તે મનુષ્ય જેવા લાગતા હલેસાની છે. | |||
માણસો તો ટાંપીટાંપીને બેઠા અને તણાઈ ગયા. | |||
ફૂલેલા પેટે હસ્યો સમુદ્ર-આરસો. | |||
નફ્ફટ થઈને હું | |||
રેતીમાં પડેલા ખાડા પાસે ગયો | |||
અને આસપાસ કોઈ નથી, જાણી | |||
પગના અંગૂઠાના ખાડાને પકડી ઊંચો કર્યો | |||
ત્યાં તો – | |||
૨ | |||
મોજાં એક વાર એવાં તો અવળસવળ ગોઠવાયાં | |||
કે એનો આકાર | |||
કોઈ અણઘડ સુથારે ઘડેલ ફરતી ખુરશી જેવો થઈ ગયો. | |||
પરંતુ ત્યાર પછી તો એ પડ્યાં, કૂદ્યાં અને સૂતાં સૂતાં ચાલ્યાં | |||
તે છેક પેલા રંગ વગરના ઊંઘતા કૂતરા લગી. | |||
મોજાં વહી ગયા બાદ મેં કૂતરાને પથ્થર માર્યો | |||
કારણ કે કૂતરાના શરીર નીચે કોરી રહી ગયેલ રેતીના | |||
સ્તનીય વળાંકોને જોવાની વાસના હું દાબી શકું તેમ નહોતો. | |||
પરંતુ જ્યારે કૂતરો ઊઠ્યો | |||
ત્યારે મોજાં ખાડા પરથી સીધી લીટીમાં વહી ગયેલાં દેખાયાં | |||
તેથી મેં બૂમ પાડી | |||
પકડો, પકડો | |||
પણ એ તો | |||
એક નગ્ન સુન્દરીના સ્તનના પડછાયામાં માથું ખોસી | |||
આરામથી ઊંઘવા માંડ્યો હતો. | |||
મે, ૧૯૬૩ | |||
અથવા | |||
</poem> | </poem> |