ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/ઈશ્વર પેટલીકર/મધુરાં સપનાં: Difference between revisions

જોકે એ સારી પેઠે જાણતી હતી કે વિનોદ તો બદલી થવાથી અહીંની કચેરીમાં કારકુન તરીકે નોકરી કરવા આવ્યો છે; અને તે પણ આ જ મકાનમાં રહેતા સુમનભાઈની જગાએ. એટલે એની લજ્જા ખરી રીતે તો એક જાતની મૂર્ખાઈ જ હતી. પણ ફોટોગ્રાફની પ્લેટ ઉપર એક વખત પડેલી છાપ જેમ ભૂંસાતી નથી તેમ એ બધું જાણ્યા છતાં સુશીલાનો સંકોચ ગયો નહિ.

પિતાએ કચેરીના માણસોનો હંમેશ ખપ માની વિનોદ જોડે પરિચય કરવા બીજે દિવસે સવારમાં ચાનું આમંત્રણ આપ્યું ત્યારે સુશીલા હજુ એનો સંકોચ ન ગયો હોય તેમ લાજતી-શરમાતી વચલો ઊમરો ઓળંગતી હતી ત્યાં તો એણે પિતાને વાત કરતા સાંભળ્યાઃ ‘અમારા નાના જમાઈ ને તમારી મોંકળા બરાબર મળતી આવે છે. એક જ ઘાટ… રંગ…’ અને ખણણ કરતો સુશીલાના હાથમાંથી પડેલા પ્યાલાનો રણકાર થયો.

રસોડામાંથી મા ખિજાઈને બોલીઃ ‘છોડીના તો દેઈ જાણે હાથ જ ભાંગલા હોય તેમ તે ભૂહ ભૂહ નાખી જ દે છે!’

બહારના માણસના દેખતાં પ્યાલા જેવી નજીવી વસ્તુ સારુ કંકાસ કરવો એ વેપારી મગજના પિતાને ઠીક ન લાગવાથી એ બોલ્યાઃ ‘ચાલ હવે એની કચકચ શી? બીજો…’

પણ મા વચ્ચે બોલી ઊઠીઃ ‘એ તો સે’જ રહી ગયો, નહિ તો એનો પગ શેકાઈ જાત ને! તમે જ્યારે હોય એનું ઉપરાણું લો છો, પણ આવું કરે તો પારકા ઘરમાં પોસાય? તમને તો કોઈ ના કહે પણ મને તો સંભળાવે ને, કે એની માય કેવી? કે છોડી પંદર વરસની થઈ તોય ચાલતાં નથી શીખવ્યું?’

અને સુશીલા ‘પ્રથમગ્રાસે મક્ષિકા’ની માફક વર આગળ જ પોતાની નાલાયકીનું પ્રદર્શન થયું હોય, તેમ પ્યાલા મૂકવા આવી પણ નીચું ઘાલી ઝટપટ ચાલી ગઈ. અને ફજેતીની મારી પોતાનાથી રડી દેવાશે માની એણે અંદર જતાં જતાં છેડા વતી આંખ લૂછી નાખી.

પિતા વાત આગળ કરવા માંડ્યાઃ ‘છોડી નામ પ્રમાણે એવી સુશીલ છે કે મરતાને મેર કહે તેવી નથી. અને ઘર એવું મળ્યું છે કે કળશી માણસોના કામે બિચારી અડધી થઈ જશે. એટલે વળાવવા જેવી થઈ છે, એ લોકોય ઉતાવળ કરે છે, પણ જમાઈને આટલી પરીક્ષા બાકી છે; જો કંઈ નોકરીએ લાગી જાય તો બારોબાર ત્યાં જ મોકલી દઉં એ વિચારે જરા ઢીલું નાંગરીને બેસી રહ્યો છું.’

વગર પરિચયે વાતચીત ન કરી શકવાના સ્વભાવવાળો વિનોદ કંઈ ન બોલ્યો એટલે એમણે પૂછ્યુંઃ ‘કેમ મારું કહેવું ખોટું છે? તમારે ઘેર ગમે તેટલી ઉપાધિ હશે પણ અહીં સુભદ્રાબેનને છે કોઈ જાતનું દુઃખ?’

માઃ ‘નાની ઉંમરમાં નોકરી સારી મળી ગઈ છે.’

પિતાઃ ‘આપણા વિનોદપ્રસાદ ને એ, બેય સાવ સરખા જ દેખાય છે.’

માઃ ‘પાછાં નામેય એક જ છે.’

ધીમે રહી કાન દેઈ સાંભળતી સુશીલાના હાથમાંથી વળી રકાબી લપસી ગઈ. અને મા બરાડી ઊઠીઃ ‘તમે કહો છો, કચકચ ના કરીશ. પણ તમે જ કહો, આવા ભાંગલા હાથની પારકી છોકરી આપણા જ ઘરમાં પોસાય? વળી કાયા કોમળ ને કરમ કઠણ, એમ સાસરુંય ધોરી માણસનું મળ્યું છે કે મૂઆં બિચારીને કચરી ના નાખે તો જ સારું!’

પિતાઃ ‘આ વિનોદપ્રસાદની માફક કંઈ નોકરી મળી જાય તો છો ને ઘરમાં ધોરી માણસ રહ્યાં! છોડીને ત્યાં રહેવા વારો આવે ત્યારે ને?’

સાચે જ જાણે નોકરી મળી ગઈ હોય તેમ રાજી થતાં મા બોલીઃ ‘એમના જેવી નોકરી મળી જાય ત્યારે તો કશી ઉપાધિ જ નહિ.’

એ દા’ડે વિનોદ અગિયાર વાગે કચેરીમાં ગયો તે પહેલાં સુશીલા સ્વગૃહે પધારેલા ભાવિ પતિને કન્યા જેમ પડદા પાછળ પોતાની જાતને છુપાવી નીરખવા પ્રયત્ન કરે, તેમ વારે વારે બહાર ગૅલેરીમાં આવી વિનોદની ઓરડીમાં ડોકિયું કરી જતી. એક વખત એ પીઠ ભણી કંઈ કાગળિયાં ફેરવતો જણાયો, ત્યારે એની લાંબી ગરદન, કાનના વળાંક, વાંકડિયા વાળની ઊડતી લટો અને એક બાજુથી દેખાતી ઘાટીલી આંગળીઓ એ જોઈ રહી. જાણે કોઈ શિલ્પી મૂર્તિનાં અંગોપાંગની કળાની દૃષ્ટિએ પરીક્ષા કરી એની સુરેખતા માટે ખુશ થતો હોય તેવા ભાવ સુળીલાના મુખ ઉપર જણાતા હતા. વિનોદ હાથમાંનાં કાગળિયાં નીચે મૂકી ડોક ઊંચી કરવા ગયો ત્યાં તો સુશીલા અંદર ઓરડામાં સરી ગઈ.

બીજી વખત એણે ડોકિયું કર્યું ત્યારે વિનોદ પૂછતો સંભળાયોઃ ‘સુભી! હજુ કેટલી વાર છે?’

સુભદ્રા અંદર રસોડામાંથી બોલીઃ ‘હજુ સાડા દસ થયા નથી તે પહેલાં રસોઈની બૂમ મારવા લાગ્યા?’

વિનોદઃ ‘સાડા દસને પેટમાં દુઃખે છે? દસ મિનિટ બાકી છે.’

સુભદ્રાઃ ‘ત્યારે મારે રોટલી જ બાકી છે.’

વાત થઈ રહી એટલે વિનોદ મોં ફેરવવા ગયો ત્યાં તો સુશીલા ઘરમાં જતાં બબડીઃ ‘હત મારી બઈ! મિનિટો ગણો છો એના કરતાં સરસામાન મોડો ગોઠવી રસોઈ વહેલી કરી હોત તો બગડી શું જાત?’

બપોરે બે વાગ્યે માએ સુભદ્રાને ચા પીવા બોલાવી, ત્યારે એને જોઈ સુશીલાને જુદો જ વિચાર આવ્યો. વિનોદથી જોકે એ વર હોય તેમ સંકોચાતી હતી, પણ એથી સુભદ્રા એને આંખની કણી માફક ખૂંચવી જોઈએ તેમ ખટકતી ન હતી. હા, સવારમાં એણે એને વિનોદ સાથે ચર્ચા કરતી સાંભળી ત્યારે એનું હૃદય ડંખ્યું હતું. પણ પોતાની ગમે તેટલી લાગણી દુભાય પણ એમાં કોઈ ઉપાય ન હોય તેમ એ મૂંગી પ્રાર્થના કરતીઃ ‘બાઈ! મારાથી તો ઉઘાડી પડી સેવા થાય એમ નથી; માટે તને વિનંતી કરું છું કે મારે બીજા કોઈ કોડ નથી પણ એમને તું જેટલા રાજી રાખીશ એટલી હું રાજી રહીશ.’

માએ વખાણ કરતાં ઠપકો આપ્યોઃ ‘આમ જીવ ઠેકાણે રાખી રોજ ચા બનાવતી હોય તો સારું.’

સુભદ્રાએ પોતાનો સૂર પુરાવ્યોઃ ‘ચા સરસ થઈ છે.’

પુત્રીનાં વખાણ કઈ માને ન ગમે! માએ કહ્યુંઃ ‘ગુણમાં, હોશિયારીમાં, ચાલાકીમાં જેમાં ગણો એમાં આ વધે. મોટી છે તો ચપળ પણ જરા ભોળી; અને ભોળિયાના ભગવાન કહે છે તે ખોટું નહિ. વગર મુશ્કેલીએ એને એવું મળી ગયું છે કે અમારે એના તરફનો ઉજાગરો જ નહિ. અને આ મૂઈ નાનપણથી એવી પાક્કી અને બદમાશ કે એનું કરમેય પાક્કું નીકળ્યું. એના સારુ આકાશ-પાતાળ એક કરી નાખ્યું પણ ઘર હોય ત્યાં વર ના હોય, વર હોય ત્યાં કુળનું ઠેકાણું ના હોય. છેવટે આ કર્યું છે એ તો મારા ભાઈ ઠીકાઠીક છે. પણ ખરું પૂછો તો છોકરો જોઈને જ પડતું નાખ્યું છે. તમારે શોધવા જવાનું જ નહિ; તમારા ઘરમાં છે એ બેને ભેગા કર્યા હોય તો વરતાય નહિ.’

સુભદ્રાએ પોતાની વાત કરીઃ ‘સહુ સહુનું કરમ છે. હું પહેલેથી જ એવી હરામ કે કોઈ કામને અડું જ નહિ. બાર વરસની થઈ ત્યાં સુધી તો દોરડું વાળતાં કે કપડાં નિચોવતાંય આવડે નહિ. મા તો બિચારી ઓરમાન એટલે વગોવાવાની બીકે કશુંય કહેતી નહિ, પણ તોફાન કરતી હોઉં ત્યારે જો પિતા આવી ચઢે તો માની ઊધડી લઈ નાખતાઃ આ છોડીનો તો તું ભવ બગાડીશ! પારકે ઘેર આખાં હાડકાંની જઈને ઊભી રહેશે ત્યારે રોજ આપણે ગાળો ખાવી પડશે. વળી મને પરણાવી ત્યારે ખબરેય નહોતી કે પરદેશ રહેવાનું મળશે. પણ અત્યારે બધાંય કહે છેઃ મૂઈ નાનપણમાંય કશા કામને ન અડી ને મોટપણેય કામ કરવા વારો ન આવ્યો! એ તો સુશીલાના ભાગ્યમાં હોય તો તમને લાગે છે કે મોટી સુખી છે, પણ એથીય વધારે એને સુખ મળે.’

માએ એ પ્રસ્તાવ સ્વીકારતાં કહ્યુંઃ ‘અમે સવારમાં એ જ વાત કરતાં હતાં. એમને નોકરી મળી જાય તો કંઈ ઉપાધિ નથી.’

સુભદ્રાએ વગર અનુભવે કહ્યુંઃ ‘ભણેલાને નોકરીનો શો તોટો? આ નહિ ને બીજી.’

માએ પોતાની ઇચ્છા પરિપૂર્ણ થઈ હોય તેમ કહ્યુંઃ ‘ત્યારે અમેય છોકરો જોઈને જ પડતું નાખેલું ને!’

અને સુભદ્રા ગઈ ત્યારે સુશીલાના મગજમાં એ બીજ મૂકતી ગઈ કે એનો વિનોદ પણ થોડા દિવસમાં નોકરીએ જશે, પોતે પણ સુભદ્રા જેવું સુખી સ્વતંત્ર જીવન જીવી શકશે. અને એણે સવારમાં સાંભળેલી વિનોદના ‘સુભી!’ના મીઠા અવાજમાં એક અક્ષર ફેર કરી જાણે કોઈ બોલાવતું ન હોય ‘સુશી!’ તેવો એને ભાસ થયો.

સાંજે એ રસોડાના પાછલા ભાગમાં હતી, ત્યાંથી એણે વિનોદના બૂટનો અવાજ પારખ્યો. ભાખરીનો લોટ બાંધવા કાઢ્યો હતો છતાં એને બહાર ડોકિયું કર્યા વગર ચેન ન પડ્યું. વચલા ખંડમાં બેઠેલી માની નજર ચૂકવવા એણે ખાલી નાક ખંખેર્યું અને એ અવાજે સુભદ્રા સાવધ થઈ હોય એમ બોલીઃ ‘તમેય શું, કોઈ દેખે તો!’ એમ બોલતાં એ દૂર ખસી ગઈ અને સુશીલાની નજર અંદર ડોકાઈ ત્યારે સુભદ્રા ગુલાબી ગાલ ઉપર પ્રસ્વેદના ટીપાં બાઝ્યાં હોય તેમ હાથ વતી સાફ કરતી હતી.

લોટમાં પાણી રેડતાં રેડતાં એના મનમાં વિનોદ માટે સ્વાભાવિક મમતા હતી તેમાં ઉમેરો થયો. કેટલો પ્રેમ રાખે છે! પાંચ કલાકના વિયોગમાં તો પ્રવેશતાં જ ચુંબન લીધું! પણ હુંય કેવી? નાક ખંખેરી એમને પૂરાં ભેટવાય ન દીધા! ચૂપકીથી જોઈ લીધું હોય તો?

મા જોતાં જ બોલી ઊઠીઃ ‘તારું ભાન બળી જાય! આટલું બધું પાણી ભડભડાવી તારું કપાળ બાંધવા બેઠી છે? લોટ કેટલો બધો ઢીલો થઈ ગયો?’

સુશીલા જવાબ આપ્યા વગર પોતાની ભૂલ સુધારવા બીજો લોટ લેવા ઊઠી એટલે મા ખિજાઈને બહાર જતાં બોલીઃ ‘આવું ને આવું કરજે એટલે વહેલી ભીખ માગવી પડે!’

રાત્રે સૂતી વખતે એને સુભદ્રાનાં બંધ બારણાંની તિરાડમાંથી અંદર જોવાનો ભાવ થયો. પણ એનું મન બોલી ઊઠ્યુંઃ ‘હેંડ મારી બઈ! એમ બીજાની ચેષ્ટા જોતાં લાજતી નથી?’ અને કદાચ એણે એ ઇચ્છા દાબી ન હોત તોય જડ મિસ્ત્રીએ બારણાં બનાવતી વખતે એની આવડતની ધૂનમાં સાંધ એવી સજ્જડ બેસાડી હતી કે અંદર કે બહારથી કંઈ જોઈ શકાય તેવું જ હતું નહિ. છતાં સુશીલાએ અંદર જતા વિનોદનો સૂર સાંભળ્યો એટલે એ અટકી ગઈ.

‘જાવ જાવ; અમસ્તું મીઠું બોલી શું કરવા સારું લગાડો છો?’

‘ખોટું કહું છું?’ સુશીલાએ સામો પ્રશ્ન સાંભળ્યો. પણ વિનોદ સુભદ્રાને પોતાની પાસે વધુ ખેંચી આંખમાં આંખ પરોવી, ગાલે મીઠી ટપલી મારી પૂછી રહ્યો હતો એ દૃશ્ય જો સુશીલાના જોવામાં આવ્યું હોત તો એ ક્યારનીય ઘરમાં ચાલી ગઈ હોત. અને સુભદ્રા જાણે એ સ્થિતિમાં જ વધુ આનંદ હોય તેમ અનિમેષ નયને તાકી રહી હતી. વિનોદે આગળ કહ્યુંઃ ‘અહીં હજુ નવેનવું એટલે હું બાવરા ભૂતની પેઠે આ ખૂણેથી પેલે ખૂણે આંટા મારું ત્યારે ને?’

સુશીલાનું અંતર પોકારી ઊઠ્યુંઃ ‘કેટલી માયા રાખે છે!’

સુભદ્રાએ જવાબ આપ્યોઃ ‘તમારે ઓછો આખો દા’ડો ઘેર બેસી રહેવાનું છે? સવારમાં તો ખાવાપીવાથી પરવારો ત્યાં સુધીમાં કોર્ટમાં જવાનો વખત થાય; અને રાત્રે તો હરગોવિંદભાઈ ઘેર હોય જ. ઘરનાં બધાં કેટલાં માયાળુ છે!’

વિનોદ હસીને કહેતો હોય તેમ સંભળાયોઃ ‘એટલામાં ઘરનાં બધાંને ઓળખી આવીય ખરી કે?’

વિનોદે પૂછ્યુંઃ ‘કેમ હસવું આવ્યું?’

સુભદ્રા મીઠું મીઠું હાસ્ય ચાલુ રાખતાં બોલીઃ ‘સવારમાં તમે ચા પીવા ગયા હતા તે વખતે સુશીલાના હાથમાંથી પ્યાલો પડી ગયો…’

વિનોદે કહ્યુંઃ ‘એમાં તો બિચારીને મંછાબહેને કેટલાંય વાનાં કરી નાખ્યાં!’

સુશીલાનું અંતર આનંદથી ફૂલી ઊઠ્યુંઃ ‘કેટલી લાગણી છે!’

સુભદ્રા આગળ બોલીઃ ‘એ જ વાત મંછાબહેને મને બપોરે કહ્યુંઃ ‘મૂઈ મેં તો એમને બરાબર જોયેલા નહિ એટલે છોડીને બે વાનાં કહેવાઈ ગયાં. પણ પછી મેં બહાર નીકળી એમને સારી રીતે જોયા ત્યારે ખબર પડી કે છોડી બિચારીનો કશો દોષ ન હતો. મને જ થયું કે જાણે અમારા જ વિનોદપ્રસાદ! એટલે એ બિચારી શરમાય એમાં શી નવાઈ? ને પછી એના બાપે કહ્યુંઃ સુશીલા! સૂડી-સોપારી લાવ જોઈ? પણ એનો ક્ષોભ હું જાણી ગઈ હતી એટલે મેં જ કહ્યુંઃ લાવો ને, હું જ લેતી આવું! અંદર જઈ જોયું ત્યારે તો મૂઈ વરને દેખીને શરમાઈ જાય તેમ સંકોચાઈ ગઈ હતી.’

વિનોદે હસતાં હસતાં કહ્યુંઃ ‘મારાં તે કેટલાં રૂપ છે! ચંપાબહેનનો ભાણો મને જોઈ ‘મામા! મામા!’ કરવા માંડ્યો ત્યારે એમણે કહ્યુંઃ ‘વિનોદભાઈ! છોકરુંય કેવી મોંકળા ઓળખે છે! મારા ભાઈને તમે જોયા હોય તો તમારા જેવા જ છે.’ આપણે વિજાપુર હતાં ત્યારે મોહન પટાવાળો કહેતો કે તમને જોઉં છું ત્યારે મને અહીં પહેલાં મુનસફસાહેબ હતા તે યાદ આવે છે. અને વળી અહીં આવ્યો ત્યારે મારું બીજું રૂપ જડ્યું ને હજુ અણજાણ્યાં કેટલાં રૂપ હશે તેની કોને ખબર?’

‘પણ એમાં મારે કોઈ વખત રાંડી બેસવા જેવું થાય ને?’

વિનોદ હસતો સંભળાયોઃ ‘મોત આવે ત્યારે તો સારું સ્તો! પણ આ તો બીજાં ભુલાવામાં પડે છે તેમ કદાચ તું મારા એ રૂપધારીને જોઈ ભૂલી પડી એમની સાથે ચાલી જાય, ત્યારે દમયંતી નળને શોધતી વન વન ભટકતી હતી તેને બદલે મારે દમયંતીને શોધવા ક્યાં ક્યાં ભટકવું?’

ખોટો રોષ કરતાં સુભદ્રા બોલીઃ ‘જાવ જાવ! તમને તો જેમાં હોય તેમાં મશ્કરી જ સૂઝે છે.’

સુશીલાને ખાતરી થઈ કે એને પોતાને જ એવો અનુભવ નથી થયો, પણ માને એ જ વિચાર આવ્યો છે ત્યારે એનું મન વધારે કલ્પનાએ ચઢ્યું. પોતાનો વિનોદ આવો છે ત્યારે હૃદય આવું નહિ હોય? અને મને જો કહેઃ ‘સુશી! તારા વગર મને નહિ ગમે.’ તો હું મોત આવે તોય એનાથી અળગી ન થાઉં; અને સુભદ્રાબેનના જેવું ભાગ્ય કેટલાંનું હશે? મોટીબેનના સુખની વાત મા કરે છે, પણ એના ઘરમાં ગમે તેટલા પૈસા હશે પણ એથી એનું શું દળદર ફીટ્યું? હું પંદર દિવસ રહી તેમાં માંડ પાંચ દા’ડા એ ઘેર રહ્યા હોય તો. ને ઘેર હોય ત્યારેય રાત્રે દસ વાગ્યા પહેલાં કદી વહેલા આવ્યા હતા? એમને એમના વેપારમાં ધ્યાન, ત્યાં બેન સાથે હસીને વાત કરવાની ક્યાંથી ફુરસદ મળે? અને બેનેય એ આવે તોય સૂવા જવાની ઉતાવળ કરતી હતી? છતાં મા શું જોઈને જેને હોય તેને કહેતી હશે કે મારી મોટી છોડી બહુ સુખી છે?… પણ બળ્યો માણસનો સ્વભાવેય કેટલો વિચિત્ર છે! બેનના મનમાં એટલો ઉમળકો નથી જણાતો છતાં અહીં આવવાનું નામ નથી લેતી, અને સુભદ્રાબેનને એ હાથમાં ને હાથમાં રાખે છે, છતાં હજુ બે મહિનાની વાર છે તે પહેલાં બિસ્તરા બાંધવાની તૈયારી કરે છે!

વળી પાછું એનું મન વિનોદની સરખામણીમાં પડ્યું. ભણતરેય એ આ વખતે પાસ થશે એટલે સરખું! અને ભણેલા બધા સરખા નથી હોતા? પેલાં રંભાબેને માને તે દિવસે શું કહ્યું હતું? ‘ભણેલા પોતાને જેવી સ્વતંત્રતા, હાસ્યવિનોદ, મોજશોખ જોઈએ છે તેવી સ્ત્રીઓને પણ મળવી જોઈએ તેમ માને છે. માટે તમે માનતા હો કે મારી શાન્તાને ત્યાં વધુ પૈસો છે એટલે એ સુખી છે, પણ જોજો, સુશીલા એના કરતાં વધારે સુખી થશે.’

પોતાની પેઠે સુશીલા પણ ઊંઘ્યા વગર પાસાં ઘસ્યા કરે છે એ જોઈ મા બોલીઃ ‘મારી પેઠે તનેય માંકડ કરડે છે કે શું?’

પોતાના ભાવ સંતાડતાં સુશીલા બોલીઃ ‘દઈ જાણે ક્યારનુંય કશું કરડ્યા કરે છે.’

મા બબડીઃ ‘દા’ડે બીજી લપમાં ગાદલાં તડકે નાખવાનું ભૂલી જવાય છે. કાલે જરા એટલું યાદ રાખી કામ કરજે.’

સુશીલાને થયુંઃ ગાદલાંની પેઠે મનને તડકે સૂકવી વિચારો રોકી શકાતા હોત તો કેવું સારું?

પણ શરીર તો નિદ્રામાં નિશ્ચેતન થઈ પડી રહ્યું, છતાં મને એની ભ્રમણા ન મૂકી. જાણે સ્વપ્નામાં એનો વિનોદ કહી રહ્યો છેઃ ‘સુશી! હજુ જમવાની કેટલી વાર છે?’ અને જમતાં જમતાં જાણે કહેતો હોયઃ ‘સુશી! તું જઈશ ત્યારે મને નહિ ગમે.’

અને સુશીલાએ ઊંઘમાં જવાબ આપ્યોઃ ‘પણ હું ક્યાં જવાની છું?’

વિનોદે કહ્યુંઃ ‘સુભી! ઊઠ ને હવે? સવાર થયું.’

સુભદ્રાનું શરીર જોકે છઠ્ઠા મહિનાથી નરમ રહેતું હતું. પણ છેલ્લા પંદર દિવસથી એમાં વધારો થયો હતો. એટલે રજાઈમાંથી મોં બહાર કાઢ્યા વગર જ એણે જવાબ આપ્યોઃ ‘બળ્યું, મારું શરીર તો કાલ આખો દા’ડો સરસામાન ગોઠવવામાં ઊઠબેસ કરી તે સજ્જડ થઈ ગયું છે. જરા સગડી સળગાવો તો હાડકાં શેકું તો આરામ થાય.’

અને જાણે કોઈએ પોતાને ફટકો લગાડ્યો હોય તેમ સુશીલાનું શરીર ઝણઝણી ઊઠ્યું. એનું ઊર્મિતંત્ર હચમચી ગયું; હૃદયમાં લોહીના ધબકારાની ઝડપ વધી ગઈ. મન ફફડી ઊઠ્યુંઃ ‘ચાલ ચાલ મારી બઈ! નહણક આવી ડિલરખી ક્યાંથી? આવા પ્રેમાળ પતિનો સાથ હોય તો આખો ગઢ તોડી નાખીએ, તો કાલ સે’જ ઊંચી-નીચી થઈ એમાં ઉઠાતું નથી? જા, જા; તને માણસની કદર જ નથી ત્યાં બીજું શું કહું? એ તો એમ માન કે પેલે ભવ કંઈ પુણ્ય કર્યાં હશે, નહિ તો તારા આ ઢંગ જોતાં તો આવો પતિ તારા જેવીને ક્યાંથી હોય?’

અને આ એક જ સપાટે સુભદ્રા તરફનો તેનો ભાવ અલોપ થઈ ગયો. એ કચરો કાઢી બહાર નાખવા આવી ત્યારે વિનોદનો ફરીથી સૂર સંભળાયોઃ ‘ચાલ હવે, કોલસા સળગી ચાલ્યા.’

વળી ઘડીભર સુશીલા પોતાની જાત વીસરી ધણીપણું અનુભવી રહીઃ ‘મારા જેવો ધણી હોય તો ડામ જ દે. પછી આવા ચાળા કરવાનું જ ભૂલી જાય.’

અને જાણે વિનોદને ઠપકો આપતું હોય તેમ એનું મન બબડ્યુંઃ ‘પુરુષ થઈને સાવ નર્યાતાર આવું શું ઢીલું મૂકી દો? સ્ત્રીના પ્રત્યે લાગણી રાખવી એટલે આવી ગુલામી કરવાની? કરડવું ન કરડવું એ મન જાણે, પણ ફૂંફાડો તો રાખવો કે નહિ? હજુ છડી છે તોય આટલો હુકમ કરે છે, તો કાલે છોકરાંની મા થશે ત્યારે કેટલો મિજાજ રાખશે?’

પણ એટલામાં તો માએ ઘરમાંથી બૂમ મારીઃ ‘સુશીલા! અત્યારના પહોરમાં સો કામ હોય ને એમ બહાર શા મેળની ઊભી રહી છે!’

પાણિયારું વીછળતાંય એનું મન એના એ જ વિચાર કરી રહ્યું હતુંઃ ‘ના, બા! ના. મારાથી તો મરવા પડી હોઉં તોય એમને કામ ન બતાવાય! માણસને કંઈ કોઈ જાતની ધરપત હોય છે? આ તો ઠીક છે કે એમને નોકરી મળી છે; નહિ તો ઘેર રહેવાનું હોય તો આખા કુટુંબની તાબેદારી ના ઉઠાવવી પડે? એના કરતાં ભગવાને આટલું સુખ આપ્યું તોય એક પોતાના માણસનું મન ના સચવાય? એ તો મારે એની સાથે રહેવાનું નથી, નહિ તો બતાવત કે તારે વિનોદ છે ને મારેય છે. પણ મારાથી સોમા ભાગનીય તાબેદારી તારાથી ઉઠાવાય છે?’

વળી પાછું એનું મન પોતે જ્યારે સુભદ્રાની માફક પતિ સાથે રહેશે ત્યારે કેટલી વહેલી ઊઠશે, એમના જાગતાં પહેલાં પોતે નાહી-ધોહીને કેવી પરવારી ગઈ હશે કે અને એ દાતણપાણી કરી રહે તે પહેલાં ચા-નાસ્તાની વ્યવસ્થા કેવી કરશે, એ બધાનું સમયપત્રક ગોઠવવામાં ગૂંથાઈ ગયું.

બપોરે સુભદ્રા એને પોતાને ત્યાં ઘસડી લાવી, ત્યારેય સુશીલાના મનમાં એના તરફનો તિરસ્કાર શમ્યો ન હતો છતાં એનું મોં તો હસતું જણાતું હતું. સ્ત્રીઓ જેમ પોતાનો સાહિત્યશણગાર બીજાને બતાવી આનંદ મેળવે છે તેમ સુભદ્રાએ વાત શરૂ કરીઃ

સુશીલાના મનને થયુંઃ ‘છતાં તને એની ક્યાં કદર છે?’

‘આ બ્લાઉઝ પહેરી હું ઘેર ગઈ ત્યારે તો બહુ જ ટીકા થઈ હતીઃ આવા ને આવા પૈસા વહુ પાછળ ખર્ચે એટલે ક્યાંથી બચે? આપણી છોડીઓને તો પંદર પંદર વરસ થવા આવ્યાં તોય કોઈ સાસરીમાંથી કપડાં નથી લેતું; અને એને તો ગઈ એવાં જ ઘરનાં સિવડાવવા માંડ્યાં, એ તે કંઈ પહોંચાતું હશે? પિયરમાંથી બ્લાઉઝ લાવી પહેરે તો ખરી?’

સુશીલાએ કથનને ટેકો આપ્યોઃ ‘મોટી બેનને ઘેર એટલા પૈસા છે તોય ત્યાંથી ઘરનાંએ ખાધેલું પેટમાં ટકવા ન દીધું!’

સુશીલાના મનમાંઃ ‘જો પાછો સિરપાવ બંધાવ્યો – તમારા ઘરનાં! જાણે એનું તો ઘર જ નહિ? તું તો એમ ને એમ રહું એ જ મતાની છે!’

કાને પહેરેલાં ઓપલ બતાવતાં સુભદ્રાએ કહ્યુંઃ ‘સીમંત વખતે એમણે પચ્ચીસ રૂપિયાનાં કરાવ્યાં, પ્રથમ તો હું સમજી કે ઘરનાંને ભારે જણશ આપવી પડે તેને બદલે આ આપીને મને પટાવી દેશે. એટલે મેં કહ્યુંઃ ‘મારે તમારાં આ ઓપલ નથી જોઈતાં!’

સુશીલાને થયુંઃ ‘મેર બળ્યા મોંની! આટલો ભાવ કરીને આપે છે, તે ના કહેતાં શરમેય ન આવી?’

સુભદ્રાઃ ‘એમણે કારણ પૂછ્યું એટલે મેં કહ્યુંઃ એમ પચ્ચીસની સોગાદમાં ઘરનું સર્વ પતાવી દેવા માગો છો? એમણે હસીને કહ્યુંઃ ઘરનો તો તારો હક્ક હોય તે લેજે ને! આ તો ધાડ મારી તેનો મેડલ આપું છું.’

સુભદ્રા બોલતાં તો બોલી ગઈ પણ શરમાઈ ગઈ. એને એણે પગના છડા બતાવતાં વાત બદલીઃ ‘આ મદ્રાસી કેરીઘાટના છડા અહીં બદલી થતાં પહેલાં પંદર દિવસ ઉપર જ લીધા હતા. ત્યાંય પાડોશી તરીકે તમારી જેમ વેપારી હતા. બજારમાં અમસ્તાં ફરવા ગયાં હતાં. ઘાટ ગમી ગયો એટલે નવા છડા હતા તોય આપી દેઈ આ લેઈ લીધા. રેવાબેને કહ્યુંઃ એમને પૂછ્યા વિના લીધા તે બોલશે નહિ? હું હસીને બોલીઃ હત્ તમારી! એમાં એમને શું પૂછવું’તું? પહેરવાના એમને છે કે મારે? ત્યારે મને કહેઃ તમે તો જબરાં ભાગ્યશાળી છો! મારાથી તો હજુ છોકરાને ઘેર છોકરાં છે તોય એમને પૂછ્યા વગર પઈની વસ્તુય ન લેવાય!’