વિવેચનની પ્રક્રિયા/વેદનાની વેલનાં રૂપાળાં ફૂલો: Difference between revisions

{{Poem2Close}}

{{gap|5em}}*

લાખ્ખો વરસ તણો વારસ છું

ક્ષણની ધોરી ધબકતી નસ છું!

{{gap|5em}}*

{{Poem2Open}}

{{Poem2Close}}

કશા વર્ણે ઝૂલે સમય નિજ છંદે અનુકૂલે!

અને આ ભૃંગોનાં ગીત ઊઘડતાં શાં દલદલે!

ઉઘાડું આંખો તો સજલ ઘનના આવરણમાં!

બધાં અંગો રંગો થઈ ઊઘડતાં ઇન્દ્રધનુમાં!

વાલમનો વારવાર કાગળ વાંચું ને

હું તો સોનેરી શાઈ જોઈ રાચું;

અણભાળી આંગળીના મીઠા મરોડમાં

{{Poem2Open}}

‘મને આ પ્રીતિનું વળગણુ પુરાણું પ્રિયતમે’ એમ કહેનાર કવિ પ્રણયની વિવિધ ભાવભંગિઓ ન આલેખે તો જ આશ્ચર્ય થાય. સંસ્કૃતઘાટીનાં શૃંગારકાવ્યો આપવાની ફાવટ કવિને છે. ‘અભિસાર’ તો નિતાન્ત એ શૈલીનું જ છે. ‘તરસી તરસી’, ‘કાગળ’, ‘છેવટનું ગીત’ પણ ખાસ ઉલ્લેખ માગી લે છે. પરંતુ હવે વિષાદનો ભાવ ઘેરો બને છે. ‘સળગેલાં સુખડાંની તાપણીએ બેઠી, હવે છેવટનું ફૂંકી છાણું!’માં એ માર્મિક પણ બને છે. ‘જાતકકથા’માં તે કહે છે :

પ્રિય પાત્રથી મન વાળી લીધા પછી પણ શેષ તો રહે છે વેદના જ :

{{Poem2Close}}

{{Poem2Open}}

ઉશનસ્ અને જયંત પાઠક–આપણા આ બંને કવિઓની કવિતામાં રહેલું કેટલુંક સામ્ય તરત અભ્યાસીઓના ખ્યાલમાં આવશે. બંને પ્રણય અને પ્રકૃતિનાં વિવિધ રૂપો આલેખે છે ત્યારે ધીંગી બળકટ ઊર્મિઓને શબ્દબદ્ધ કરે છે. બંને રાગાવેગનાં ચિત્રો આપે છે; બંનેને બાળપણનું આકર્ષણ છે પણ નિરૂપણરીતિ પરત્વે ઉશનસનો વિશેષ બરછટતામાં છે જ્યારે જયંત પાઠકનો પરિષ્કૃતિમાં પ્રગટ થાય છે.