હયાતી/૩૦. સાત શ્લોક: Difference between revisions

વૃક્ષોનાં સ્મિત થૈ બધાંય વિહગો ત્યાં તો ઊડ્યાં સામટાં :

વૃક્ષો, આભ, વિહંગની અજબ આ જોતો રહ્યો પ્રાર્થના.

ડાળેડાળ તણો, અહો પ્રગટતાં કૂણાં બધાં પર્ણનો,

ભોંયે ફૂટી રહેલ સર્વ તૃણનો, સૌ તારલાનો નભે :

જે કૈં જીવ–અજીવ આ જગતમાં એ સર્વનો છું ઋણી

માતા, આ ઋણભારથી હું હળવો તારી સ્મૃતિથી રહું.

મારું ક્યું સુખ મને ગમ ના ૫ડે છે,

ને દુઃખ મારું કયું એ નવ જાણ, માતા!

તારી કૃપા–ઝરણીમાં નિત હોઉં ભીનો

તો દુઃખ ને સુખની પાર વસી શકું સદા.

મારા અંતરમાં તમારી લગની એવી રહો કે સદા

સૂતાં કે પછી જાગતાં રટણમાં મૂર્તિ તમારી રહે :

આંખો બંધ–ઉઘાડી હોય પણ એ બીજું કશું ના લહે.

હોઠેથી, વચનેથી, મૌન થકીયે સ્તોત્રો ઝરે સર્વદા.

હું તો ઉપાડું મુજ પાય તમે દિશા દો,

હું નેત્ર ખોલી રહું દૃશ્ય નવાં નવાં દો;

હું શ્રોત્રથી સ્તવન, મા, તવ સાંભળી શકું,

આ હોઠ બે ફફડતા, તવ પ્રાર્થના દો.

મને શ્રદ્ધા, મારા સુહૃદનું કશુંયે અહિત ના

થશે, એના ચિત્તે પરમ તવ આનંદ વસશે :

તમે દોરો એને, શિશુ તવ કૃપાને તલસતો,

નમી નીચાં એને ઊંચકી ઝટ આશ્વાસન દિયો.

પંખીના કલશોરનો પથ રચો – ત્યાં પાય માંડી રહું

આરોહું કિરણોની સીડી પર કો આનંદના લોકમાં :