આત્માની માતૃભાષા/14: Difference between revisions

તેજોમેઘોની ઊડે દૂર પામરી.

હે સૃષ્ટિપાટે નટરાજ ભવ્ય!

ભૂગોલાર્ધે પાયની ઠેક લેતો;

વિશ્વાન્તર્ના વ્યાપતો ગર્ત ઊંડા.

પીઠે તેની પાય માંડી છટાથી

તાલી લેતો દૂરના તારકોથી.

ફેલાવી બે બાહુ, બ્રહ્માંડગોલે

વીંઝાઈ ર્હેતો, ઘૂમતી પૃથ્વી સાથે.

પ્રીતિપ્રોયાં દંપતીઅંતરે કો

વિકારવંટોળ મચે તું-હૂંફે.

<center>૩</center>

નિહારિકાનાં સલિલે ખેલનારો,

નૌકાવિહારે ઉરને રિઝાવતો.

કે દેવયાની મહીં જૈ ઝૂલંતો.

દીઠેલ હેમંત મહીં વળી, મઘા

તણું લઈ દાતરડું નિરંતર

અને અમે માનવ મંદ ચેતવી

દીવો તને જ્યાં કરીએ નિહાળવા,

જાૃમ્ભાવિકાસ્યું મુખ જોઈ ચંડ

તારું, દૃગોથી રહીએ જ વીંટી

તે સર્વ ત્વન્નીરવનૃત્યતાલે

ન જાગશે, દ્યૌનટ, હે વિરાટ?

મારે ચિત્તે મૃત્યુઘેરી તમિદ્રા,

રક્તદ્રોતે દાસ્યદુર્ભેદ્ય તંદ્રા.

તાલે તાલે નૃત્યના રક્તવ્હેણે

સંગીત આંહીં શું નહીં સ્ફુરે નવાં?

શ્રાન્તોને તું ચેતના દે, પ્રફુલ્લ

શોભાવતો તું પ્રકૃતિપ્રિયાને,

ને માનવોની મનોમૃત્તિકામાં

સ્વપ્નો કેરાં વાવતો બી અનેરાં.

તું સૃષ્ટિની નિત્યનવીન આશા.

ન આટલું તુંથી થશે? કહે, કહે,

{{Right|મુંબઈ, સપ્ટેમ્બર ૧૯૩૮}}

</poem>

{{Poem2Open}}

જો દરેક વાર ન આકર્ષે, જો દરેક વાચને નવેસર ન મૂંઝવે, જો દરેક વખતે નવાં વિસ્મય-રોમાંચ ન પ્રેરે, જો જ્યારેજ્યારે વાંચીએ ત્યારેત્યારે ફરીફરીને આંખ સામે ને કાનમાં નવે રૂપે ન ઊઘડે, ને એમ જો હંમેશાં પ્રહર્ષક પીડા ન આપે — તો કિમ્ કવે: તસ્ય કાવ્યેન?