યોગેશ જોષીની કવિતા: Difference between revisions

no edit summary
No edit summary
No edit summary
Line 1,027: Line 1,027:
કન્યાવિદાયવેળાના રુદનના  
કન્યાવિદાયવેળાના રુદનના  
::: સપ્તરંગી, સપ્તપદી સૂર...!!
::: સપ્તરંગી, સપ્તપદી સૂર...!!
</poem>
== સરસ્વતીની જેમ... ==
<poem>
કંઈ લખવા માટે
ટેબલ પર કાગળ મૂકું છું ત્યાં જ
લાકડાનું ટેબલ મને વિનવે છે –
અહીં
ખૂબ ગૂંગળામણ થાય છે,
મને
મારા જંગલમાં જવા દો.
ઉંબરે
સાથિયો ચીતરવા જઉં છું ત્યાં જ
ઉંબરો બોલી ઊઠે છે –
મારે
નથી પૂજાવું;
મને
મારા પર્વત પર લઈ જાઓ.
દીવાલો ચણી ત્યારે
સિમેન્ટ સાથે ભેળવેલી રેતી પણ
હજીય
જોર જોરથી ચીસો પાડે છે –
હું નદીની રેત છું
ને મારે
::: વહેવું છે...
શું કરું?
કવિતા રચવાના બદલે
સરસ્વતીની જેમ
સમાઈ જઉં
કોઈક રણમાં?!
</poem>
== એક ખોબો શૂન્યતા.. ==
<poem>
ચીસ સડકે જોરથી પાડી હતી,
ઠેસ એવી તો મને વાગી હતી.
પ્હાડ આ ઊઠાવવાને પ્રેમનો,
આંગળી મેં કૃષ્ણની માગી હતી.
પ્રેમ પણ સાથે મળે તે આશથી,
વેદના મેં એમની માગી હતી.
એક ખીલી વાગવાના કારણે,
રાત આખી ભીંત આ જાગી હતી.
ફેફસાં મારાં ગમ્યાં નહીં એટલે,
આ હવાઓ દૂર કૈં ભાગી હતી.
છેવટે તો ગૈ બિચારી રણ મહીં,
સાગરે પણ એ નદી ત્યાગી હતી!
એક ખોબો શૂન્યતાનો પી ગયો,
ભૂખ શબ્દોની મને લાગી હતી!
</poem>
== એટલે (મુક્તક) ==


<poem>
તે છતાં ઊગી ગયાં છે જંગલો,
મેં હથેળીને કદી સીંચી નથી.
એટલે મૃત્યુ પછી ખુલ્લી રહી,
આંખ આખી જિંદગી મીંચી નથી
</poem>
</poem>
== ક્યાંક ઊડી જાત હું ==
<poem>
બાણ માફક આમ છૂટી જાત હું,
ને સમયની જેમ ખૂટી જાત હું.
ઓસ જેવો હોત તો સારું હતું,
સૂર્ય ઊગે ત્યાં જ ઊડી જાત હું.
જોઈતો ન્હોતો સમંદર એક પણ,
એક ટીપામાંય ડૂબી જાત હું.
કાચ જેવો હોત તો સારું હતું,
આ ક્ષણો અડતાં જ ફૂટી જાત હું.
મોત, તેં જો ગીત ગાયું હોત તો,
રાત પડતાંવેંત ઊંઘી જાત હું.
એક બારી હોત જો આકાશને,
એને ખોલી ક્યાંક ઊડી જાત હું.
</poem>
== જળ વગર હું તરફડું જળમાં રહી... ==
<poem>
</poem>
<br>
<br>
<center>&#9724;</center>
<center>&#9724;</center>
<br>
<br>
18,450

edits