શાંત કોલાહલ: Difference between revisions

પેલો મહુડો મ્હોરેલ અલબેલો !

એની સુગંધતણું કામણ કૂંડું રે

ઊંચા ગગનમાંનું મોઘું મંદાર

ઘેરી ઘટાનીમાંહિ ખેલંતા પીજીએ

આને એંધાણીએ તે જાણીએજી

વાવર્યાની હૈયામાં રાખીએજી હોંશ

આભની અપસરા યે જોઈ લે કે

કોઈનાં તે ઘેલાં નેપૂર અને કોઈનાં

આવડે ના તોય ઉકલે મરમ

લ્હેરીયાને લોળ હેરણાં લેતી  

સ્હેલમાં આવી મળતું એનો

આમ રે આવાં રૂપનો, એલિ !

કાળજે લગન લાગતાં લાગી

જાગતી ચોગમ સીમ ને તોયે

તીરની ઉપર તોય રે ઊંડાં  

તડકે તપ્યું રાન ભલેને

રૂપાળવી !

કામનાં હજાર કાંઈ બ્હાનાં કાઢીને

અમથી નજર વાળી લેતી ભલે ને

સાચા તે રૂપિયાની હોડ આ અમારી

કાચી તે આમ હોય ઝાઝી કઠિન

મીઠાને હાથ અમે મારીએ ખટાઈ  

અવળાની સંગ અમે અવળે વ્હેવાર

આવડો ફૂંફાડો ન રાખીએ નકામ

એલાં વ્હેતાં ઝરણને કોઈનો ન રંગ

વાંકી તે વાટનાં ય કૂડાં એકાન્તને

રે છેલ મોરા !

કીજે પાણીનાં જોમભરી કાયા;

ઝાઝેરી રાખીએ માયા.

એલાં ઘેરાં અંધારતણાં ગંજથકી રાતડીએ

આવડો ય નાનો અંગાર ભલો,

રે છેલ મોરા !

આંખમાંહી અંજવાળું આંજી લીજે ને

હળવાં હવાથકીય ખેલીયે, ન આપણે

એલાં ઊંચાં ગગનમાંહી ઊડે ગરુડ

કેવડિયાનો કાંટો અમને વનવગડામાં વાગ્યો રે :

મૂઈ રે એની મ્હેક, કલેજે દવ ઝાઝેરો લાગ્યો રે.

આ તો અણદીઠાનો અંગે ખટકો જાલિમ જાગ્યો રે,

કેવડિયાનો કાંટો અમને વનવગડામાં વાગ્યો રે .

રૂંવેરૂંવે પીડ જેની એ તો જડે નહિ કહીં ભાંગ્યો રે.

કેવડીયાનો કાંટો અમને વનવગડામાં વાગ્યો રે.

કાજાળિયા અંધારથી યે કંઈ કાળવી તારી કીકી !

રમતી

ફાગણના સૂરજની સારી રોશની લાગે ફીકી !

પાંપણને  પલકાર શી ખેલે !

નૂરનાં તે કંઈ વ્હેણને રેલે !

સળગ્યાં મારાં નેણલાં એને જોઈને ટીકી ટીકી

વનમાં વાયરે ઘેરી’તી આજ મને વનમાં વાયરે ઘેરી;

કિયા જનમનો વેરી તે આજ મને વનમાં વાયરે ઘેરી.

ભોળાં લોચનિયે જોતી એ વાંકથી આવ્યો વંકાઈને લ્હેરી,

ઘેલી હું ભાનમાં ન્હોતી ને આજ મને વનમાં વાયરે ઘેરી.

લાલ તો જાસૂદનું મારે અંબોડલે

એને જરાક હાથ દેવા કરું તી’ ઓલ્યો

કેમે શકાય નહિ ખાળી મિજાજનો એવો એ આકરો ઝેરી,

સાથ સંગાથ વણ ભાળી ને આજ મને વનમાં વાયરે ઘેરી.

આડી ઉપાધિઓની યાદ રે ન આવતી ને

જાગામીઠીની મારી આંખને આવાસ એ તો

કિયા જનમનો વેરી તે આજ મને વનમાં વાયરે ઘેરી !

વનમાં વાયરે ઘેરી’તી  આજ મને વનમાં વાયરે ઘેરી.

પેલે તીરે તારું ગામ વ્હાલીડા હું આ તીરની વનવાસી,

વાંકડી રે એની ચાલથી બેઉને ભીંજવી જાય વરાંસી.

આંહિને આરે ટહુકતી કોયલ, ઓ મેર બાજતી બાંસી,

વાંકડી રે એની ચાલથી બેઉને ભીંજવી જાય વરાંસી.

કોઈ ઉમંગ અજંપ ભર્યો; જલ પીજીએ તોય પિયાસી;

વાંકડી રે એની ચાલથી બેઉને ભીંજવી જાય વરાંસી.

આપણને નીરખી અહિંનું વક્તીતી કરે કંઈ હાંસી,

સાવજ કેરી ખાલની મને આલ મઝાની મોજડી

અંજવાળું જનમારો;

ઝરણાંનાં ઝાંઝરને તાલે રમતાં રે’તાં

આટલું મારું વેણ રૂડી જે રીતથી રાખે

આટલી મારી પત રાખે તે પર  

   

શિયાળુ સાંજની વેળ છે થોડી :

હાલ્યને વાલમ ! આંચને આધાર ખેલિયે આપણ,

ચીતરી મેલી ચાસર,  

ધોળિયો પાસો ઢાળિયે  

આબરૂ જેવી આણજે થાપણ, ગઠરીની મેં ય ગાંઠને છોડી,

હાલ્યને વાલમ ! ખેલિયે આપણ, નિંદરું આવશે મોડી.

નેણથી તો નેણ રીઝતાં ;

વાત કીજે એલા

કોણ ભોળું કોણ ભોળવાયું, જે કાળજાં રહ્યાં વ્હાલથી જોડી !

હાસ્યને વાલમ ! ખેલિયે આપણ, નિંદરું આવશે મોડી.

હાર કે જીત વધાવીએ

અરધી રાતનું ઘેન ઘેરાતાં ઓઢશું ભેળાં એક પિછોડી :

હાલ્યને વાલમ ! ખેલિયે આપણ, નિંદરું આવશે મોડી.

તમરાં બોલે તાનમાં, કાજળ રાતનું રેઢું રાન,