બાળ કાવ્ય સંપદા/પતંગિયું ને ચંબેલી
Jump to navigation
Jump to search
પતંગિયું ને ચંબેલી
લેખક : કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી
(1911-1960)
'મળું મળું વ્હાલાને ક્યારે ?
વીંટળાઉં ક્યારે ?' ઘેલી,
કોડભરી આવા ઉરમાં કૈં
લળતી આશભરી વેલી.
મુખ પર પુષ્પ કરે કેલી !
ફૂલરાણી શી ચંબેલી !
આરસનોયે અર્ક કરીને
બ્રહ્માએ આલેખ્યું રૂપ.
સરસ્વતીની વેણીમાંથી,
ફૂલમાં પૂર્યા ગંધ અને અનુપ.
ફૂલડાંને ઊડવા આકાશ !
પાંખ વિના પૂરે શેં આશ ?
મેઘધનુષી પાંખોવાળા
પતંગિયાને ભાળી પાસ;
ચંબેલી મલકંતી પૂછે,
'એક જ મારી પૂરશો આશ ?
મારો દેહ તમારી પાંખ –
એક બનીને ઊડશું આભ ?'
ચંબેલીનો દેહ રૂડો, ને
પતંગિયાની પાંખ ધરી;
અવની, આભ, અનંતે ઊડે,
મલકંતી મ્હેકંતી પરી.
પતંગિયું ને ચંબેલી !
એક થયાં ને બની પરી !