બાળનાટકો/1 વડલો: Difference between revisions

નાશિક જેલની દીવાલો વચ્ચે ‘વડલા’નો જન્મ થયો. ત્યાં એણે મારા સહકેદીઓને એક કરતાં વધારે વાર આનંદ આપ્યો. એ આનંદથી પ્રેરાઈને એને હું ગુજરાત પાસે ધરું છું.

‘વડલો’ ભાગ્યવંત છે, કેમકે એને પૂ શ્રી કાકાસાહેબનાં વાત્સલ્ય, શ્રી સોમાભાઈની પીંછીનાં માર્દવ, શ્રી દક્ષિણામૂર્તિનાં આદર અને અનેક મિત્રો અને મુરબ્બીઓના આવકાર મળ્યા છે.  

<Center>'''પ્રાર્થના'''</Center>

જઈશ. સૂર્ય ભગવાનનો રથ આવી પહોંચે એ પહેલાં તો મારે  

આખી અવનિ ઉપર પ્રભાતિયું ગાતાંગાતાં ફરી વળવાનું છે. વડલાભાભા! પ્રભાતવંદન!</poem>

કૂકડો : [ગાતો ગાતો જાય છે.]

જાગો, ઊઠો ભોર થઈ છે,

સંજીવનનો મંત્ર અમારો,  

કોયલ : [આશ્ચર્યથી] અરે ! કેટલો ઉજાસ થઈ ગયો છે! વડાદાદા, વડદાદા! અત્યાર સુધી ઉઠાડ્યાં નહિ કે?

વડલો : [વાત્સલ્યથી] બાળકોને ભરનીંદરમાંથી જગાડતાં શે જીવ ચાલે?

કોયલ : હાસ્તો; કોઈકોઈ ઠેકાણે તો મળે જ ને? [બીજા પંખીઓનો કલરવ શરૂ થાય છે.] અને કોઈકોઈ વાર ભરચોમાસેય જો કોયલરાણીનો ટહુકો ન થાય તો ભર્યે પાણીએ ચોમાસું શુષ્ક થઈ જાય! આખો ઉનાળો ટહુક્યા કરું તો બિચારા ચોમાસાનો શો દોષ?

પોપટ : [દાઢમાંથી-ચાંચમાંથી] કોયલબાઈ! કેટલું અભિમાન? જાણે તમને જ ગાતાં આવડતું હશે! વડદાદાએ તમને વખાણીને ચડાવી દીધાં છે. ઠીક છે; આજે જોઈ લો મારો ધડાકો. પંખીગણ! તૈયાર છો કે? ચાલો, ગીત શરૂ કરીએ.

પંખીગણ : અખિલ બ્રહ્માંડના પ્રથમ સર્જનદિને,

શારદાની વીણા શબ્દ સાધે;  

એકલો ઊડતો આભથી ઊતરી,

આદિ-પંખી ત્યહીં ગીત લાધે!  

અખિલ બ્રહ્માંડના પ્રથમ સર્જનદિને,

શારદાની વીણા શબ્દ સાધે!

પુત્ર વારસ અમે આદિ-પંખી તણાં,

શબ્દ શાશ્વત કલી વિશ્વ ભરતાં !

ગિરિવરે, તરુગણે, ગહન ગૌવ્હર મહીં,

સાત સાગર પરે કેલિ કરતાં!  

અખિલ બ્રહ્માંડના પ્રથમ સર્જનદિને

{{Poem2Open}}

કાગડો : (ઉતાવળો થતો) ચાલો, ભાઈ! ચાલો હવે. આજે તો બહુ જ મોડું થયું. બીજા ઝાડનાં પંખીઓ તો ક્યારનાંય ખેતરોમાં પહોંચી ગયાં હશે!

કાબર : હા, હા; ચાલો, કાગડાભાઈ ઠીક કર્યું છે.

મેના : હા, ચાલો ઊડીએ. વડદાદા! બચ્ચાંઓની સંભાળ લેજો.

કાબર : (ઠાવકું મોઢું કરી) અને બચ્ચાંઓ! તમે પણ વડદાદાને કવરાવતાં નહિ, હો!  

કાગડો : (ઊંચોનીચો થતો) ચાલોને કાબરબાઈ! તમારી તો પાછી લપ કાગડો ન ખૂટે. ચાલો ઊડીએ.  

પંખીગણ : પ્રભાતવંદન, વડદાદા! (કેટલાંએક પંખીઓ ભર્ર્ર્ ઊડી જાય છે.)

વડલો : (આશીર્વાદ આપવા ડાળો નમાવતો) કલ્યાણ, બેટાંઓ!  

(બાકી રહેલાં પણ ઊડી જાય છે. થોડી વાર શાંતિ પથરાય છે.)  

કિરણ : ઊગ્યો છે આભમાં મશાલી રે,

એક ઊગ્યો છે આભમાં મશાલી.  

આપું હું પાંદડાંને તાલી રે,  

સરી આપું હું પાંદડાંને તાલી.

સૂરજ પ્રભુની હું તો આંગળી સુનેરી,  

પોપચાં ઉઘાડું પ્રભાતનાં;  

પાંદડે પાંદડે દીપ પ્રગટાવું (2)

{{Poem2Open}}

ઝરણી : (વચમાં, સરોષ) કિરણરાય! આ જ તમારો ન્યાય કે? વડલાને પાંદડેપાંદડે દીવા પ્રગટાવ્યા; અને મારી કમનિનીએ તમારા એ મશાલીના વિરહમાં આખી રાત આંસુ સાર્યા તોય તેને સંભારી પણ નહિ?{{Poem2Close}}

કિરણ : (સાંભળ્યું ન હોય તેમ)

સવિતા પ્રભુની એક રાણી;

કિરણ : (કમલિનીની વાત છાનીછાની સાંભળીને)

ભાનુની રાણીને સોને મઢે હું,

હીરાની એક દઉં વાળી;  

રાણીની માતાને રૂપે નવરાવું (2)  

{{Poem2Open}}

વડલો : (કટાક્ષ કરતો) ઝરણીબહેન  સવિતાદેવે મારે પાંદડેપાંદડે દીવા પ્રગટાવ્યા; પણ તમારી કમલિનીને તો સોને મઢી અને તમને રૂપે નવરાવ્યાં. હવે તો સંતોષાયાં ને? (ઝરણી શરમાય છે.)