કોડિયાં/ કોડિયાં-1957 (કૃતિ): Difference between revisions

કોડિયાં/ કોડિયાં-1957 (કૃતિ) (view source)

Revision as of 07:45, 26 August 2021

8,753 bytes added , 07:45, 26 August 2021

no edit summary

KhyatiJoshi

26,604

edits

@@ Line 1,359: / Line 1,359: @@
 {{Space}}{{Space}}		અટક્યા વિણ એકલતા ગાવું!</Poem>
 <Poem>
 '''<big>પડઘો</big>'''
 ઉભય અધૂરા વ્યંજિત નાદો
@@ Line 1,395: / Line 1,393: @@
 {{Space}}{{Space}}		પ્રણય-પુત્ર-માતા ધન્યાય!
 -3-’34</Poem>
+<Poem>
+'''<big>રોહિણી</big>'''
+ધીમેધીમે રવિકર સર્યા વારિધિ આસપાસ,
+ધીમેધીમે રવિમુખ નમ્યું, આંજતું અંતહાસ;
+ધીમે સૂર્યે અતલ જલના ઓષ્ઠમાં ઓષ્ઠ પૂર્યા,
+ઢોળાયા ત્યાં જલદલ પરે શેરડા સ્નેહસ્ફુર્યા.
+વ્યોમે જોયું, વદન મલક્યું, કંકુના કુંડ ઢોળ્યા,
+સંધ્યાએ ત્યાં તરલ તરતાં સર્વ સ્વાંગો ઝબોળ્યા.
+એવાં બોળી ઉભય ઉરને સાગરે પ્રેમઘેરાં,
+ઊભી જોડી નયનનયને કાંઠડે સિંધુકેરા.
+પ્રાત:કાલે નગરપતિનો પુત્ર જાવા સિધાવે,
+છેલ્લીછેલ્લી હૃદયપ્રતિમા સાથ ગોષ્ઠી ચલાવે;
+રૂંધાયેલાં ઉર ઉભયનાં: શબ્દ તૂટે અપૂર્ણ:
+સો-સો ગોષ્ઠી ઉભય કથતાં, આંખથી અશ્રુપૂર્ણ.
+પ્રાત:કાલે નગરપતિનો પુત્ર જાવા સિધાવે,
+છેલ્લીછેલ્લી હૃદયપ્રતિમા સાથ ગોષ્ઠી ચલાવે;
+રૂંધાયેલાં ઉર ઉભયનાં: શબ્દ તૂટે અપૂર્ણ:
+સો-સો ગોષ્ઠી ઉભય કથતાં, આંખથી અશ્રુપૂર્ણ.
+પ્રાત:કાલે અતલ જલ આ, રોહિણી! ફેરવાશે,
+મસ્તી માટે વિરહદુખનાં તાન-આલાપ ગાશે;
+આ કાંઠે તું સમદરતણા, પાર ઊભો હું પેલે,
+ગાશું ત્યારે સૂર સરકતા આવશે વારિહેલે.
+ને રાત્રીએ ગહન જલમાં રોહિણી — પાંચ તારા —
+નિત્યે જોજે, પ્રિય! પલકતાં માનજે અશ્રુ મારાં.
+એવે થાતા ઉદય નમણે ગાલ સંધ્યા-ઉષાના,
+ચૂમ્યાચૂમ્યા ગુલ ઊઘડતા ગાલ એણે પ્રિયાના.
+જોઈજોઈ નયનનયને કોલ દીધા અનુક્ત,
+તારાઓથી મુખ ચમકતું વ્યોમનું હાસ્યયુક્ત;
+ગેલંતા એ અનિલ ભ્રમરે સુંદરી પદ્મ સાથે,
+સુણ્યા કોલો અકથ: રજનીનાથ પોંખે સુહાસે.
+કાંઠેકાંઠે હૃદય ભમતું એક પ્રેમી વિયુક્ત,
+સંધ્યાએ ત્યાં પ્રતિદિન, જ્યહાં કોલ લીધા અનુક્ત;
+જોઈ તારા ઉર સળગતું, આંખ મીંચે-ઉઘાડે,
+મૂંગામૂંગા હૃદય-પડઘા અબ્ધિ એના ઉપાડે.
+વીત્યાં વર્ષો; હૃદય કુમળું શુષ્ક, ખંડેર સૂનું;
+વારિ ખૂટ્યાં નયનસરનાં, એક આંસુ ન ઊનું;
+કાંઠે ઊભી સુતનું-સ્વરૂપા પૂર્વમા નેન નાખે,
+સામે કાંઠે હૃદય વસતું ઊડીને પ્રેમપાંખે.
+ઘેરીઘેરી ગગનગહની રાત્રિએ સૌ વિરામે,
+ત્યારે દોરી નયન નમણાં રોહિણી, તીર સામે;
+ઊભે નિત્યે અચળ, પ્રતિમા હોય પાષાણ કેરી,
+આંખો જાણે પલ પલકતી તારલી બે સુનેરી.
+જેવી દીસે ક્ષિતિજસરિતે પક્ષમાલા બગોની,
+તેવી દીસે જલધિક્ષિતિજે કાફલી સો સઢોની;
+ઊંચા-નીચા સઢ ઊછળતા-ઝૂલતા સિંધુ-મોજે,
+એવું કાંઠે હૃદય ઊછળે નાવશું પ્રેમહોજે.
+આવે આજે નગરપતિનો પુત્ર પાછો કમાઈ,
+સો-સો વ્હાણે શગ ખડકતાં માંડ લક્ષ્મી સમાઈ;
+જાણે લાવે સકળ ધનભંડાર એ લૂંટી જાવા,
+કાંઠે ઊભા પુરજન સહુ સાહસીને વધાવા.
+સૂકાં ઠૂંઠા તરુવરગણે જેમ ખીલે વસંત,
+ઘેરાયેલાં ગગન ઊઘડે તારલાઓ હસંત;
+એવા એના હૃદયરણમાં સ્નેહના ઓઘ છૂટ્યા,
+અંગેઅંગે, ઉર, વદન, સૌંદર્યનાં પુષ્પ ફૂટ્યાં.
+ગૂંથી વેણી બકુલફૂલડે, સંદૂિરે સારી સેંથી,
+આંજી ભૂરાં નયન સુરમે, પાનીએ પાઈ મેંદી;
+તારા ગૂંથી શરીર ધરતી રોહિણી, ચૂંદડીને,
+આવે કાંઠે સભર ઉર, ગાલે ગુલાબો મઢીને.
+ધીમેધીમે બગ સરીખડાં નાવડાં પાસ આવે,
+બાલા સ્વપ્ને પ્રિયજન અહા! ભેટ મીઠી શું લાવે?
+કાંઠા પાસે હૃદય ધડકે — જેમ વ્હાણો પધારે,
+સંતાડે જ્યાં હૃદય-ધબકા, ગાલ દીપ્તિ વધારે.
+સંધ્યાકાળે નગરસમીપે નાંગર્યાં નાવ આરે,
+કૂદી નીચે પુરપતિતણો પુત્ર કોને ઉતારે?
+નીચે આવી રતિસમરૂપા કોઈ સૌંદર્યવંતી,
+ધીમે ચાલે નગરપતિના પુત્ર સાથે હસંતી.
+માતા આવી સજલનયના: પુત્ર માથું નમાવે,
+બ્હેની જોડી નીરખીનીરખી, પુષ્પ વેરી વધાવે;
+સામૈયું એ પુર ભણી વળ્યું, વાગતાં ઢોલ-તાસાં,
+એકાકી કો ક્યમ તીર ખડી, મૂર્તિશી સ્તબ્ધશ્વાસા?
+ધીમેધીમે રવિકર છૂટ્યા વારિધિથી વિખૂટા,
+ધીમેધીમે રિવ-જલ તણા ઓષ્ઠથી ઓષ્ઠ છૂટ્યા;
+ધીમે સૂર્યે વિરહજલમાં ઝંપલાવ્યું અગમ્ય,
+વેરાયા ત્યાં અતલ જલમાં શેરડા દુ:ખજન્ય.
+વ્યોમે જોયું હૃદય બળતે, ગાલમાં લોહી દોડ્યું,
+સંધ્યાએ એ વિરહસમયે મૌન આક્રંદ જોડ્યું;
+ડૂબ્યા સૂરો જન-સકળના શે’ર કેરી દિશામાં,
+તારા ઊગ્યા વદનકમળે આંસુડાં શા નિશાનાં.
+ગાજે ઘેરું અકથ જલધિ, હાથ કાંઠે પછાડે,
+કૂદીકૂદી હૃદય દુખતાં, જોરથી બૂમ પાડે;
+કાંઠે ઊભી ઝળહળ થતી ઝાળતી એ ચિતા શી,
+ઝંઝાવાતે જઈ જલધિએ બૂમ પાડે: ખલાસી!
+આપું, વીરા, ધન સકળ આ અંગ માથે મઢેલું,
+પ્હોંચાડે જો સમદર તણી મધ્યમાં નાવ વ્હેલું!
+પ્હોંચે-પ્હોંચે ઉદધિપટની મધ્યમાં નાવ ત્યાં તો
+ગાજી ઊઠ્યો દિશ-સકળમાં રોહિણીનો ધુબાકો!
+-7-’30</Poem>

કોડિયાં/ કોડિયાં-1957 (કૃતિ): Difference between revisions

કોડિયાં/ કોડિયાં-1957 (કૃતિ) (view source)

Revision as of 07:45, 26 August 2021

Navigation menu

Search